Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Opwindende rammelbak
Bij The Gories [foto onder] is het vooral Mick Collins die met zijn zwarte stem de soul oproept. Het monotone, fabrieksmatige getik van Peggy O'Neill op haar drumkit is een karikatuur van de poppy deuntjes van Motown. Wat betreft virtuositeit zijn The Gories niet meer dan een grap. Vergeleken met de huisband van Motown rammelen stadgenoten The Gories als de ziekte en toch is hun muziek aanstekelijk en buitengewoon opwindend.
De verbindende schakel tussen The Gories en Oblivians [foto boven] zijn de Easley studio's in Memphis. De Oblivians lopen er de deur plat en The Gories nemen er hun fantastische plaat I Know You Fine, But How You Doin' op met Memphian Alex Chilton achter de knoppen. Hiervoor nemen The Gories hun liedjes op in kelders en hutten, dus is de tot studio omgebouwde (en in 2005 afgebrande) garage in Memphis een hele vooruitgang. Het eindresultaat klinkt heerlijk. Nog immer minimalistisch, maar ook kakelfris en mooi uitgebalanceerd. Een meesterwerkje kortom.
De andere link van The Gories met Oblivians is het Duitse label Crypt waarop beide bands op een gegeven moment belanden. Collins verkiest in 1992 echter een andere weg en heft The Gories op. Met Blacktop en vooral The Dirtbombs pakt hij de zaakjes wat ambitieuzer aan. Niets contrasteert meer met de minimalistische aanpak van The Gories dan de volle bezetting van The Dirtboms met een gedubbelde ritmesectie (twee bassisten, twee drummers). De soul evenwel is altijd gebleven, getuige de coverplaat Ultraglide in Black.
Noodlot van Memphis
Net als op Alex Chilton in zijn jonge jaren in The Box Tops en Big Star is de invloed van soul op de Oblivians een noodlot. Dat stroomt in Memphis nou eenmaal uit de kraan. Oblivians volgen het model van de Ramones. Greg, Jack en Eric delen de achternaam Oblivian en zien er met spijkerbroeken en zwart leer identiek uit. Erger nog, alle drie de heren zingen, spelen gitaar en drummen. Daar hebben zelfs de Ramones niet van terug. Tijdens concerten switchen de drie Oblivians dan ook heel wat af.
De hoogtijdagen van de Oblivians liggen tussen 1993 en 1998. Er zijn verschillende bands die voorafgaan aan Oblivians, zoals The Compulsive Gamblers waar Greg en Jack in zitten, en er zijn nog meer follow-ups van wie Jacks Cool Jerks en natuurlijk Gregs Reigning Sound het interessantste zijn. Maar het ware werk, dat is toch wat de Oblivians samen in de groeven hebben geperst. Feitelijk gaat het om drie elpees: het giftige Soul Food, de klassieker Popular Favorites en de garagesoul van Play 9 Songs with Mr. Quintron.
Zuidelijke passie
Waar The Gories misschien een coolere uitstraling hebben, daar exploderen Oblivians vanaf noot één van elke plaat of concert. Met kenmerkende zuidelijke passie en nauwelijks verhulde hysterie gaan Eric, Greg en Jack tekeer. De cool komt pas met het klimmen der jaren. In de tussentijd maken Oblivians, meer nog dan The Gories, een groot aantal onvergetelijke songs. 'Blew My Cool' van Soul Food is geweldig. Popular Favorites en Play 9 Songs zijn erupties van topsongs.
Eric Oblivian zien we later niet veel meer terug. Wel richt hij Goner Records op en lanceert hij Jay Reatard. Jack en Greg groeien uit tot iconen van de garagerock. Jack speelt in Memphis nog met Arthur Lee van Love. Hij schikt zich vaak in de rol van begeleider, maar kan ook hard uitpakken als de soloartiest Jack O. Gregs band Reigning Sound heeft de naam mee, een beter garage-ensemble is ondenkbaar.
The Gories en Oblivians nog eenmaal live op de planken zien, dat is de natte droom van elke garagerocker. En het is een geweldige kans voor alle jonge liefhebbers van opwindende muziek om de niet eens zo heel oude helden van weleer nog eens in levenden lijve te zien.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/the-gories-oblivians/oblivians-en-the-gories-keren-terug-op-aarde/18793/
Meer The Gories & Oblivians op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-gories-oblivians
Deel dit artikel: