• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

North Sea Jazz 2006 Dag 1 met o.a. Jamiroquai, Alice Russell en Soil & Pimp

Jongedames stelen de show.
14 juli 2006, Ahoy, Rotterdam

Tekst: Jan Brooijmans

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 19 juli 2006

Jamiroquai [foto midden] heeft de eer om ervoor te zorgen dat iedereen een beetje op tijd komt binnenvallen aan het begin van de avond. Steeds meer mensen vinden de weg naar de ‘nieuwe Statenhal’ en passen makkelijk in de grootste bak van alle zalen. En laten we eerlijk zijn: of je nu aan het einde pas binnenkomt of halverwege, je maakt precies hetzelfde mee. De getooide man is er niet op uit om een brug te slaan tussen stijlen, maar voert zijn hits uit in de meest makkelijke en elektronische vorm. Het is een door bas en drum gedomineerde show waarin blazers ontbreken en niets te herkennen is van de frisse funk van toen of hints naar nieuwe grote ideeën. Jamiroquai is al even Spacecowboy af, wat overblijft is een popboy.

Kort daarna wordt er meer gejuicht, gedanst en geapplaudisseerd bij Alice Russell. Deze Britse heeft een heel goede band, een geweldige stem én hopen humor. Haar band giert van pop naar soul naar folk. Russell daagt haar band constant uit, met name de violist - type piraat met oorbellen - en de pianist, die voor veel dynamiek in de set zorgen. Dit is passie, dit is soul, dit is plezier in spelen. Zonder er plus-concert-geld voor neer te leggen. Russell schittert en zorgt voor een vroeg hoogtepunt op vrijdag.

Zijn vader wil een brassband op zijn begrafenis. Dat is wat Matthias Peuker, leider van de Top Dog Brass Band [foto onder], hoorde op zijn zevende. Nu staat hij er met een complete dixielandband. Allen in een jolig pak starten ze onversterkt voor het podium en lopen ze kriskras door elkaar en blazen ze vrolijk hun trombones of trompetten half het publiek in. Eenmaal op het podium houdt Peuker het tempo hoog; het publiek is er getuige van hoe New Orleans er in Oost-Duitsland zou uitzien. Zwetend, swingend en nimmer opgeven. Ze durven zelfs 'Sitting on the Dock of the Bay' van Otis Redding aan te raken. Waarmee ze de grens van hun capaciteiten pijnlijk overschrijden. Als ze later op de avond bij de uitgang spelen, bewijzen ze hun straatkwaliteit; vermaak waar je even stil voor blijft staan.

Echt swingen is het echter pas bij ‘big momma’ Eska. Die zeult iedere pond vol vette soul die ze heeft van en naar de piano. Achter de piano zingt ze, vertelt ze verhaaltjes en is ze grappig. Vooraan op het podium schreeuwt en danst ze als de soul meer funky wordt en de band, waarin weer een violist, de vrije hand krijgt. Dit type band vormt een goede en welkome afwisseling voor het ‘gewone’ jazzprogramma. Tot volgend jaar, in een grotere zaal.

Als laatste op het dakterras vrijdagavond staat Five Corners Quintet uit Finland. En verdomd, ze ogen stijfjes en knikken beleefd. Ze durven uitermate rustig te beginnen en langzaam hun set op te bouwen, terwijl de opkomst wat tegenvalt door de sterke concurrentie in het laatste blok van de avond. Onder hun stalen blikken is al snel de bevlogenheid te zien waarmee ze spelen. Met de charismatische en gedreven drummer Teppo 'Teddy Rok' Mäkynen die alles strak leidt, gehuld in een zwart pak én gymschoenen. Hij omschrijft hun spel droogjes: “We play jazz in a Finnish way. Yeah, that’s it.” Het is ingetogen spel met uiterste professionaliteit gespeeld. Helaas komen ze op het winderige dakterras minder tot hun recht dan in een donkere zaal of club.

Meest luidruchtigste afsluiter is Soil & Pimp Sessions [foto boven]. Wederom in de goedgevulde Yukon-zaal, al de hele avond het terrein van nieuwe bands en hip jong volk. Wat is dit? De Japanse Village People? Met hun grote bossen haar, scheve petjes en baggy kleding zijn ze overduidelijk erop uit om te choqueren. Dat lukt ze makkelijk, met het grootste en hardste geluid denkbaar in jazz. Met tonnen galm op zowel saxofoon als trompet scheuren ze even hard door ieder nummer, dat elke keer weer op eenzelfde thema uitkomt. Het is hard, het is heel leuk om te zien, maar het is geen briljante vertoning. Meest vermakelijke is de meester Pimp, overladen met gouden kettingen en grote zonnebril, die tussen de nummers door wat kreten de zaal in schreeuwt en zijn vingers richting een aanstaande solo wijst.

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=13414
Meer North Sea Jazz op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/north-sea-jazz