• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

SXSW 2006 (dag 3)

De ontdekkingen van de derde festivaldag.
17 maart 2006, Austin, Texas (USA)

Tekst: Ronald Besemer, Maurice Dielemans en Han Orsel

Beeld: Kenn Verstraeten

Publicatiedatum: 27 maart 2006

De vermoeidheid neemt toe bij de bezoekers van SXSW na twee lange dagen van party’s, officieel programma en lange afstanden lopen in een brandend lentezonnetje. De eerste twee dagen van het festival boden veel moois en het spoorboekje voor de komende dagen belooft nog veel meer. Al hebben we inmiddels geleerd dat niet alle zalen even geschikt zijn voor drukbezochte optredens. Jody Stephens, drummer van Big Star, beklaagt zich bij ons over de zaal waarin hij Matthew Sweet gaat zien. Het geluid en het zicht zijn soms beneden de maat. Daar staat tegenover dat er voldoende gelegenheid is om te ontspannen in de middag, vooral op plaatsen buiten het drukke 6th Street district. Met nieuw gekochte gympen trekt het team van KindaMuzik opnieuw de stad in voor de laatste twee dagen van het fantastische muziekfestival in Austin, Texas.

In het Austin Convention Center onthaalt Ray Davies [foto boven] zijn publiek op een verrassende presentatie waarin hij het gesproken woord, songs en filmbeelden afwisselt. Dit alles om te illustreren hoe hij van Engeland naar de VS verkaste in de hoop nieuwe personages voor zijn befaamde liedjes te vinden. Dit zou uiteindelijk leiden tot zijn sterke comebackplaat Other People’s Lives en een enerverend bestaan in New Orleans, waar hij slachtoffer werd van een schietincident. Anderhalf uur lang houdt de voormalige voorman van The Kinks zijn gehoor op het puntje van de stoel. Binnenkort te zien in Nederland en België.

Poke E Joe’s is een barbecuerestaurant, een stukje buiten het centrum van Austin gelegen. De picknicktafels zijn aan de kant geschoven voor de presentatie van Subpop en Merge. Er is gratis bier en zo af en toe verstoort een langsrijdende trein de muziek. The Brunettes uit Nieuw Zeeland zijn bezig aan een onstuitbare opmars. Ook al is hun werk in Nederland moeilijk te verkrijgen, hun cd Holding Hands, Feeding Ducks is een regelrechte aanrader. The Brunettes maken vrolijke pop met veel percussie, handclaps en blazers. Hun songs zijn flink beïnvloed door muziek uit de jaren zestig, maar de band staat met beide benen in 2006. Jonathan Bree en Heather Mansfield nemen samen de vocalen voor hun rekening. Live maakt de band een erg enthousiaste indruk.
Er komen opvallend veel Nederlanders af op het optreden van Band of Horses. Bijna alle in Austin aanwezige Nederlandse programmeurs worden er gesignaleerd. De groep heeft dan ook een gouden toekomst voor zich als we de bladen en sites mogen geloven. Ze tekende onlangs een contract bij Subpop en het debuut Everything All the Time wordt hier en daar al de hemel in geschreven. Live maakt de band een wat rommelige indruk. Het is absoluut goed wat ze op het podium doen, maar erg veel indruk maakt het niet. Het zijn vooral de overeenkomsten met My Morning Jacket die blijven hangen.

Marissa Nadler is zenuwachtig. Dat zouden we ook zijn als we muisstille folkliedjes maken en moeten optreden in de vierde zaal van het smerige en rumoerige EMO's. Nadler komt uit New York en drijft mee op de stroming die free folk of freak folk heet. Hoewel ze voor deze gelegenheid wordt bijgestaan door een keyboardspeler die we kennen van Akron/Family zijn haar middeleeuwse songs traditioneler van aard dan de meeste van haar genregenoten. Het begin is erg onzeker. Nadler is niet te spreken over het geluid van haar gitaar. Bovendien is ze bang dat niemand haar kan horen. Dat blijft eigenlijk het hele concert zo. Gelukkig klinken haar stem en gitaar in de zaal betoverend. Aan de zijkant van het podium hangt een gigantische poster van een tevreden toekijkende Leadbelly.

Tim Fite [foto links] knutselde een plaat in elkaar met ontelbaar veel samples van goedkope cd’s. Naar verluidt woont de New Yorker met zijn collectie afgedankte platen op een begraafplaats. Dan verwacht je niet de vrolijke happening die Fite in Antone’s ontketent. Gestoken in een spierwit pak rapt en danst de man erop los. Naast hem een begeleider, zelfde pak en even maf, en achter hem een soundsystem en een groot scherm waarop Fite als gitarist te zien is. Beeld en geluid lopen perfect synchroon, dus zo maf is Fite nog niet. Dit kunstje is erg leuk, maar langer dan een half uur hoeft het niet te duren.

Een van de sensaties van het festival is Tilly and the Wall [foto rechts]. De band heeft een belangrijke gimmick: er is geen drummer, maar tapdanseres Jamie Williams verzorgt de percussie met haar tapschoenen. Dit levert gegarandeerd spektakel op. Voeg daarbij de fraaie zangeressen Neely Jenkins en Kianna Alarid en je hebt een uiterst fotogenieke band. Muzikaal is er wel wat aan te merken op Tilly and the Wall. Zo hebben de songs vaak eenzelfde opbouw. De show is zo overdonderend en meeslepend dat je die kritiek snel laat varen. De band laat enkele nummers horen van het nieuwe album Bottoms of Barrels, dat in mei van dit jaar uitgebracht wordt. Het publiek reageert enthousiast op de band. Buiten zingen en klappen de mensen die de zaal niet meer in kunnen net zo hard mee.
Vóór Tilly and the Wall treedt Au Revoir Simone op en een groter contrast is nauwelijks denkbaar. Achter synthesizers en drummachines staan drie jonge meisjes. Je zou zweren dat ze Brits zijn, maar ze komen uit New York en maken elektronische muziek. De eerste indruk is dat Au Revoir Simone een beetje in de jaren tachtig is blijven steken, maar het is absoluut charmant wat ze doen. De eerste naam die ons te binnen schiet bij het luisteren naar Au Revoir Simone is Stereolab, al doen de vocalen van de dames ook erg Japans aan. Het is fascinerend om Au Revoir Simone te zien: drie op hun paasbest geklede, jonge meisjes met lang haar, achter een batterij Rolands en Korgs.

Lucero [foto links] uit Memphis speelt in de Red 7 voor white trash en fans van Drive-By Truckers die niets anders te doen hebben. Vorig jaar was Lucero één van de smaakmakers. Inmiddels hebben ze een nieuwe plaat uit met de veelzeggende titel Nobody’s Darlings. Hartverscheurende en keiharde rock-'n-roll horen we. We lusten er wel pap van en vragen ons af hoe het toch mogelijk is dat deze band geen voet aan de grond krijgt in Nederland en België.

The Velvet Spade is een wat donkere tent aan het einde van Red River, waar hippe mannen in witte pakken met fietskettingen om hun nek en Europees uitziende dames met gekke hoedjes de trend bepalen. Als onze ogen eenmaal aan de duisternis gewend zijn, banen we ons een weg door de vele kronkelgangen in de kleine club. Er wordt harde rock en exotische dance gedraaid. We voelen ons meteen thuis als we door een rondborstige bardame met "Hi, how are you?" en een lauwe Lone Star worden begroet. De showcase van Southern Records verloopt rommelig. De stevige Memphis-blues van PW Long hebben we gemist. We zijn net op tijd voor TODD, een groep uit Londen die loeiharde rock van hoog niveau maakt. Geen idee trouwens waarom ze een keyboard hebben, want gitaren en drums maken meer dan genoeg lawaai. Het wordt pas echt link als de langharige voorman Eugene Robinson (ook van de band Oxbow) stomdronken door de zaal huppelt en argeloze bezoekers opzij duwt.

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=12361
Meer Diverse Artiesten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diverse-artiesten