Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op de, overigens erg mooie, hoes van Crazy Rhythms prijken de vier gezichten van de bandleden. Het zijn types die in een Amerikaanse highschool-film zouden figureren als de pispaaltjes van de klas: prototype-nerds die alles weten van wiskunde en robots, maar genadeloos worden gepest door hun klasgenootjes. Gelukkig hebben de nerds hun wraak gekregen. Crazy Rhythms en, in iets mindere mate, opvolger The Good Earth zijn hoogst relevante platen. The Feelies hebben met hun onconventionele aanpak de weg geplaveid voor bands als R.E.M. tot vele van de huidige postpunkbandjes.
Brillen, blousejes en ADHD
De band ontstaat in 1976, wanneer jeugdvrienden Glenn Mercer en Bill Million besluiten een band te beginnen, die aansluit bij de opkomende punkbeweging. In de jaren hierna timmert de band aan de weg met live-optredens in thuisstad New Jersey en het nabijgelegen New York. Toch duurt het tot 1980 voor de band met een debuutplaat komt. The Feelies blijken een lastige band: ze staan erop om zelf de productie te doen en ze zien er uiterst normaal uit. Ze dragen geen hanenkammen of veiligheidsspelden, maar nette blousejes en brillen.
In 1980 is de punk wel zo'n beetje geïmplodeerd en hebben vooruitstrevende bands als Talking Heads en Television al platen uitgebracht. Hier sluiten The Feelies bij aan. Hun nerveuze gitaarliedjes wijken sterk af van wat gewoon is. Crazy Rhythms bestaat uit psychedelische postpunk, waarvan de makers nodig aan de Ritalin moeten.
Uniek geluid
De muziek ontleent haar kracht aan dynamiek en tempovariaties die je voortdurend op het verkeerde been zetten. De twee gitaren functioneren voornamelijk als ritme-instrumenten en de monotone zang van zowel Mercer als Million werd naar de achtergrond gemixed. Opvallend zijn de drumpartijen: gortdroog, bloednerveus en zonder hi-hats. Voortdurend duiken er andere percussie-instrumenten op. Constant hoor je getik op blokjes hout en het klingelen van allerhande belletjes en rateltjes.
Dit alles zorgt voor een uniek geluid, dat vaag overeenkomsten kent met de minimale klassieke muziek of de postrock. Je krijgt geen liedjes met coupletten en refreinen, maar muziek die uiteenzet, ineenkrimpt en je onherroepelijk meezuigt. Dat klinkt gecompliceerd, maar dat is het niet. The Feelies blijven juist toegankelijk en klinken nooit gekunsteld. Liedjes als 'The Boy with Perpetual Nervousness', 'Fa Cé-La' en 'Moscow Nights' laten je van plezier door je huiskamer stuiteren.
Nog steeds relevant
Pas zes jaar na Crazy Rhythms komt de band met de opvolger The Good Earth, die wordt geproduceerd door R.E.M.-gitarist en fan Peter Buck. De ADHD-ritmiek heeft de band laten varen en de muziek klinkt een stuk rustiger. Veel folk en veel akoestische gitaren geven de plaat een meer relax, maar ook wat conventioneler karakter.
Hierna zal de band nog twee platen uitbrengen, voordat de kabel er in 1991 definitief uit wordt getrokken. Het wordt stil rond de band en zelfs de platen zijn niet langer te verkrijgen. Daar is nu een einde aangekomen. In september, tijdens het All Tomorrows Parties-festival in New York, geven The Feelies een integrale uitvoering van Crazy Rhythms, die voorafgaat aan heruitgave van de eerste twee platen.
Dertig jaar naar dato staan The Feelies nog steeds op zichzelf als een band die te vreemd is om klakkeloos na te apen en veel te goed is om te negeren. Het is verbazingwekkend hoe fris, gedreven en relevant de muziek nog steeds klinkt. Sterker nog: als ze mee mochten doen met de eindejaarslijstjes, hadden The Feelies dit jaar met gemak gewonnen.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/the-feelies/de-wraak-van-the-feelies/19282/
Meer The Feelies op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-feelies
Deel dit artikel: