http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In Memoriam: Lux Interior
Op 4 februari 2009 zetten de wolven het 's ochtends op een huilen, terwijl de rust op de kerkhoven verstoord wordt door oorverdovend bottengeratel. Lux Interior, zanger van The Cramps, blaast zijn laatste levenslucht uit in een hospitaal in Glendale, Californië. Hij bezwijkt op zijn tweeënzestigste, aan hartproblemen.
Tekst: Sid Meuris
Publicatiedatum: 19 februari 2009
"Life is short / Filled with stuff / Don't know what for / I ain't had enough"
Die tekstregel uit 'New Kind of Kick' somt Lux Interiors filosofie perfect op. Hij is een levensgenieter en heeft uiteraard zijn hedonistische periode gekend, maar later is hij even gelukkig als hij samen met z'n vrouw Poison Ivy in hun perfect ingerichte huisje naar zijn favoriete B-films kan kijken of oude singletjes draaien. De stuff is dan niet langer illegaal, maar gewoon zijn verzameling 50's- en shlock-memorabilia.
The Cramps halen hun inspiratie uit diezelfde dingen, voegen er New Yorkse jarenzeventigparanoia aan toe en een goeie geut psychose. En zo wordt een in uitspattingen, monsters en vampieren ondergedompeld genre geboren, dat ze psychobilly dopen. Dit uit psychedelische rockabilly, gruizige gitaren, kwijlende en hikkende stemmen en vooral veel humor bestaande geluid is volkomen uniek. De bands die later onder de psychobillyvlag opereren, hebben eigenlijk geen uitstaans met de voodoofuzz van The Cramps.
Ze zijn zeer gedreven predikers wat betreft hun favoriete muziek: een groot deel van hun oeuvre bestaat uit covers, die al dan niet aangepast zijn. Zo dragen ze zeer veel bij tot de (her)ontdekking van onder andere The Sonics, Hasil Adkins, Link Wray en The Trashmen. Sla er verzamelaars zoals de Born Bad- of Songs the Cramps Taught Us-reeksen maar op na.
"I've got a garbage brain / It's driving me insane"
In 1972 pikt ene Erick Purkhiser de liftende Kristy Wallace op en ze worden als bij toverslag verliefd. Ze delen een passie voor oude en obscure rock-'n-rollplaten en besluiten om een band op te richten. Zij wordt Poison Ivy Rorschach en hij herdoopt zich tot Lux Interior. Aanvankelijk is het Raven Beauty en Vip Vop, maar gelukkig besluiten ze andere pseudoniemen te kiezen.
Ze trekken in 1975 naar New York City, omdat ze denken dat weirdo's daar geaccepteerd worden, en ontmoeten gitarist Greg Beckerleg. Ze hebben dezelfde muzieksmaak en zo wordt The Cramps plots een realiteit in plaats van een wilde fantasie in hun door horror- en sciencefictionfilms geteisterde breinen.
Beckerleg wordt Bryan Gregory en introduceert zijn zus Pam 'Balam' als drummer. Hoewel Ivy leadgitaar speelt, vertikt Gregory het om de bas op zich te nemen. Zijn noisy gitaarspel biedt een mooi tegengewicht voor haar meer twangy geluiden. Ze repeteren elke dag, maar het klinkt verschrikkelijk ondansbaar. Dan lijven ze Miriam Linna in als nieuwe drummer. Haar idool is Moe Tucker en met die droge, simpele speelstijl begint het geluid van The Cramps vorm te krijgen.
"You ain't no punk, you punk / You wanna talk about the real junk?"
In december 1976 spelen ze hun eerste concert, als voorprogramma van Suicide, in het beruchte CBGB's. Hun geluid, dat teruggrijpt naar het verleden maar daar een hedendaagse draai aan geeft, slaat aan bij de punks en ze worden vaste gasten op de podia van CBGB's en Max's Kansas City. Ze zien eruit als een stijlvol geklede bende sexy zombies en Interiors podiumact komt uit het Iggy Pop-handboek, maar is nog een stuk dementer.
Ze hebben ook hun tegenstanders: de zogenaamd serieuzere muziekfans bestempelen hen als een parodieband, een verwijt dat hen gedurende hun hele verdere carrière blijft achtervolgen. Ook Linna meent het niet echt en wordt in 1978 vervangen door Nick Knox, de drummer van Electric Eels, baanbrekende gekken uit Cleveland, Ohio.
In deze bezetting geven ze een legendarisch optreden in het Napa State Mental Hospital, waar de patiënten volledig uit hun dak gaan, en brengen ze de magistrale singles 'Surfin' Bird' en 'Human Fly' uit. Het volgende jaar tekenen ze bij I.R.S. Records en worden die singles verzameld op de Gravest Hits ep, met de perfecte covertekst "The Cramps don't pummel and you won't pogo. They ooze, you'll throb."
Hun langspeeldebuut nemen ze, net zoals die eerste singles, op in Memphis, met producer Alex Chilton. Songs the Lord Taught Us is een triomf voor de band die zogezegd niet kan spelen. Nummers als 'Garbageman' en 'TV Set' zijn opzwepend en angstaanjagend tegelijk.
Tijdens de tour verdwijnt Gregory plots, met een bestelwagen vol materiaal. Zijn verdere publieke verschijningen zijn schaars en Lux en Ivy praten niet graag over deze split. Maar er wordt algemeen aangenomen dat Gregory's heroïneprobleem de oorzaak is. Kid Congo Powers, gitarist van The Gun Club, wordt zijn vervanger. Ze nemen een zo mogelijk nog straffer tweede album op: Psychedelic Jungle (1981) klinkt warmer en smeriger en is misschien wel het definitieve Crampsstatement.
"People ain't no good / They never do what I think they should"
Tijdens de opnames van die plaat spannen The Cramps een rechtszaak aan tegen hun platenmaatschappij, omwille van gerommel met royalty's. Daardoor kunnen ze geen platen uitbrengen, tot Smell of Female in 1983 verschijnt. Het is een live minialbum, opgenomen met de naar Nick Cave & the Bad Seeds vertrokken Powers.
In 1986 slaan The Cramps keihard terug met A Date with Elvis, een oversekst burlesque-huis vol geile spoken. Het album verkoopt enorm goed en ze scoren een bijna-hit met 'Can Your Pussy Do the Dog?' Voor de onvergetelijke optredens die volgen, rekruteren ze voor de eerste keer een bassiste: de sexy Fur. Als intro gebruiken ze 'Also Sprach Zarathustra' van Strauss, net zoals Elvis zelve.
Dan duurt het tot 1990 voor er nieuw materiaal verschijnt. Stay Sick! klinkt minder spannend dan zijn voorganger, wat voornamelijk te wijten is aan het eentonige tempo. Toch is de plaat een succes en met het lollige 'Bikini Girls with Machine Guns' scoren ze een échte hit.
Nick Knox verlaat de band plotseling in 1991 en vanaf dan wordt het de 'Lux & Ivy' show, met wisselend personeel. Hun platen worden minder interessant, met hier en daar weliswaar opflakkeringen. Optredens van The Cramps blijven echter fenomenaal. Interior misdraagt zich keer op keer en Ivy blijft de strenge rots in de branding. Zo gaan ze door tot eind 2006, elk optreden een feest.
Normaal sluit een In Memoriam af met 'Rust zacht', maar als er een beetje waarheid zit in de tekst van 'Rockin' Bones' zal daar niet veel van in huis komen: " I wanna leave a happy memory when I go / I wanna leave something to let the whole world know / That the rock-'n-roll daddy has a done passed on / But my bones will keep a rockin' long after I've gone."
Derde foto van boven door Wendy Lynch Redfern.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/the-cramps/in-memoriam-lux-interior/18120/
Meer The Cramps op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-cramps
Deel dit artikel: