• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

The Spirit That Guides Us: Een Decadente Middag op Kosten van de Programmeur

Waarin een in wit linnen pak gehulde Xander van Aart vergezeld door 2 schoonheidskoninginnen en genietend van een goed glas Bordeaux de verrichtingen van The Spirit That Guides Us in de W2 gadeslaat op die bewuste zondagmiddag van 27 april.

Tekst: Xander van Aart

Publicatiedatum: 13 mei 2003

Wat was W2 programmeur Ivo Cooijmans blij dat hij ze eindelijk binnen had gehaald, de emo-sensatie The Spirit That Guides Us. Reeds maanden terug tikte hij me op de schouder om mij deelgenoot te maken van de goede boodschap en hij heeft er al die weken vol van gezeten. Overal waar ik moest draaien duwde hij me een Spirit CD in de handen met het verzoek een nummer ervan onder de spreekwoordelijke naald te leggen. Hij belde me meerdere malen diep in de nacht op om me aan 'het concert van het jaar' te herinneren, bood aan me op de gastenlijst te zetten en liet per e-mail weten dat ik zoveel kon drinken als ik maar wilde, zolang ik maar een positieve recensie over zijn emo-middag schreef.

Ik werd er in het begin behoorlijk ziek van. Maar toen ik eenmaal was afgegleden naar het niveau van zout in plaats van suiker in zijn koffie doen en ik de ramen van mijn appartement had afgeplakt zodat ik hem niet meer 's avonds laat onder de lantaarnpaal voor mijn deur kon zien rondhangen kreeg ik wat rust en zodoende besloot ik maar te gaan. Zoals ik het vanuit mijn positie kon zien, waren de verwachtingen omtrent mijn aanwezigheid dermate hooggespannen dat ik besloot een wit linnen pak te huren. De rekening van 112,46 Euro declareerde ik bij de W2 concertzaal onder een valse naam. De Dag des Oordeels, een ruige zondagmiddag in april, bleek al die ellende, overlast en extra moeite meer dan waard.

Bij binnenkomst botste ik meteen tegen Ivo op. Hij drukte me een stapeltje consumptiebonnen in de hand en grijnsde innemend. “Goed dat je er bent. Heb je je notitieboekje bij je? Ben je klaar om aan het werk te gaan?” Ik knikte en hij stelde me als zijn speciale gast voor aan twee bevallige schoonheidskoninginnen die in sexy jurkjes tegenover me stonden. “Gaaf pak”, zei een van hen terwijl ze gemaakt nonchalant door heur haar streelde. “Leuke jurk,” antwoordde ik, “leuke franjes.”

Terwijl de muziek van de DJ uit de luidsprekers klonk duwde Ivo ons na dit irrelevante, formele gekloot voorzichtig richting de zaal alwaar ik de dames en mijzelf van een drankje voorzag. Ivo bestelde een koffie. Ik besteedde er verder maar geen aandacht aan. Ik was immers uit. Het blonde meisje bestelde een wodka en het meisje met het zwarte piekhaar wilde graag bessenjenever. Gezien het tijdstip van de dag bestelde ik maar een biertje. Ik had geen zin om op andermans kosten ladderzat te worden zo vroeg in de middag. Bovendien genoot ik vandaag een VIP behandeling. En die rare streken van Ivo bevielen mij allerminst. Wie weet wat voor plannen die mafkees nu weer met zijn beschadigde hersens had uitgedokterd. God weet wat 'ie nog allemaal op mij af zou sturen.

Soon trapte klokslag drie uur het spits af. Fronsende wenkbrauwen in het publiek. At The Drive-In was toch uit elkaar? Op het podium vijf vrolijk stuiterende dan wel emotioneel kronkelende muzikanten waarvan de zanger en de gitarist een heuse afro hadden. Muzikaal lagen de Belgen geenzins in het verlengde van de inmiddels ter ziele Amerikaanse emo-pioniers. Fugazi en Motorpsycho waren de namen die in me opkwamen tijdens het optreden van de voor mij volledig onbekende band. Ik draaide me om naar de barman en bestelde nog een rondje. Terwijl hij de glazen vulde vroeg ik hem wat hij van de band vond. “Niet aan mij besteed”, zei hij zonder op te kijken. “Al die zieligdoenerij en dan toch proberen alternatief te zijn door een versleten T-shirt aan te trekken en flink te headbangen? Hardcore om te janken, dat is het.” Ik glimlachte en gaf hem enkele consumptiebonnen. “Let maar niet op hen,” knikte ik naar het podium, “zij zijn zo klaar. Wij blijven echter nog wel even.” Ik knipoogde veelzeggend en stopte hem een briefje van vijf toe. Hij knikte professioneel en keek belangstellend naar mijn pak. “Heb ik tijdens mijn bezoek aan Cuba gekocht van een louche drugsdealer,” zei ik terwijl ik een sigaret opstak met mijn zilverkleurige Zippo in de vorm van een vrouwenlichaam. “Hij heette Carlos maar zijn echte naam mag ik niet noemen. Ik was daar uit naam van een bekend muziektijdschrift om verslag te doen van de jaarlijkse bijeenkomst van de Cubaanse Vereniging voor Homofiele Fluitspelers. Wilde jongens, kan ik je zeggen. Het is gemaakt van echt linnen. De meisjes zijn er gek op.” Hij knipoogde en propte het briefje van vijf in zijn broekzak. “Je zult hier niets te kort komen, vriend. Daar zal ik hoogst persoonlijk op toezien.” De meisjes amuseerden zich prima met hun drank terwijl ik driftig notities maakte over de gebeurtenissen ter plekke.

Na het geslaagde optreden van Soon wenkte ik Ivo en hij kwam vluchtig op ons af lopen. “Is alles in orde?,” vroeg hij maar ik negeerde zijn vraag. Bedroefd keek ik naar de grond. “Het is vreselijk”, zei ik zonder hem een blik waardig te gunnen. “Je bent een waardeloze gastheer. Ik heb zojuist besloten te vertrekken. Ik ben elders nodig.” Ik nam de laatste slok van mijn biertje en drukte het lege plastic bekertje in zijn hand. Hij staarde me met grote ogen aan. “Verdomme! Ik heb je een stapel consumptiebonnen gegeven en die meisjes voor je geregeld en nu loop je zomaar weg! Waar is die blonde trouwens?” “Die is even naar het toilet”, zei ik terwijl ik mijn jack dicht ritste. “Ze had jeuk in haar neus geloof ik.” Ik greep hem met beiden handen bij de schouders en zei hem dat hij zich geen zorgen moest maken. “Als jij een goed verhaal wilt zul je toch echt met meer bonnen over de brug moeten komen, vader.”

Plots schoof het gordijn voor het podium open en daar stond de tweede band van vanmiddag. Ik liet Ivo los en beide concentreerden we ons op het verlichte schavot aan de andere kant van de zaal. Ik porde hem nog een paar keer flink in zijn zij om hem te laten weten dat ik het echt meende.

Face Tomorrow mag na Peter Pan Speedrock zeker de vaakst spelende band van Nederland genoemd worden. In een tour van amper een maand deed de band niet minder dan tien landen aan. Hoewel dit optreden de laatste van de tour was spetterde de energie werkelijk van het podium. Met hun muziek is helemaal niets mis. Korte, pakkende, spannende nummers die zowel fragiele refreinen als heftige uitbarstingen kennen. Hoewel het vaderlandse vijftal de nummers van hun debuut For Who You Are al duizenden keren gespeeld moet hebben klonk Face Tomorrow nergens gekunsteld of ongeïnspireerd. Een fris en sensationeel optreden, zo vonden ook de twee bevallige dames aan mijn zijde. Niet dat ze verder iets te melden hadden, maar ik kon het zien aan de glinstering in hun ogen en naar de manier waarop ze naar me keken.

“Ben je écht journalist?”, vroeg die met de donkere haren. “Maar natuurlijk schatje,” zei ik en ik toonde haar mijn officiële perskaart, een bewijs van mijn lidmaatschap van de Nederlandse Vereniging van Perskaart Houders. Ik maakte haar wijs dat ze met de opbrengst van mijn lidmaatschap in Brazilië illegaal woud kapten om daar papier van te maken zodat journalisten fatsoenlijk hun werk konden doen. Seconden lang staarde ze naar het officieel uitziende pasje en ik kon zien dat ze er maar weinig kijk op had.

“Harde feiten of iets dergelijks”, mompelde ik terwijl ik mijn hoofd wegdraaide en mijn hand opnieuw opstak naar de barman. In een flits stond Ivo weer achter me. “Ik heb de beste Bordeaux geregeld die er in 's-Hertogenbosch te vinden is. Geen zoete troep maar het allerbeste.” Hij hield de fles omhoog en ik tuurde naar het etiket. “Niet dat ik veel verstand van wijn heb maar het etiket is Frans dus zal het wel goed zitten”, gaf ik te kennen. Ik gaf de fles aan een van de meisjes en haalde mijn in Spanje met de hand vervaardigd 18 centimeter lange 440 gram wegend Nieto zakmes uit mijn cameratas. Ik prikte de kurk door en nam een fikse slok. Ivo wist niet wat hij ervan moest denken en ik zei hem ook een slok te nemen. “Nee, dank je”, stamelde hij. “Ik drink niet.” “Vandaag wel,” antwoordde ik en gaf hem de fles. Hij nam een klein nipje en duwde vervolgens de fles tegen mijn borstkas. “Stop in godsnaam dat mes weg!” “Doe niet zo moeilijk. Ik heb dat ding alleen maar bij me om meloenen door te snijden.” Ik lachte flauwtjes. Ivo hield zijn opgeheven wijsvinger vlak voor mijn gezicht. “Wij verkopen hier geen meloenen.” “Dat bedoel ik maar,” zei ik.

De sfeer in de zaal was plots erg veranderd. Althans, zo voelde ik het. De jonge meisjes en jongens die bij Face Tomorrow zo hard uit hun dak waren gegaan waren verdwenen of bevonden zich nu ergens in de catacomben van de W2 of bij de merchandise stand om zodoende een glimp van hun idolen op te vangen terwijl de liefhebbers van het hoofdprogramma keurig naar beneden richting het podium schuifelden.

Ja, het was druk. En de verwachtingen waren hooggespannen. Het zeven koppige, internationale gezelschap uit Denemarken, Nederland en Noorwegen had een nummer of twee nodig om er in te komen maar al snel zat het geramd. Het publiek keek ademloos toe hoe de twee Nederlandse zangers elkaar afwisselden en het begrip contrast van een nieuwe inhoud voorzagen. De ritmesectie speelde akelig strak en het geweldige songmateriaal van het debuut zorgde voor de herkenbaarheid. Een vriend van me zei dat hij het prachtig vond maar ik zag dat hij zijn ogen maar niet van het decolleté van de prachtige blondine naast me af kon houden. Hij vond de band ongrijpbaar omdat hij hun platen niet echt kende.

Het merendeel van de zaal was beter voorbereid gezien de enthousiaste reacties. Echt op het scherpst van de snede werd er gemusiceerd tijdens ‘Real Life Motion Picture’ en vooral ‘Hopeful Forever’, afkomstig van de EP 24 Winters. Het stuiterende ‘Onwards’ kwam voorbij in een ijzersterke uitvoering en ‘The Newly Improved Silence’ klonk niet alleen gedreven maar liet zelfs even de zon schijnen over de donkere, mystieke muziek van TSTGU. Het regende knock-outs en na 60 enerverende minuten was de strijd gestreden.

Compleet murw gebeukt slenterde het publiek de zaal uit en zwalkte over de smalle stoep richting huis dan wel station, onderwijl een traantje wegpinkend. Tevreden verliet ik het pand en bedankte Ivo. Het was immers een geslaagd concert en de avond was nog jong, zo vonden ook de twee bevallige meisjes aan mijn zijde.

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/the-spirit-that-guides-us/the-spirit-that-guides-us-een-decadente-middag-op-kosten-van-de-programmeur/3110/
Meer The Spirit That Guides Us op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-spirit-that-guides-us