http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Toekomstmuziek: Oude Bekenden
Ze hebben de toekomst, maar eigenlijk zijn het gewoon oude rockers in een nieuw jasje. Carl Barât en Jack White hebben hun sporen al ruimschoots verdiend in respectievelijk The Libertines en The White Stripes, maar gaan het nu opnieuw proberen met een compleet nieuwe band. Tromgeroffel alstublieft, want hier zijn Dirty Pretty Things en The Raconteurs!
Tekst: Rob van Leeuwen
Publicatiedatum: 21 april 2006
Wie zijn ze?
Je kunt er omheen draaien, maar kort samengevat is Dirty Pretty Things de nieuwe band van ex-Libertine Carl Barât, terwijl The Raconteurs tot de nieuwe hobby’s van White Stripe Jack White behoort. Dan zijn we er echter nog niet, want Barât krijgt hulp van bassist Didz Hammond (ex-Cooper Temple Clause), drummer Gary Powell (ook ex-Libertines) en gitarist Anthony Rossomando (ex-stand-in voor Pete Doherty).
Ook bij The Raconteurs komen we nog een bekende naam tegen: White wordt bijgestaan door goede vriend singer/songwriter Brendan Benson. De band wordt gecomplementeerd door bassist Jack Lawrence en drummer Patrick Keeler, beide afkomstig uit de minder bekende band The Greenhornes.
Zowel Dirty Pretty Things als The Raconteurs begonnen in 2005. De eerste band ontstond al snel na het uiteenvallen van The Libertines. Didz Hammond verliet zijn band The Cooper Temple Clause om zich bij Barât te voegen: “Ik voelde me wel verbonden met mijn oude band, maar toen ik eenmaal wegging, had ik niet het idee dat ze me zouden missen.” Lachend: “Daarna heb ik me met ellebogenwerk in Dirty Pretty Things gewerkt. Ik kende Gary en Carl al langer, we kwamen elkaar wel eens tegen op festivals en in clubs. Toen we nog niet bij elkaar in de band zaten, waren we al vrienden.”
Bij The Raconteurs lag de vriendschap tussen Jack White en Brendan Benson aan de basis van de band. Het tweetal schreef al jammend het nummer ‘Steady, As She Goes’ en dat beviel zo goed, dat werd besloten een geheel nieuwe band te formeren.
Op het gebied van naamgeving zijn de twee rockers geen sterren. Barât vernoemde zijn nieuwe band naar een vaste clubavond in Londen waar hij plaatjes draaide, maar kreeg al snel problemen. Er bleken meer bands onder de naam Dirty Pretty Things te opereren, zowel in Engeland als in Australie. Na een goed gesprek (en vast en zeker een grote zak met geld) mocht de ex-Libertine de gewilde naam echter blijven gebruiken.
Toevallig hebben White en zijn Raconteurs ook naamsproblemen gehad en wel met een Australische jazzband met dezelfde naam. Een zak geld is dit keer echter niet overhandigd: voortaan heten The Raconteurs in Australie The Saboteurs.
Wat doen ze?
Doorgaan op de eerder ingeslagen weg, eigenlijk. Dirty Pretty Things klinkt wat meer gefocussed dan The Libertines en The Raconteurs bevat heel wat meer Classic Rock dan Meg White in haar hele leven aankan, maar verder zijn deze twee nieuwe bands precies wat je van ze verwacht: een logisch vervolg op hun voorgangers, maar dan net even anders. Barât en vrienden houden zich bezig met vuige, lekkere punkrock en White, Benson en kompanen nemen als uitgangspunt de tegenwoordig alom bekende garagerock en voegen hier wat blues en een flinke scheut klassieke rockinvloeden aan toe, door middel van bijvoorbeeld een dreinend orgel.
Beide bands hebben al een eerste single als wapenfeit afgeleverd, die veelvuldig op de alternatieve radiostations te horen waren en zijn. Dirty Pretty Things kwam met het opzwepende ‘Bang Bang You’re Dead’ en The Raconteurs brachten de eerder genoemde stamper ‘Steady, As She Goes’ uit. Beide nummers klinken behoorlijk herkenbaar: die van Dirty Pretty Things door het rammelende gitaargeluid waar The Libertines een aantal jaren geleden mee doorbrak, terwijl je bij The Raconteurs meteen de scherpe stem van Jack White en de scheurende gitaarriffs herkent. Zo zie je maar weer: eigenlijk zijn zowel Dirty Pretty Things als The Raconteurs gewoon een stelletje gevestigde rockers in een nieuw jasje.
Wat maakt ze zo goed?
Het flitsende, nieuwe jasje, dat ze erg goed staat, precies past en collega’s, vrienden en andere aanbidders doet watertanden van genot. Simpel gezegd: ook met Dirty Pretty Things en The Raconteurs blijkt maar weer dat alles wat Carl Barât en Jack White aanraken veranderd in goud. De gouden popmelodieen zijn ook dit keer weer volop aanwezig, soms goed verborgen onder de scheurende gitaren, maar meestal meteen herkenbaar aan de oppervlakte en daardoor wel zo makkelijk te verteren. Je kunt je afvragen (bij wijze van spreken dan...) of het publiek zit te wachten op een Classic Rock-versie van The White Stripes of een nieuwe Libertineskloon, maar de eerste signalen over beide bands zijn erg positief, dus waarom zeuren als je ook gewoon kan rocken?
Nu hebben deze oude bekenden het natuurlijk wel een stuk makkelijker dan de gemiddelde beginnende rockband. Zet de bekende namen van White en Barât in neon-letters op een poster en de zalen stromen vast en zeker vol met wild juichende pubers in T-shirts van The Libertines en The White Stripes (Ok, toegegeven, plus nog wat verdwaalde shirtjes van Cooper Temple Clause en Brendan Benson).
Didz Hammond van Dirty Pretty Things is het daar deels mee eens: “We weten heus wel hoe het werkt en waar de mensen naar op zoek zijn, we zouden idioten zijn als we dat niet wisten. Maar misschien hebben we juist daarom alles te bewijzen. We moeten laten zien dat we niet de zoveelste Libertines line-up zijn.”
Eigenlijk is Hammond behoolijk blij dat het publiek al bekend is met zijn nieuwe band: “Ik zou het niet leuk vinden om terug in de tijd te gaan en weer van die toiletvenues te moeten spelen. Wat dat betreft hebben we geluk dat we een band met een historie zijn.”
En de toekomst?
Daarmee zit het wel goed. Het debuutalbum van Dirty Pretty Things, Waterloo to Anywhere genaamd, ligt vanaf 8 mei in de winkels. Hammond: “Carls familie woont in de buurt van Waterloo-station. We houden van het idee dat twee jonge geliefden op Waterloo-station een kaartje kopen om te vertrekken naar een onbekende bestemming.”
Een week later is het de beurt aan The Raconteurs met hun debuutalbum Broken Boy Soldiers. Over tournees richting de Lage Landen is nog niets bekend, maar nu het festivalseizoen is begonnen zal het waarschijnlijk niet lang duren of je kan deze oude vrienden weer in je armen sluiten.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/the-raconteurs-dirty-pretty-things/toekomstmuziek-oude-bekenden
Meer The Raconteurs & Dirty Pretty Things op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-raconteurs-dirty-pretty-things
Deel dit artikel: