http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zeven geweldige zangeressen die niet kunnen zingen
In 2013 presenteerde KindaMuzik een lijst met zeven geweldige zangers die niet kunnen zingen, die laat zien dat zangtechniek lang niet altijd nodig is voor succesvolle vocalen. Zijn er ook zangeressen die weten te ontroeren of imponeren zonder perfecte toonvastheid en moeilijke uithalen? Ook in dit geval blijkt gelukkig dat lang niet iedere dame de Céline Dion uithangt: zie hier de canon van zeven geweldige zangeressen die niet kunnen zingen.
Tekst: Niels Waarlo
Publicatiedatum: 09 maart 2014
Joanna Newsom
Degenen die slechts bekend zijn met haar latere werk hebben nu misschien een wenkbrauw of twee opgetrokken. Want inderdaad, ondanks dat haar stemgeluid daar wel degelijk kenmerkend is, zijn technische zangproblemen niet echt te vinden op Joanna Newsoms laatste twee albums. Nee, waarom de zangeres-harpiste het tot dit rijtje heeft geschopt, is te horen op haar eerste album, The Milk-Eyed Mender (2004) en de ep die daarvoor kwam. Door merg en been gaat het onvaste en af en toe krakende kinderstemmetje dat ze daar opzet hoe dan ook. De vraag is alleen of dat ten positieve of ten negatieve voor je uitvalt. In het eerste geval voegt het enorm veel karakter toe aan de kleine maar toch mysterieuze engelenliederen en is de bezieling duidelijk hoorbaar. Als je het niet waardeert is het bovenal afgrijselijk irritant gejengel dat de kat nog van de schutting afjaagt. Eigen ervaring wijst overigens uit dat enige gewenning geen kwaad kan.
Lydia Lunch
Of ze zich nou bedient van spoken word, zang of geschreeuw: Lydia Lunch is een veelzijdig, maar nimmer conventioneel vocalist. Haar repertoire zit tussen gegil in de claustrofobische chaos van nowaveband Teenage Jesus and the Jerks en de eigenzinnige popliedjes van Queen of Siam (1980) in. Wat ze ook maakt, er zit altijd wel een rauwe en vooral duistere of mysterieuze bijsmaak aan. Geen wonder dat ze samenwerkte met mensen van Sonic Youth, The Birthday Party en Einstürzende Neubauten. Om dergelijke bevreemdende muziek kracht bij te zetten is het natuurlijk beter om een karakteristiek stemgeluid te bezitten dan om de zangleraar telkens tevreden te houden. Lydia Lunch is hier de ideale dame voor.
Janis Joplin
De bluesrock van Joplin (bovenste foto) valt op doordat het fantastisch geschreven is, heerlijk instrumentaal begeleid wordt en natuurlijk getooid is met de schuurpapieren stembanden van de zangeres zelf. Janis kan geen drie woorden zingen zonder dat haar doorleefde stem begint te kraken alsof ze er de nacht ervoor flink op los heeft gefeest. En dan heeft ze ook nog het lef om af en toe de hoogte in te gaan. Het boeit echter niets: het rockt allemaal als een malle en daarbij past precies dat de soulvolle maar rauwe vocalen van Janis Joplin geen illusie laten over de stoerheid van de muziek. Bovendien geeft de energie die ze er elke keer weer ingooit de nummers nog een extra dimensie. Ook hier geeft het knisperende randje dus wat meer bite aan het geheel en had het absoluut niet anders moeten zijn. Het is zelfs een hoofdreden waarom ze tot de grotere rockzangeressen uit de geschiedenis wordt gerekend.
Alice Glass (Crystal Castles)
Je moet er niet aan denken dat een zoet zangeresje zich zou mengen in de experimentele elektronica van Crystal Castles. Dat zou immers totaal niet passen. Gelukkig is er Alice Glass, met wortels in de punkscene. Tussen de hakketakkerige beats die afgewisseld worden met nintendogeluidjeschaos door, komt haar stem onder meer langs in een opgeknipte, vaak bewerkte vorm. Ze laat echter ook af en toe wat van haar zangkunsten horen, waarbij ze zichzelf weleens flink wil laten gaan. Het wordt vooral gaaf als ze het daarbij op een schreeuwen zet, om zo de gekte van de muziek nog eens extra idioot en dramatisch te maken. Dit is bijvoorbeeld goed te horen op 'Alice Practice', het nummer dat de groep onder de aandacht bracht, of nog een tikkeltje extremer in het tevens niet te versmaden 'Doe Deer'. Als een vocale adrenalinepomp voegt ze op deze manier, zeker ook live, een hele bak energie toe aan de al weinig rustgevende brouwsels van Ethan Kath.
Patti Smith
De vrij lage, hese en wat zeurderige stem van Patti Smith zou zich niet bepaald lenen voor lievemeisjesmuziek. Haar muziek is dan ook zo'n beetje het tegenovergestelde daarvan – ze staat niet voor niets bekend als Godmother of Punk. Met haar stem geeft ze haar muziek nog een extra dosis rauwheid en persoonlijkheid mee die perfect bij haar sterke, vaak messcherpe teksten passen. Daarin zit zelfs de enorme overtuigingskracht van haar muziek: juist de imperfectie brengt diepte en geloofwaardigheid. Enkele keren gebruikt ze ook het gesproken woord, of iets dat daar dicht tegenaan leunt, om haar poëzie voor te dragen, met als resultaat bijvoorbeeld een legendarisch nummer als 'Land: Horses / Land of a Thousand Dances'. Zonder de ongepolijste vocalen zou daar weinig meer van overblijven dan alleen de indrukwekkende tekst.
Kim Gordon (Sonic Youth)
Wat is het aan Kim Gordon dat haar zang zo aantrekkelijk maakt? Het is aan alle kanten duidelijk dat ze niet begaafd is met veel talent op dit gebied; als ze alleen maar praat klinkt haar stem al onvast, zelfs wanneer ze zacht zingt haalt ze niet elke noot even overtuigend en als ze haar stem verheft blijft er helemaal weinig van over. Het is, wederom, juist die echtheid, het gevoel en de vertwijfeling in haar stem die het zo aangrijpend maakt. Bovendien past het geweldig in de sowieso schurende muziek van Sonic Youth (tja, noiserock hè). Daar komt bij dat haar zang een vrij beperkte rol speelt, en precies daardoor zo onmisbaar is: het moment waarop zij met haar zachtaardige, aarzelende meisjesstem achter de microfoon plaatsneemt is een prachtige aanvulling op de gruizige gitaren en mannelijke zangers die de muziek domineren. Ze biedt geen stemcapriolen, maar des te meer ontroering.
Lisa Germano
Ook van Lisa Germano mogen geen stemcapriolen verwacht worden. Integendeel: met haar hese stem laat ze vooral horen hoe je met een beperkte set aan mogelijkheden toch tot tranen toe kunt ontroeren. Neem haar prijsalbum, Geek the Girl: misschien wel het meest pijnlijk eerlijke album ooit gemaakt. Hierop gooit ze haar (weinig opgewekte) gevoelens schaamteloos op tafel, waarbij ze zichzelf totaal niet spaart. De fragiliteit van haar zachte, onzeker klinkende zang is ideaal om je deelgenoot te maken van haar emoties en worstelingen. Je leeft mee en voelt herkenning, juist doordat ze het zowel tekstueel als vocaal zo ongelooflijk intiem en kwetsbaar houdt.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/zangeressen-die-niet-kunnen-zingen/zeven-geweldige-zangeressen-die-niet-kunnen-zingen/24773/
Meer Zangeressen die niet kunnen zingen op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/zangeressen-die-niet-kunnen-zingen
Deel dit artikel: