• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

OVT: THE STONE ROSES - MADCHESTER REVISITED

The Stone Roses bestonden twaalf jaar en brachten twee albums uit. Eentje een flop, het andere legendarisch. In 1996 barstte de groep na jaren van mismanagement uit elkaar. Dit jaar is het ondenkbare gebeurd: de groep is op reünietournee.

Tekst: Guido de Greef

Publicatiedatum: 03 juni 2012

De aanloop naar hun legendarische debuut duurt maar liefst zes jaar. Als in 1983 zanger-bassist Ian Brown, gitarist John Squire, zanger-gitarist Andy Couzens en drummer Simon Wolstencroft beginnen, is thuisstad Manchester nog in de ban van de postpunk. Het is de tijd waarin stadsgenoten als The Smiths en The Fall succes hebben. De band wordt geplaagd door bezettingswisselingen; Wolstencroft wordt vervangen door Alan 'Reni' Wren. In 1985 maken ze de eerste opnames met de vermaarde producer Martin Hannett, die tijdens de opnamesessies enkel bezig met zijn cocaïneverslaving. De groep is ontevreden en het album wordt geschrapt. Enkel 'So Young' wordt uitgebracht, maar de single flopt. De overige opnames verschijnen pas in 1996 onder de titel Garage Flower.

Mismanagement
Al vanaf het prille begin zijn er problemen met het management. Na het vertrek van oorspronkelijke manager Howard Jones kiest de band voor de onbekende Gareth Evans, die de band een wurgcontract voorlegt. Omdat Couzens weigert te tekenen wordt hij door Evans uit de band gewerkt. Gary 'Mani' Mounfield wordt zijn vervanger en hij is verantwoordelijk voor het typische basgeluid van The Stone Roses. Evans mag de groep dan in zijn wurggreep hebben, hij bezorgt The Stone Roses wel een platendeal bij FM Revolver voor een single. Dat wordt 'Sally Cinnamon'. Voor het eerst is de kenmerkende sound van The Stone Roses te horen: een mix van Byrds-achtige gitaarpop, ondersteund door dancebeats en de onderkoeld gezongen teksten van Brown.

Maar The Stone Roses willen meer. Na verloop van tijd geldt het kwartet als het slechtst bewaarde geheim van Manchester: populair bij een groot publiek, maar gehaat door de kliek rond Tony Wilson. Het zorgt ervoor dat 'zijn' Factory Records, het platenlabel van beroemde stadsgenoten als Happy Mondays en New Order, de groep niet wil tekenen. Evans gaat shoppen en ondanks de interesse van Rough Trade besluit de groep een contract voor zeven albums te tekenen bij het onbekende Silvertone Records, een dochter van Zomba Records.

Instantklassieker
The Stone Roses zijn bezig met hun debuutplaat en dat blijkt bij verschijnen een instantklassieker. Het is een bijna megalomane plaat, waarop onderwerpen als de Parijse studentenprotesten van 1968, de Situationisten en de kunst van action painter Jackson Pollock de belangrijkste inspiratiebronnen zijn. De songtitels spreken boekdelen: 'I Wanna Be Adored' en 'I Am the Resurrection': bescheidenheid is een woord dat niet in één zin met The Stone Roses kan worden genoemd. De muziek is echter geweldig en de groep vervult dankzij de singles 'Elephant Stone', 'Made of Stone' en 'She Bangs the Drums' een sleutelrol in de Madchester-scene.

Zorgvuldig cultiveert de groep het roemruchte imago. Al in de begindagen spoten Brown en Squire de bandnaam op muren in Manchester en als FM Revolver, na het succes van het debuut, 'Sally Cinnamon' opnieuw uitbrengt, wordt het kantoor van het label bestormd en met verf bekogeld. Persconferenties lopen standaard uit de hand. Toch blijft het succes van de groep grotendeels beperkt tot de Britse eilanden. The Stone Roses zijn een Brits fenomeen waar men in de rest van de wereld met gefronste wenkbrauwen naar kijkt. Daar is het viertal een one hit wonder, ook al is die ene hit wel de meesterlijke crossover 'Fools Gold'. Het bereikt in 1990 ook in Nederland de top-10.

Dan spelen problemen met het management en de platenmaatschappij op. De groep wil breken met Silvertone Records, maar wordt voor de rechter gedaagd. De eis is dat de band geen opnamen mag maken voor een andere platenmaatschappij. De interesse vanuit Amerika wordt wel heel concreet als David Geffen zelfs aanbiedt de proceskosten te betalen om onder het contract met Silvertone Records uit te komen. Dat lukt, maar dan is het al 1992.

Passé
Dat The Stone Roses het oorspronkelijke succes niet weten te consolideren is ook de schuld van de band zelf, die jarenlang niets anders doet dan singles blijven trekken van het debuutalbum. Het idee is dat ze daar wel vijf jaar op kunnen blijven teren. Dat blijkt een misrekening. Als eind 1994 opvolger Second Coming verschijnt bij Geffen Records is het muzikale landschap definitief veranderd. Madchester is passé, het zijn de hoogtijdagen van de Britpop en het is het debuutalbum van hun stadsgenoten Oasis, Definitely Maybe, dat de meeste indruk maakt. De muziek op Second Coming is dan ook weinig spannend. De jarenzestigpop heeft plaatsgemaakt voor typische jarenzeventigbluesrock: de recensies zijn wisselend en enkel single 'Love Spreads' doet het goed.

Als gevolg van de slepende rechtszaak met de voormalige platenmaatschappij en doordat bekend is geworden dat veel geld achterover is gedrukt door het management lopen de spanningen binnen de band opnieuw op. Op de vooravond van de tournee verlaat Reni na een ruzie met Brown de band. Begin 1996 vertrekt ook Squire en het lijkt een kwestie van tijd voor de rest van de band er de brui aan geeft. Het laatste zetje dat Brown en Mani nodig hebben is een reeks slechte concerten, met een optreden op het Reading Festival als dieptepunt. Oktober dat jaar stoppen ook zij ermee.

Wat volgt is de plichtmatige trits aan halfslachtige en matig succesvolle projecten van de individuele bandleden. Squire richt Seahorses op, Mani speelt bas bij Primal Scream en Freebass en Reni lijkt van de aardbodem te zijn verdwenen. Zanger Brown is nog het meest succesvol, al teert hij vooral op het succes van zijn voormalige band. In de Britse muziekpers wordt intussen volop met modder gegooid. Vooral Brown en Squire kunnen elkaar niet uitstaan. De mythe van The Stone Roses groeit gestaag door. Het debuut wordt diverse malen in de Britse muziekpers uitgeroepen tot Beste Album Aller Tijden.

Reünie
Jarenlang stonden The Stone Roses in de top-3 van 'meest onwaarschijnlijk geachte reünies', vlak achter stadsgenoten The Smiths. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Waar Mani eerder verklaarde dat The Stone Roses pas bij elkaar zouden komen op de dag nadat Manchester City de Europa Cup zou winnen, bleek de eerste landstitel in 44 jaar niet eens nodig voor de band om oktober 2011 een reünietournee aan te kondigen. Een duidelijke reden ontbreekt; Squire zegt dat hij na het eenmalige concert van Led Zeppelin, december 2007 in de O2 Arena dermate geïnspireerd was dat hij ineens weer zin had in optreden met The Stone Roses.

The Stone Roses spelen 12 juni in de Heineken Music Hall.

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/the-stone-roses/ovt-the-stone-roses-madchester-revisited/22950/
Meer The Stone Roses op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-stone-roses