• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Joan As Police Woman: “De eerste ingeving is vaak de beste”

Alles lijkt nu op zijn plaats te vallen voor Joan Wasser, beter bekend als Joan As Police Woman. Na wat singles en een ep is het nu tijd voor haar eerste album ‘Real Life’, een plaat waarmee ze zich meteen kan meten met de veelgeprezen artiesten waar ze in het verleden veelvuldig mee samenwerkte. Toch blijft ze heel nuchter hieronder en heeft ze een verklaring voor het succes: hard oefenen.

Tekst: Marco Demoet

Publicatiedatum: 11 juni 2006

Joan Wasser is een bijzondere vrouw met een nog bijzondere artiestennaam. Ze draagt tijdens het interview gewoon een rode jurk, dus waar zou dat ‘Police Woman’ dan toch vandaan komen? Het antwoord is duidelijk: “Het is een verwijzing naar een politieserie uit de jaren zeventig. Angie Dickinson speelt daarin Police Woman. Een tijd geleden had ik net zulk blond haar als zij en droeg ik dezelfde soort strakke broeken, zodat al mijn vrienden mij met haar gingen vergelijken.”

De kunst afkijken
Jarenlang was ze één van de Johnsons bij Antony & the Johnsons en violiste en zangeres bij Rufus Wainwright. In die jaren keek ze goed de kunsten van beide heren af en bracht ze incidenteel eigen materiaal uit. Uiteindelijk wil Joan het liefst een echte solocarrière beginnen. “Ik was altijd in de eerste plaats violiste, omdat ik een klassieke opleiding heb gevolgd. Via via kwam ik in de band Dambuilders terecht. Hiermee hebben we in Amerika grote successen geboekt, totdat in 1997 de band uiteen viel. In de Dambuilders speelde ik alleen maar viool, wat typisch een begeleidingsinstrument is. Ik wilde me verder ontwikkelen en begon in allerlei bands gitaar te spelen. Het idee dat ik aan alleen mijn stem en de gitaar genoeg had om een nummer te spelen, beviel me wel. In die periode ging ik ook mijn eerste nummers schrijven. Rond 2000 besloot ik mijn eigen nummers solo uit te proberen door op te gaan treden. Zo kon ik ook wat zelfvertrouwen opbouwen, want ik was helemaal niet gewend aan mijn eigen stem.”

In de etalage
In 2003 neemt ze de beslissing om solo verder te gaan, maar ze wil geen overhaaste beslissingen nemen. Terwijl ze aan haar eigen materiaal werkt, doet ze mee op de albums van vele andere artiesten en gaat ze op tournee met Antony & the Johnsons en Rufus Wainwright. Intussen zoekt ze naar leden voor haar eigen band en dat zijn niet de minste artiesten geworden: drummer Ben Perowsky speelde onder andere met John Zorn en Roy Ayers en bassiste Rainy Orteca werkte mee aan albums van Antony en Rufus Wainwright.

“Toch blijft Joan As Police Woman helemaal mijn eigen ding, ik doe dan ook het meeste zonder de band”, zegt Wasser. “Alleen tijdens optredens maak ik eigenlijk gebruik van deze muzikanten. Een paar jaar geleden heb ik bijvoorbeeld het voorprogramma gedaan voor Rufus in Paradiso, toen stond ik daar alleen met mij gitaar en gebruikte ik dezelfde artiestennaam. Dat neemt trouwens niet weg dat ik er vreselijk trots op ben om zulke goede bandleden te hebben.”

Met haar nieuwe album Real Life valt alles op zijn plaats en lijkt ze een plek te veroveren tussen haar voormalige mentors. “Ik merk dat het nu volledig anders gaat dan met mijn eerdere releases. Ik was eerder vandaag in de stad en zag bij een platenzaak in de Utrechtsestraat posters van mezelf in de etalage hangen. Je begrijpt natuurlijk wel dat zoiets een heel apart gevoel geeft. Zo goed zelfs dat ik een meteen een flinke stapel cd’s heb gekocht in die winkel. Ik vind niets mooier dan veel geld uitgeven aan muziek. En eten natuurlijk. Ik ben gek op soep, maar dat terzijde.”

Op het toch al niet verkeerde album steekt één nummer er met kop en schouders bovenuit en dat is ‘I Defy”, een duet met Antony. Waar duetten vaak een aardige samenzang zijn, valt bij dit nummer alles op zijn plaats, alsof de stemmen met opzet bij elkaar gezocht zijn. “Ik ben zelf ook erg verbaasd als ik de reacties op dit nummer in de pers en op internet lees. Antony en ik kennen elkaar al een aantal jaar en hebben al heel veel samen gedaan. Voor mij was het hoogtepunt het maken van zijn album I’m A Bird Now. Ik merkte dat ik me erg op mijn gemak voel in zijn omgeving. Zo is het nummer ook ontstaan; ik was op een dag bij hem thuis piano aan het spelen. Voor de grap begon ik datgene dat ik hem wilde vertellen te zingen en binnen een uur was het nummer af. Zo makkelijk ging dat. Toen ik later mijn album aan het opnemen was, wilde ik dat het nummer er ook op kwam te staan en is hij even langsgekomen in de studio.”

Eerste ingeving
Het schrijven van nummers lijkt Joan dus makkelijk af te gaan, terwijl er toch ook genoeg verhalen rondgaan van artiesten die er jaren over doen om een nieuw album af te leveren. “Het is gewoon een kwestie van ruimte geven aan je creativiteit. Je moet jezelf nooit beperken. Een trucje dat ik daarbij gebruik is dat ik altijd een willekeurig akkoord aansla op de gitaar of piano en aan de hand daarvan een nummer uitwerk. Hoe raar dat akkoord in eerste instantie ook klinkt. Ze zeggen niet voor niets zo vaak dat de eerste ingeving vaak de beste is. Een ander belangrijk punt is dat je halverwege niet te kritisch moet zijn en alles teveel gaat evalueren. Nee, gewoon doorwerken en pas bij het eindresultaat een oordeel vellen. Het klinkt nu allemaal wel erg makkelijk, maar met oefening moet elke componist zich deze methode eigen kunnen maken. Een goed voorbeeld is John Coltrane. Mensen zagen hem als iemand die geweldig kon improviseren, maar hij was wel elke dag negen uur lang aan het repeteren. Veel oefenen is dus het allerbelangrijkst.”

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=13128
Meer Joan as Police Woman op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/joan-as-a-police-woman