• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Lars Horntveth | Pooka

Een imposante mix van klassieke orchestraties, minimalistische elektronica en blazers.
CD, Smalltown Supersound/Lowlands

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 27 januari 2004

Slechts 23 jaar is hij en hij bevindt zich in het epicentrum van Jaga Jazzist. En nu is er ook Pooka, zijn "solo"debuut waarop hij wordt bijgestaan door vele strijkers: Twee cello's, vier violen en twee altviolen. De rest van het rijke instrumentarium hanteert hij zelf. Of het nu basklarinet, sopraan– of tenorsax, elektrische of akoestische gitaar, piano of keyboards zijn, het klinkt steeds even vakkundig en melodieus. Wat een vakmanschap, en dat voor iemand die geen klassieke scholing genoot. Alles werd live ingespeeld, met uitzondering van de onderliggende elektronische laag waarvoor Martin Horntveth een enkele keer met de credits gaat lopen.

Pooka bevindt zich op het kruispunt van jazz, minimalistische elektronica en klassieke muziek en klinkt als een sfeervolle mengeling die nu eens fris en frivool klinkt en dan weer dramatisch en beladen. Ditmaal dus geen wervelende jazzstukken en onverwachte breaks. Neen, het enige waarin Pooka op Jaga Jazzist gelijkt zijn de warme geluiden die Lars Horntveth uit zijn instrumenten blaast. En dat is al meteen één van de sterke punten van Pooka. Warme sax- en klarinetklanken die een eigen weg gaan en die een bloedmooie melodie te voorschijn toveren die een nummer zoals 'Tics' haast een sprookjesachtig cachet geeft. Geen herhalingen maar een frivole muzikale lijn die heel de tijd evolueert en bijzonder organisch is.

Met ritmische precisie worden strijkers op de juiste momenten ingezet en ook het gitaarspel en de dynamische ritmes zorgen voor een complexe gelaagdheid die niet aan structuur of tempo gebonden is. Het titelnummer zet de toon. Licht nerveuze elektronica wordt door korte strijkstokaanslagen bijgestaan en Lars Horntveth blaast een lieflijke melodie. De combinatie van gitaar en strijkers die nadien opduikt had zo op Phanerothyme van Motorpsycho kunnen staan (Lars Horntveth behoort overigens tot de gastmuzikanten die bij de opnames van die plaat hun opwachting maakten) en de toon is gezet. Drie kwartier lang passeren er mooie filmische soundscapes waarin variatie centraal staat. De galante melodieën van 'Tics' en 'The Joker' worden afgewisseld met meer ingetogen stukken zoals 'Mars Bar (Call For Gary!)'. Rijke orchestraties. Of snarengepluk dat op '1. Lesson In Violin' overgaat in een ingehouden aan Motorpsycho refererende gitaaraanhef. En na al dat moois doet afsluiter 'Pooka Soundtrack' je op een waardige manier uitgeleide. Acht minuten lang bouwen akoestische gitaar en strijkers een intieme sfeer op waarbij het legertje strijkers naar het einde toe aanzwelt zoals we eerder al van Rachel's gewend waren.

De titel Pooka haalde Lars Horntveth bij 'Harvey' van Henry Koster uit 1950 waarin een man van dubieus allooi met een imaginair konijn communiceert. Een zogenaamde Pooka, een creatuur dat enkel voor één persoon zichtbaar is. Gelukkig is deze plaat door meerdere personen te beluisteren. En dat zou u beter als een tip opvatten. Wat een plaat!

http://www.kindamuzik.net/article.shtml?id=5047
Meer Lars Horntveth op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lars-horntveth