Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie zijn ze?
Oprichters zijn Siouxsie Sioux, née Susan Dallion, en Steve Severin. Ze houden allebei van Roxy Music, The Stooges, The New York Dolls en The Sex Pistols. Siouxsie maakt deel uit van het Bromley Contingent, een groepje hardcore Sex Pistolsfans waar onder meer ook Billy Idol en Sid Vicious bij rondhangen. Haar band treedt voor het eerst voor het voetlicht in 1976 met een memorabel concert op een door Malcolm McLaren georganiseerd punkfestival.
Siouxsie and the Banshees - toen nog met professionele junkie Sid Vicious op drums - spelen een twintig minuten durende, uit weinig meer dan chaotisch gitaarkabaal bestaande versie van het Onze Vader. Zelfs in de woelige begindagen van de punk een beginselverklaring die kan tellen. Frontvrouw Siouxsie Sioux is een opvallende verschijning die het publiek shockeert met een combinatie van bondage-, fetisj- en nazispullen en exuberante make-up. "Het was niet de bedoeling om te shockeren, maar de heftige reacties van het publiek waren wel mooi meegenomen", onthult Siouxsie later.
Debuut-lp The Scream blijkt meteen een schot in de roos. Wel blijft het nog een tijdje zoeken naar de geschikte Banshees. Sid Vicious wordt als eerste de deur gewezen. Ene Robert Smith beroert nog een tijdje de gitaar alvorens zich voltijds op zijn eigen bandje The Cure te richten. Wanneer tijdens de tournee bij het tweede album gitarist John McKay en drummer Kenny Morris opstappen, nemen Siouxsies nieuwe liefje Budgie, ex-drummer van The Slits, en gitarist John McGeogh, eerder bij Magazine en Visage, hun plaatsen in. In deze bezetting maken Siouxsie and the Banshees drie klassieke albums met culthits als 'Israel' en 'Happy House'.
Wat doen ze?
Leunt het gros van de muziek op The Scream vanwege het strakke, door merg en been priemende gitaargeluid van John McKay nog dicht aan bij de klassieke punk, de eerste single, het fris rinkelende 'Hong Kong Garden', laat al een veel gesofisticeerder geluid horen.
Kaleidoscope uit 1980 is het eerste album in de klassieke bezetting. 'Happy House' en 'Christine' groeien uit tot ware hymnes van de zwartjassen. Een jaar later volgt Ju Ju, waarvan vooral 'Spellbound' zich onwisbaar in het geheugen nestelt. Met John McGeogh op gitaar beleeft de groep zijn creatieve hoogtepunt, bezegeld op A Kiss in the Dreamhouse. Dit vijfde album klinkt melodieuzer en minder hard dan zijn voorgangers en is volledig doordrongen van vernieuwingsdrang.
Niet veel later richten Siouxsie en Budgie The Creatures op, een uitlaatklep voor muzikale ideeën die zie niet kwijt kunnen in Siouxsie And The Banshees. In herhaling vallen is wel het laatste wat het paar wil. "We willen ons niet beperken tot één geluid. Vooral niet in een keurslijf belanden, een val waarin heel wat punkbands trappen. We kunnen niet blijven stilstaan bij personages die we ergens in 1976 hebben uitgevonden", verklaart Budgie. Siouxsie and the Banshees consolideren hun status met de uitstekende livedubbelaar Nocturn. Met de hieraan ontleende Beatlescover 'Dear Prudence' bivakkeert de band zelfs even in de hoogste regionen van de Britse hitparade, een succes dat de achterban van het eerste uur hen niet onverdeeld in dank afneemt.
Na het vertrek van McGeogh speelt huisvriend Robert Smith weer mee op het bezwerende Hyaena, desondanks beschouwd als een minder sterke Bansheesplaat. Op het coveralbum Through the Looking Glass uit 1987 brengen de leden een eerbetoon aan hun favoriete artiesten: Iggy Pop, Billie Holliday, Television... Ook na de teloorgang van de postpunk blijven Siouxsie en de haren een relevante en vernieuwende rockgroep.
Op Peepshow weerklinken cello, viool en accordeon, terwijl Superstition erg poppy is. De uitgebreide schare fans van weleer is tegen die tijd uitgedund tot een harde kern van 'getrouwen'. Als gerespecteerde cultband krijgen Siouxsie And The Banshees voorstellen uit Hollywood. Voor Batman Returns maken ze de single 'Face to Face' en ze zijn ook vertegenwoordigd op de soundtrack van Paul Verhoevens Showgirls.
Wat gebeurde er toen?
In 1995 verschijnt The Rapture. Het laatste Bansheesalbum, want wanneer The Sex Pistols in 1996 een naar vlug geldgewin walmende reünietournee doen, doekt Siouxsie van de weeromstuit haar band op. "The Sex Pistols en hun manager Malcolm McLaren zijn natuurlijk altijd al een zootje schaamteloze opportunisten geweest. Die film over hen heette niet voor niets The Great Rock 'n Roll Swindle. De punkrevival van de jaren negentig is voor ons de nagel aan de doodskist van de punk. Toen was het tijd om onze waardigheid te redden en er gewoon mee te kappen. We hoeven ons nergens voor te schamen. We hebben ons nooit geïdentificeerd met het werk van anderen en we hebben nooit ergens bij gehoord", stelt Siouxsie Sioux achteraf.
Zelf is de zangeres enkele jaren later nog te horen op het album Kish Kash van Basement Jaxx. Ondertussen blijft ze met haar partner Peter 'Budgie' Clark onverminderd actief met The Creatures. Na de millenniumwende trekken Siouxsie and the Banshees onverwacht weer op wereldtournee, wat resulteert in de in 2002 verschenen live-dvd The Seven Year Itch. Meteen daarna wordt de band definitief begraven.
De invloed van Siouxsie and the Banshees is tot vandaag merkbaar, niet in het minst in de gothmuziek, waar het donkere doemimago van Siouxsie nog altijd gretig aftrek vindt, maar vanwege het ruime muzikale spectrum van de groep ook tot ver daarbuiten. De recente revival van de new wave mag dan wel grotendeels aan Joy Division en Gang Of Four opgehangen worden, dat Siouxsie and the Banshees hier eveneens een rol van betekenis in spelen, wordt onderstreept door de nakende heruitgave van de eerste vijf albums. Elke cd is voorzien van bonustracks, waaronder demo's, remixes en ander nooit eerder uitgebracht materiaal.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/siouxsie-and-the-banshees/onvoltooid-verleden-tijd-siouxsie-the-banshees/13023/
Meer Siouxsie And The Banshees op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/siouxsie-and-the-banshees
Deel dit artikel: