• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Wilson Pickett: ruwe bolster, zwarte pit

Donderdag 19 januari blies Wilson ‘Wicked’ Pickett zijn laatste adem uit. De in Alabama geboren soulzanger stond tien jaar aan de top van de soulmuziek en dankte zijn enorme succes aan het diepe zuiden van de VS waarmee hij een problematische relatie onderhield.

Tekst: Ronald Besemer

Publicatiedatum: 21 januari 2006

Na de breuk van Picketts labelbaas Jerry Wexler van Atlantic met de studio van Stax in Memphis wordt de soulzanger teruggebracht naar Alabama voor een sessie in Muscle Shoals. Vanuit het vliegtuigraampje ziet Pickett mensen katoen plukken op het land: “I said to myself: I ain’t getting off this plane, take me back North”. Op het vliegveld staat producer Rick Hall hem op te wachten. Een bonkige zuiderling en, wat Pickett niet is verteld, een blanke kerel. Pickett doet zijn beklag over de toestanden die hij vanuit het vliegtuig heeft waargenomen. Hall haalt er zijn schouders over op en bijt de soulster toe: “Fuck that. Come on, Pickett, let’s go make some fucking hit records”. Met de fameuze Muscle Shoals Rhythm Section maakt Pickett vervolgens zijn beste plaat, Hey Jude, genoemd naar een track van The Beatles die de soulzanger covert na aandringen van de jonge, langharige sessiegitarist Duane Allman.

Diefstal
In Pratville, Alabama wordt Wilson Pickett in 1941 geboren. Pickett groeit op in Detroit en zingt daar in allerlei groepjes. Zijn eerste succes boekt hij met The Falcons, de formatie van Eddie Floyd die al veel platen verkoopt. Met ‘I Found a Love’ uit 1962, geschreven en gezongen door Pickett, slaan de stoppen door voor The Falcons. Pickett zinspeelt al langer op een solocarrière en dit succes biedt hem daarvoor de mogelijkheid. Picketts eerste poging ‘If You Need Me’ wordt direct door Solomon Burke gecoverd en Picketts versie verdwijnt in de obscuriteit. Wexler, die ook Burke onder contract heeft staan, weet Pickett toch voor Atlantic te strikken. Wexler informeert eerst voorzichtig bij Pickett of hij wroeging heeft over Burkes ‘diefstal’. “Dat is gebeurd,” antwoordt Pickett, “zand erover.”

Succes bij Stax
Wexler heeft een zakelijke overeenkomst met Stax waar veel geld mee gemoeid is voor de studio en het label uit Memphis. In ruil leent Stax zijn huisband, Booker T and The MG’s onder leiding van Steve Cropper, en studiotijd aan Atlantic. Zodoende zal de reeks platen die Pickett in Memphis opneemt klinken als het echte, grofkorrelige Stax-geluid dat zo goed past bij Picketts agressieve maar toonvaste stijl van zingen, terwijl deze toch verschijnt op het beschaafde en beter verkopende Atlantic. Een succesformule, zo blijkt. Cropper schrijft met Pickett ‘In the Midnight Hour’, de eerste klassieker van Pickett in een lange reeks. ‘Mustang Sally’en ‘634-5789’ volgen en de kassa rinkelt onophoudelijk voor Pickett en Wexler.

Problemen
De werkelijke reden waarom de samenwerking van Pickett en Stax ontploft, is nooit opgehelderd. Volgens Stax-baas Jim Stewart neemt het ongenoegen onder zijn sessiemuzikanten toe als ze te weinig geld zien van Picketts kassuccessen. Ook het gedrag van de soulzanger leidt tot steeds grotere problemen. “Pickett got to be an asshole”, verklaart Stewart. Zijn muzikanten zouden hem gezegd hebben: “Forget it man, get his ass out of here”. Een andere verklaring is, dat Pickett teveel succes heeft met het typische Stax-geluid, dat Stewart wil voorbehouden voor zijn eigen sterren. Steve Cropper en bassist Donald ‘Duck’ Dunn van de MG’s spreken tegen dat er problemen met Pickett zijn. “Natuurlijk”, zeggen zij, “Pickett is een moeilijke jongen, maar hij drinkt niet en gebruikt geen drugs als wij overdag met hem opnemen en wat hij ’s avonds uitspookt, moet hij zelf weten.” Wexler trekt zijn conclusies en verbreekt de overeenkomst met Stax. Hij weet al dat Memphis niet langer het centrum van de soulmuziek is en dat dieper in het zuiden ongelooflijk goede muzikanten en producers naam beginnen te maken. Pickett zit in het vliegtuig naar Alabama.

Hits
In de Fame-studio van Rick Hall verzamelen zich enkele muzikanten die op zo’n beetje alle belangrijke soulplaten uit de Shoals area, drie kleine plaatsjes in het Noorden van Alabama, meespelen. Drummer Roger Hawkins, bassist David Hood (vader van Patterson van de Drive-By Truckers) en gitarist James Johnson aangevuld met The Sweet Inspirations en lokale talenten onder wie Duane Allman. Pickett kiest zijn nummers en put daarbij meermalen uit het werk van zijn goede vriend Bobby Womack. Onder leiding van Halls dwingende persoonlijkheid leggen ze Picketts verschroeiende soul voor eens en altijd vast. De zanger krijgt zijn fucking hit record met ‘Hey Jude’ dat door Pickett en Allman tot grote hoogten wordt gestuwd.

Incidenten
Helaas komt ook aan de periode in Muscle Shoals een einde. Wonder boven wonder maakt de ruwe bolster, zwarte pit Pickett daarna in Philadelphia, bekend om zijn verfijnde, lichtvoetige sound een plaat met echte Phillysoul. Na Wilson Pickett in Philadelphia verlaat Pickett Atlantic en zal het succes hem nooit meer toelachen zoals het eens deed. In 1978 keert The Wicked Pickett nog eenmaal terug naar Muscle Shoals voor diens Funky Situation en dan gaat hij, zoals zoveel soulsterren in het opkomende discotijdperk, een slechte tijd tegemoet. Een reeks incidenten met drugs, agressief gedrag en arrestaties brengen hem geleidelijk dieper in de problemen. Zijn stem heeft er gelukkig weinig onder te lijden, waardoor hij zichzelf met duurbetaalde optredens op de been weet te houden. Tot een fatale hartaanval hem definitief velt.

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/wilson-pickett/wilson-pickett-ruwe-bolster-zwarte-pit/11738/
Meer Wilson Pickett op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wilson-pickett