• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Next Big Thing?!: Clap Your Hands Say Yeah!

De eighties-revival is nog lang niet voorbij. Gelukkig tapt Clap Your Hands Say Yeah! met de gekte van Violent Femmes, het vocale gejojo van David Byrne en het ritmegevoel van The Feelies eens uit een ander vaatje. Bovendien heeft de band een interessant verhaal: ze hebben zich zonder platenmaatschappij in de schijnwerpers gespeeld.

Tekst: Ernst-Jan Hamel

Publicatiedatum: 19 oktober 2005

Wie zijn ze?
Vijf laattwintigers uit het oosten van de Verenigde Staten. De eeneiige tweeling Lee (keyboards) en Tyler (bas/gitaar) Sargent, drummer Sean Green Halhagh en Robbie Guertin (gitaar/keyboards) allen uit New York en zanger/gitarist Alec Ounsworth uit Philadelphia. Zijn markante stem, die vaak wordt vergeleken met die van David Byrne (Talking Heads) en Jeff Magnum (Neutral Milk Hotel) gaat van onderkoeld zingen tot voluit jengelen en krijsen. Je moet het kunnen hebben…

De naam Clap Your Hands Say Yeah! heeft ook al wat gefronste wenkbrauwen opgeleverd. Het verhaal is simpel. Op Baltic Street in Brooklyn is een graffitimuur waar dezelfde tekst levensgroot geschreven staat. De band, die vlak voor hun eerste concert nog geen naam had, kwam net uit de oefenruimte en liep langs de tekst. Voilà.

Wat doen ze?
Tot een aantal maanden terug studeren, een beetje kuieren en ´s avonds optreden in het New Yorkse clubcircuit. Via hun website verkopen ze hun titelloze debuutalbum, dat ze met de post rondsturen. Vanaf eind juni 2005 werd alles anders. Het doorbraakmoment toen Pitchfork hun album met 9.0 beloonde en sprak van een “hoognodige schop onder de kont” voor het indierockwereldje. Clap Your Hands Say Yeah! is namelijk zonder platenmaatschappij, gladde PR-praatjes en handjeklap met invloedrijke radiostations een alternatief minisucces geworden.

Toen de cd’s opeens met duizenden op de website werden besteld, besloot de band dat de postzak wel een beetje erg zwaar werd. Insound en inmiddels Warner hebben de distributie van het album overgenomen. Slechts distributie, een platencontract is er nog steeds niet, wat ze een unieke ‘unsigned’ band maakt.

Wat maakt ze zo goed?
Er zijn al talloze vergelijkingen met vroegere bands gemaakt. Sommigen (Wilco, Yo La Tengo, My Bloody Valentine) raken kant noch wal, anderen (Talking Heads, Television, Neutral Milk Hotel) zijn zinvoller. Voeg daar het ritmische, nerveuze spel van The Feelies en de paranoïde gekte van Violent Femmes aan toe. Zelf doet de band liever mysterieus over de invloeden. Zanger Ounsworth noemt grote namen als Bob Dylan, Neil Young en David Bowie, die al gespot is bij een van hun concerten, en doet alsof hij Talking Heads niet kent.

Clap Your Hands Say Yeah! is grillig en excentriek genoeg voor de meest zuurpruimerige muziekrecensent, maar schrijft echte liedjes die ook een groter indierockpubliek kunnen aantrekken. Zie The Arcade Fire. Net als die Canadezen is hun muziek donker en melancholiek, maar tegelijk opzwepend en euforisch.

En de toekomst?
Alles op zijn tijd. Clap Your Hands Say Yeah! wil niks overhaasten. Daarom sloeg de band een aanbod van de makers van de Amerikaanse dramaserie The O.C. af. The Shins en Death Cab For Cutie hadden eerder opgetreden in die show, wat een flinke ‘boost’ voor hun cd-verkoop betekende. Zanger Alec Ounsworth zei daarover in de New York Times “Ik wil geen overexposure. Vincent van Gogh verkocht nauwelijks schilderijen, en toch was hij tevreden met zijn werk.” Dat Van Gogh zijn eigen oor afsneed en zelfmoord pleegde, vergeten we gemakshalve dan maar…

Clap Your Hands Say Yeah speelt op 14 februari 2006 in AB Brussel en op 19 februari in Melkweg Amsterdam.

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=10880
Meer Clap Your Hands Say Yeah op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/clap-your-hands-say-yeah