Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“I knew him as a gentle young man
I cannot say for sure the reasons for his decline
We watched him fade before our very eyes
And years before his time”
(uit ‘Tender is The Night (Long Fidelity)’ – Born Sandy Devotional – 1986)
Over The Triffids is het laatste woord in deze kolommen nog niet geschreven. Daar zijn enkele goede redenen voor. Vorig week verscheen met het epische Born Sandy Devotional, volledig geremasterd en aangevuld met een heleboel outtakes, de eerste re-issue in een lange reeks. De komende twee jaar worden ook alle andere officiële releases van The Triffids heruitgebracht.
De hernieuwde aandacht die de semi-legendarische groep rond de betreurde David McComb nu te beurt valt, is meer dan terecht. Hoewel de groep uit Perth op commercieel vlak altijd achterop hinkte bij Inxs, Midnight Oil en zelfs Nick Cave, buigt ze op een muzikaal testament dat nooit minder was dan oerdegelijk, maar even vaak indrukwekkende proporties aannam. De melancholische stem van hun charismatische frontzanger was daar niet vreemd aan, om nog maar te zwijgen van diens welhaast mythische teksten.
McComb was een songschrijver pur sang die als geen ander een desolate sfeer kon oproepen en waarbij nagenoeg alles draaide rond afscheid en verlies. Ironisch genoeg bleef McComb zelf weinig of niets bespaard: op zijn drieëndertigste onderging hij een harttransplantatie, in 1999 liet het veelzijdige rastalent op amper 36-jarige leeftijd het leven ten gevolge van ernstige complicaties bij een auto-ongeval.
Nu, zeventien jaar na de split, zijn ‘The Triffids‘ terug. De hoogst opmerkelijke manoeuvre, de groep opnieuw voor het voetlicht brengen, is ingeleid door Jo Lijnen en Liesbeth Janssens van Kunstencentrum België in Hasselt. Komend weekend, vrijdag 23 en zaterdag 24 juni, organiseren zij het exclusieve reüniegebeuren 'An Evening with The Triffids' - In Remembrance of David McComb.
Centraal in het project staan uiteraard de concerten van ‘The Triffids’. Het is de eerste keer sinds 1989 dat de originele bandleden (minus David McComb) het podium met elkaar delen. Een dubbelconcert om naar uit te kijken dus, maar er is meer. Véél meer, zo zal er nooit eerder uitgegeven archiefmateriaal (audio en video) getoond worden, worden er interviewsessies opgezet, is er ruimte voor een overzichtelijke expositie met materiaal uit de persoonlijke archieven van de bandleden, die ook zullen instaan voor een aantal dj-sets.
Van groupie tot ‘An evening with The Triffids'
Een vraag die allicht op velerlei lippen brandt, is waarom een Australische band uitgerekend deze onooglijke stip aan de andere kant van de wereld uitkiest voor dit uitzonderlijke project. De queeste blijkt echter van meet af aan minder ondoorgrondelijk dan aanvankelijk gedacht. Liesbeth Janssens geeft tekst en uitleg: over de totstandkoming van de innige vriendschap en een nooit aflatende vertrouwensrelatie.
“In 1988 stonden The Triffids op Pukkelpop (een jaar eerder ook op Torhout/Werchter, dc). Het eerste contact werd net daarvoor gelegd, in De Lux in Herenthout, waar de groep de dag ervoor een kleiner optreden gaf. Ik was destijds op freelance basis actief als grafisch ontwerper voor de AB en het was de toenmalige programmator Teddy Hillaert die ons backstage introduceerde bij The Triffids. Na dat concert ben ik samen met een viertal vrienden blijven hangen, tot we plots al met de backline van de groep aan het sleuren waren. Van het één komt het ander, er werd heen en weer getrakteerd, de babbels werden vlotter: kortom, het klikte!”
De volgende dag vergezeld de vriendengroep van Janssens de groep naar Pukkelpop (toendertijd in Hechtel, dc) en nog een etmaal later maken ze van de vrije uren gebruik om ons stamcafé in Westerlo onveilig te maken. Ze leerden er nagenoeg alle biersoorten kennen, waarvan Duvel hen het meest in de smaak viel. “Na een tussenstop in Antwerpen reisden we met de groep mee naar Amsterdam”, herinnert Janssens zich. “In die tijd was de term ‘groupie’ nog niet in zwang, maar onze handelswijze had er wel erg veel van weg.”
Toen de Europese tournee was afgelopen, is de hechte band met Graham Lee (steelgitaar), Jill Birt (zang en keyboards) en Alsy MacDonald (drums, percussie) gebleven. De (ketting)postkaarten en brieven werden in beide richtingen met hoge frequentie verstuurd. Janssens: “Het contact verwaterde echter na enkele jaren, tot we twee jaar geleden plots terug begonnen te e-mailen met hen. In geen tijd kriebelde het opnieuw om elkaar terug te zien en de goesting om iets op te zetten borrelde steeds heviger op. Graham liet zich ontvallen dat alle platen zouden heruitgebracht worden, waarna wij voorstelden om iets te organiseren in onze ruimtes van het Kunstencentrum in Hasselt. Op de recentste editie van Pukkelpop hadden we tenslotte afgesproken met Marty Casey (bas, DC), die er met Nick Cave & The Bad Seeds geprogrammeerd stond, om over het evenement te praten. Het idee was dus al enkele jaren aan het broeden en komt zeker niet zomaar uit de lucht vallen. Met de aanzet van de re-issue reeks op Domino zitten we bovendien perfect qua timing.”
Wat maakte The Triffids voor jou zo speciaal?
“Het zijn één voor één erg ‘gewone mensen’, kapsones zijn henm volkomen vreemd. In zekere zin zijn het zielsverwanten, hun werkwijze vanuit de underdogpositie vertoonde aardig wat raakvlakken met die van Kunstencentrum België. Daarnaast is er uiteraard de muziek die enorm aanspreekt, héél erg persoonlijk en gelardeerd met de prachtige stem van David McComb. Op het podium zijn het erg gedreven muzikanten. Vol overgave, boordevol passie en steeds lijkt het erop alsof ze elk moment konden verdwijnen in hun muziek.”
Welke muzikale momenten springen er voor jou uit?
“In The Pines uit 1986 vind ik een onvergetelijke LP, evenals Born Sandy Devotional, dat nog ruwer en authentieker klinkt. Deze had ik destijds enkel op cassette en die heb ik zowat grijsgedraaid. Mijn favoriete Triffids-songs zijn ‘Stolen Property’, ‘Wide Open Road’, ‘Born Sandy Devotional’ en, niet te vergeten, ‘Raining Pleasure’.”
Waar kijk je komend weekend persoonlijk het meest naar uit?
“Persoonlijk kijk ik het meest uit naar het weerzien met Graham, Jill, Alsy, Marty en Robert (viool, gitaar én broer vàn, DC). Je moet weten dat we elkaar vijftien jaar niet gezien hebben. Ze komen ook allen met hun gezin naar Hasselt, zeven volwassenen en zes kinderen. Ook hun vroegere manager Steve Miller (samen met Lee huidig labelbaas van W. Minc, DC) is erbij, plus hun toenmalige roadie en Julian Wu, een persoonlijke vriend van David McComb. “Ik ben ook heel erg benieuwd hoe het live-optreden zal worden. Gastzanger Mark Snarski komt speciaal over uit Madrid. Hij was een persoonlijke vriend van The Triffids en David. Het worden twee bijzondere avonden, al kan ik me er zonder David op dit moment moeilijk iets van voorstellen.”
Door deze avonden te organiseren, is het Janssens pas echt duidelijk geworden hoeveel fans The Triffids werkelijk hebben. “Het is ongelofelijk hoeveel reacties we krijgen en dat uit alle hoeken: Duitsland, Engeland, Noorwegen, … terwijl er aanvankelijk vooral ongeloof was dat The Triffids in hoogsteigen persoon naar Hasselt zouden komen. Het is ook leuk dat iedereen er op welke manier dan ook bij betrokken wil zijn, dat gaat van het uitlenen van gesigneerde LP’s tot het aanbieden van audio-opnames, om nog maar over de talloze fansites te zwijgen. Het gaat wat geven hoor dit weekend!”
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/the-triffids/belgie-en-nederland-komend-weekeinde-in-ban-van-the-triffids/13206/
Meer The Triffids op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-triffids
Deel dit artikel: