• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Slobberbone’s zwanenzang en de wederopstanding van Brent Best

De laatste show van Slobberbone in Denton, Texas en het eerste optreden van Brent Best als definitief solo-performer: het was een emotionele week voor Best. Zondagnacht in Dan’s Silverleaf, de thuisbasis van Slobberbone, huilde de trouwe aanhang van de band. Bij de vrolijke New West party in Austin op een zonnige donderdagmiddag genoten de genodigden van het optreden van de maar net herstelde Best, die zich helemaal had opgeblazen.

Tekst: Ronald Besemer

Beeld: Maurice Dielemans, Kenn Verstraeten

Publicatiedatum: 22 april 2005

Er hangt een ontspannen sfeertje in Dan’s Silverleaf als we zondagmiddag de eerste stappen op de vloer van de club zetten. Links van het podium staat een groot scherm waarop vanavond beelden van Slobberbone vertoond zullen worden. Rechts van het podium een prettige bar. Men tapt er Stella Artois, dat het helemaal aan het maken is in Texas. De intieme club loopt buiten uit in een lekker ruime back porch, waar het gezellig druk is. Zoals overal in Texas hebben we binnen de kortste keren aanspraak met de plaatselijke bevolking. We leren dat de motorclub in dezelfde straat waar Dan’s Silverleaf zich bevindt bestierd wordt door gevaarlijk uitziende maar diep gelovige locals. Iemand vertelt ons dat we daar maar beter geen ruzie mee moeten krijgen: “Ze vechten met God aan hun zijde.”

Dan
Het is bijna gênant om hardop te zeggen dat Brent ons op de gastenlijst heeft gezet voor vanavond. Een dame die een grote fan is en alle bezoekers deze middag fotografeert, vertelt dat het bijna onmogelijk was om aan kaartjes te komen. Ze is blij voor ons dat wij er bij kunnen zijn en stelt ons voor aan Dan, een vriendelijke man van ergens in de veertig met een cowboyhoed. Vaderfiguur van de hele Denton muziekscene (Centro-Matic, Baptist Generals en tal van anderen). “I prefer you call me their big brother,’ zegt hij met een glimlach. Hij is triest gestemd, vanwege het einde van Slobberbone, en tegelijkertijd gelukkig dat ze hier voor het laatst spelen.

Nadat iedereen onder vriendelijke dwang rond een uur of vijf de club heeft verlaten en de jongens van Slobberbone buiten nog even poseren, spreken we Brent aan voor een interview. We concluderen dat we beter een ander moment kunnen kiezen, dus spreken we af elkaar in Austin bij het South By South West festival te treffen. De band wordt omringd door vrienden, familieleden en fanatieke fans en iedereen lijkt elkaar een beetje vast te willen houden. De avond ervoor speelde Slobberbone al vier uur achtereen in Dan’s Silverleaf en de onvermijdelijke laatste avond breekt nu aan.

Centro-Matic
Opgefrist in ons riante vertrek in The Heritage Inns een eindje verderop aan North Locust Street, lopen we op tijd naar Dan’s Silverleaf, waar zich reeds lichte paniek van de situatie meester heeft gemaakt. Brent is er niet. Hij heeft zich weer omgekeerd, omdat hij zijn gastenlijst vergeten was. Kom toch maar binnen, zegt de dame aan de deur tegen ons en drukt stempels op onze handen. Dan doet niets anders dan druk bellen. Problemen met Centro-Matic, zegt hij ons. De jongens komen van ver, en ondervinden oponthoud in het verkeer. De sfeer in de zaal is anders dan vanmiddag. Even na half tien, de geplande showtime, arriveert Centro-Matic. Scott, Matt, Will en Mark zetten snel hun spullen op, onder toeziend oog van Dan. Nu ze eenmaal binnen zijn, heeft Dan zijn Belgische biertje een stuk rustiger in zijn handen. Soundchecken is niet nodig. De geluidsman kent Centro-Matic door en door. Spullen opzetten en spelen. Meteen in het eerste nummer al is het geluid van Centro-Matic om te zoenen zo mooi, en dat terwijl C-M’s volume in Nederland nog wel eens voor problemen wil zorgen.

Helmen afgelegd
“If we found the words/ We’d scratch them in new cement/ But those days are gone and we’ve got only pictures now,” zingt Will Johnson in het eerste nummer. En: “Nobody told us that the bastards were here.” Scott Danbom hamert op zijn piano of zijn leven er vanaf hangt. Centro-Matic sleept de zaal een uur lang een draaikolk in van geluid en emoties, waarin inderdaad niets anders rest dan elkaar stevig vasthouden, of je elkaar nu kent of niet. Niet eerder zagen we een optreden met zoveel zeggingskracht. Will Johnson, alleen nog op het podium, zegt dat hij onderweg aan een song heeft gewerkt voor Brian Lane, de lange slungel en goedzak die bas speelt in Slobberbone. Will tovert een joekel van een notitieblok tevoorschijn en vraagt Brian naar voren te komen en het ding voor hem open te houden. Nu wordt het de aanwezigen echt te veel. Brian glimt van oor tot oor met het notitieblok in zijn handen, terwijl Will Johnson het allerdiepste uit zijn ziel naar boven haalt in een song over een groep mensen die zojuist hun helmen hebben afgelegd. Na dit nummer maak ik me snel uit de voeten om een luchtje te scheppen op de back porch en tref daar mijn reisgenoten die, net als ik, vloekend tegen de tranen vechten.

God bless Denton, Texas
Het Belgische bier in Dan’s Silverleaf doet wonderen. Na een paar glazen gaat het weer. Dan start een promotiefilmpje van Slobberbone ten tijde van het album Barrel Chested op het grote scherm. Er kan weer even gelachen worden, want wat zagen ze er toen pafferig en beroerd uit. Proost dan maar, zegt Brent die vanaf het podium met zijn bandleden geamuseerd naar het oude filmpje heeft gekeken. Rustig opbouwen van de set is er niet bij, Slobberbone zet meteen een furieus Front Porch in van hun klassieke plaat Barrel Chested. Brian speelt een funky basloopje in Everything You Thought Was Right Was Wrong Today, een van de vele nummers die vandaag een speciale betekenis krijgen. God bless Denton, Texas, zegt Brent op wie de emoties langzaam vat beginnen te krijgen. Gitarist Jess Barr, normaal één brok spanning en energie op het podium, gedraagt zich voor zijn doen beheerst en speelt puntige solo’s die natuurlijk wel weer met een opgestoken vinger gevierd worden.

Hand in hand
Scottie van Centro-Matic komt erbij om piano te spelen. Zoals altijd smaakvol en zeer nonchalant. Brent vertelt dat Scott eens lid was van Slobberbone, maar dat ze hem ontslagen hebben. Als Jess met gespeelde verbazing aan Brent vraagt waarom die solo’s van Scott zo lang duren, zegt Brent dat ie er weinig aan kan doen, Scott is immers al ontslagen. And after tonight we’re all fired . Gejoel uit de zaal, de Belgische bieren beginnen hun werk nog beter te doen. Na Lumber Lung en de zoveelste drankpauze, die overigens hooguit twee minuutjes duren, stelt Brent voor dat we allen degene die rechts naast ons staat een hand geven. Even verderop zie ik mijn reisgenoten hand in hand met wildvreemden. Na drie uur spelen besluit Slobberbone met Springfield, II. Chris Flemmons van de Baptist Generals komt op het podium om een woordje te spreken, maar drank en emoties maken zijn woorden nogal onsamenhangend. Het is twee uur en Dan’s Silverleaf moet sluiten. Slobberbone duikt echter nog één keer diep in haar repertoire. Eerst met een passende cover van Neil Youngs Big Time (‘I still live in the dream we had, to me it's not over’) en dan door naar de allerlaatste nog niet gespeelde eigen nummers. Brian rent en danst al bassend over de bar. Dan is het voorbij, na drieëneenhalf uur. Mensen vallen elkaar huilend in de armen. Brent stapt hevig geëmotioneerd als laatste van het podium.

Reünie van vreemden
Vier dagen later spreken we Brent in Austin. Eigenlijk zou hij gisteren al op de Denton-party spelen op het SXSW festival. ‘Ik had er zo naar uitgekeken. We praten er al jaren over om zoiets te doen,’ mijmert Brent. ‘Maar ik heb me bij de laatste optredens van Slobberbone helemaal opgeblazen. Toen ik maandag wakker werd, had ik geen stem meer. Zingen ging echt niet, dus bleef ik thuis en sliep zolang ik kon. Alle uurtjes kon ik gebruiken, om hier te kunnen verschijnen en te zingen.’ Hoe kijkt hij terug op die laatste avond van Slobberbone?

‘Het was zo cool, mensen kwamen van heinde en verre. Het leek wel een reünie van mensen die elkaar nooit eerder gezien hadden.’ Wel een reünie waarop flink gejankt werd, ook wij hielden het maar moeilijk droog… Brent: “We make a grown man cry, hahaha. Het was veel heavier dan we verwacht hadden. De mensen die op kwamen dagen vormden een soort harde kern. We wilden per se dat de laatste show in Denton gehouden zou worden. Daarom was het zo uniek en emotioneel om nog één keer in Denton samen te komen.’’

Neil Young & Crazy Horse-gevoel
Als je zo’n speciale band met je fans en muzikanten hebt, waarom zou je er dan mee ophouden? Brent: ‘Ik heb zolang in een vaste band gezeten en ik heb er met volle teugen van genoten. Steeds weer hetzelfde doen, heeft mijn interesse niet meer. Ik houd nu alle opties open. In de toekomst zal ik verschillende platen maken, in uiteenlopende formaties. Ik heb altijd in bandjes gespeeld. Dat Neil Young & Crazy Horse-gevoel blijft erg verslavend. Dat wil ik nooit gedag zeggen. Zeker niet met deze jongens van Slobberbone. Met Tony [Harper, drummer van Slobberbone – KM] speel ik al twaalf jaar samen en met Jess acht jaar. Brian had ik ook graag mee laten spelen op mijn nieuwe demo’s, maar hij verhuisde naar Florida. Mensen lezen teveel in het afscheid van Slobberbone. Het is echt niet zo dat we elkaar zat waren. We kijken terug op een fijne periode.’

Tony en Jess
Inmiddels gaat het gerucht dat de nieuwe band van Brent Best helemaal niet zo nieuw is. Brian mag dan verhuisd zijn, maar die andere gasten zou hij niet uit het oog zijn verloren. Brent: ‘Klopt, maar het is niet mijn bedoeling om te zeggen: dit is mijn nieuwe band. Met deze gasten zou het zomaar weer kunnen, maar misschien ga ik wel met Centro-Matic spelen. De afgelopen tijd heb ik aan demo’s met nieuwe songs gewerkt. Ik belde Tony om mee te doen en vroeg Jess wat gitaarpartijen in te spelen en nog een paar andere gasten voor de piano en achtergrondzang. Eigenlijk wilde ik hier op SXSW niet solo optreden. We hebben echter maar kort kunnen oefenen en ik weet niet of we er al klaar voor zijn. Dat merken we later wel. Misschien klinken we wel vreselijk, haha.’

De nieuwe songs
We hebben een paar nieuwe songs kunnen horen op SXSW. Wat wil Brent kwijt over zijn soloplaat? ‘Op dit moment zit ik er nog middenin,’ zegt Brent. ‘Eind vorig jaar ben ik gestart. Na optredens van Slobberbone, speelde ik thuis zachte, akoestische liedjes. Toch komen er ook rockers op de nieuwe plaat, al zullen die melodieuzer zijn. Er zit meer storytelling in de songs en er zijn enkele meer abstracte nummers. Ik wil graag die kant op, want songs met verhaaltjes erin kan ik nog schrijven als ik uit mijn bed val. Er ligt dus al veel, maar het moet nog tot een geheel groeien. Tien à elf nummers heb ik nu opgenomen, als demo. Na South By ga ik thuis weer verder.’ In de herfst van 2005 zal de plaat waarschijnlijk klaar zijn. ‘Tijd speelt niet echt een rol. Natuurlijk wil ik de nieuwe nummers weer live gaan spelen, maar het belangrijkste is dat ik de plaat kan maken die ik ook echt wil maken.’

Met een mooi saluut aan Dan uit Denton eindigt ons gesprekje. ‘Als we terugkwamen van een tour met Slobberbone gingen we altijd bij hem langs. Eerst had hij een bar, Dan’s bar, en later opende hij de club Dan’s Sliverleaf. Hij is een bijzonder persoon. Om precies alle goede redenen heeft hij die club. Muziek is alles voor hem.’

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/slobberbone/slobberbone-s-zwanenzang-en-de-wederopstanding-van-brent-best/9250/
Meer Slobberbone op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/slobberbone