• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Dagboek: Seedling @ CMJ, New York

Begin november vond de CMJ Music Marathon plaats in New York. Hier waren ook enkele Nederlandse bands aanwezig zoals Voicst, Bettie Serveert, zZz, maar ook Seedling. Bas Jacobs van deze band hield speciaal voor KindaMuzik een dagboek bij.

Tekst: Bas Jacobs

Beeld: Sely Friday

Publicatiedatum: 26 november 2003

Het is zondag 2 november. Jetlag-dag. Tevens de New York City Marathon. Ik ben helaas niet meer in New York, maar heb wel zo'n beetje de hele route van de Marathon gelopen, de afgelopen week. In 7 dagen dus, want hardlopen is niet bepaald mijn hobby. Duurlopen wel. Zoals met Seedling. Zeven jaar aan het knokken ondertussen en afgelopen week speelden we voor het eerst een bevlogen optreden. Dat wil zeggen: er moest een vliegtuig aan te pas komen om er te komen.
We speelden vrijdag 24 oktober in de Sin-E, spreek uit als "sjenee", in het kader van het CMJ Festival. Hoewel optredens tijdens muziekbeurzen niet altijd de meest geschikte optredens zijn als het gaat om werkelijk in muziek geïnteresseerd volk, is het wel een mooie manier om een nieuwe wereld te verkennen. Want het klinkt wel leuk om weken ergens te gaan touren, maar als het land je tegenstaat, kun je beter je tijd, geld en moeite in een andere trip stoppen.

Ik vertrek de maandag voor CMJ om nog een aantal dagen in mijn eentje de toerist uit te hangen en wat kleine dingen te regelen, zoals het halen van de pasjes en wat oude bekenden te ontmoeten. Op donderdag avond heeft het NPI (Nationaal Popinstituut) een borrel geregeld voor de mensen die op vrijdag spelen en die op een andere wijze bij de Hollandse avond betrokken zijn, zoals Cees de Bever van het Nederlands Consulaat en Inge Colsen van Girlie Action, die ziel en zaligheid in de strijd heeft geworpen om haar landgenoten in de USA aan de bak te krijgen. De drie Seedling-dames komen rechtstreeks van het vliegveld naar deze borrel, aangezien ons verblijfadres een paar blokken verder is.
Meteen de pils erin en wat babbelen en daarna gaan Marg en Mariken naar bed. Met Susanne probeer ik nog binnen te komen bij Adam Green in de Bowery Ballroom en bij The Thrills in de Mercury Lounge. Maar helaas: beide plekken zijn uitverkocht en onze CMJ-pasjes zijn dan ook niets meer waard. Dus maar even kijken in de Sin-E. Het is redelijk druk en aan alle regeltjes, zoals het tonen van je identiteitsbewijs en het flink tippen van het barpersoneel begin ik ondertussen redelijk te wennen. Bjorn en Daan van zZz zijn er ook en we lullen nog wat over weinig, alvorens toe te geven aan de jetlag. De vorige avond heb ik Sven en Tjeerd van Voicst nog even ontmoet bij Les Savy Fav en Bloodthirsty Lovers in de Knitting Factory. Beide heren stonden te tollen op hun benen.

Vrijdagochtend is iedereen vroeg weer op en we besluiten wat te chillen en te genieten van het uitzicht op Manhattan. Vervolgens een stevige wandeling naar Union Square en weer terug. Om 17.00 uur zijn we met onze spullen bij de Sin-E, alwaar Willem van Zeeland van het Popinstituut ons opwacht. Ook de andere bands zwerven al wat rond in de buurt. De zaal is voor de middag nog even verhuurd voor een Karaoke-feest voor tieners. Op zich wel humor, maar het maakt ook meteen weer duidelijk dat iedere minuut waarin geld verdiend kan worden, benut wordt. Als het feestje om 18.00 uur afgelopen is, sjouwt iedereen wat spullen naar binnen en worden de laatste afspraken voor het verloop van de avond gemaakt. We hebben nu even tijd voor een maaltijd, maar na wat op en neer lopen, blijkt dat we binnen een half uur in de zaal moeten zijn om spullen op te bouwen. We spelen als tweede na zZz en willen hen ook nog even zien. Daarna het podium verbouwen en spelen. De jetlag stoeit met de wens om te knallen en zo spelen we een dubbel optreden. Enerzijds vermoeid, anderzijds zeer gedreven. Naast een flinke Hollandse delegatie, zijn er ook redelijk wat nieuwe gezichten in de zaal. Al met al een redelijk geslaagd overzees (Engeland niet meegerekend) debuut.
Na ons knallen Remko en Arnold van Zea er een optreden uit. Ze zijn al een week op stap en duidelijk in de roes van het spelen. Na Zea begint de zaal redelijk vol te lopen en wordt duidelijk dat het Bettie Serveert-publiek een trouw publiek is. Als die band om middernacht begint is de zaal van voor tot achter vol. Helaas mis ik door een vlammend gesprek voor de Sin-E het merendeel van hun optreden. Bij Voicst hobbel ik weer na binnen om te zien dat de trouwe fans niet echt openstaan voor nieuwe ontdekkingen en alweer de biezen pakken. Wat dat betreft is deze avond tijdens een festival een raar iets. De zaal is vol geweest, maar vier van de zes bands hebben toch voor een slechts halfvolle tent gestaan. Daar staat tegenover dat die vier bands nog maar weinig in de Amerikaanse pap hadden te brokkelen en tevreden mogen zijn met het publiek dat er was. Dit is toch pas het begin.

En zeker een geslaagde avond. Moe naar bed. Zaterdagmiddag gaan we nog even langs bij het NPI en de muziekbeurs. In feite zijn het wat stalletjes, maar wel in het Hilton, zodat we daar ook even zijn geweest. Vervolgens een vette hap in Central Park en door naar de Lit Lounge waar Oil uit Rotterdam hun laatste optreden van een Amerikaanse tour doet. Als we in de kelder, die de sfeer van De Diepte in Amsterdam ademt, binnenkomen is Oil al bezig. De band knalt weer enorm. Strak, hard en meedogenloos. Doet mijn vaderlandse hart goed en gezien een grote dosis prut aan Amerikaanse bands denk ik dat het met de muziek in principe in Nederland zo slecht nog niet gesteld is. Een geheel Nederlands Festival in New York om daar wat spek uit de nekken van zogenaamde connaisseurs te knallen lijkt me geen overbodige luxe. Van Oil krijg ik vervolgens een telefoonnummer van iemand die backlines verhuurt. We moeten voor ons optreden van donderdag met Voicst in Freddy's Bar in Brooklyn nog een backline hebben, dus probeer ik met mijn naarstig stromende Italiaanse bloed in quasi-meesmuilende maffiastijl wat te ritselen. Het lijkt te lukken.
Na Oil gaan we in ons tijdelijke thuis wat eten om dit keer op tijd naar de Mercury Lounge te gaan, zodat we nog iets met onze CMJ-pasjes kunnen. Vanavond speelt Kaito, waar we in Engeland twee keer mee hebben gespeeld. Een freaky Elastica-poppy band uit Norwich, die een redelijke reputatie in de USA hebben. Bij binnenkomst lopen we Bjorn en Daan weer tegen het lijf. Laatstgenoemde is lyrisch over de band waarvan we nog net de laatste noten hoorden. Ook Sven en Joppe van Voicst komen even later binnen en de pils vloeit rijkelijk. Na deze band een verschrikkelijke Coldplay/Radiohead-rip-off. Nu kun je je afvragen of je die bands al zou moeten proberen te rippen, maar de wijze waarop deze groep het doet, maakt van mij een kettingroker, die liever buiten staat en met de mensheid lult, dan in de airco naar misplaatst gekweel te luisteren. Daarna Brendan Benson in zijn eentje. Snel binnen maar een pils achterover tikken en weer naar buiten. Om middernacht speelt Kaito eindelijk en hoewel je met je pasje niet meer binnen kunt komen is het akelig leeg in de zaal. Ik voel me direct wat minder lullig over de halfvolle zaal gisteravond, neem alles met een korreltje zout en geniet van de nummers, die door wat problemen met het geluid (vooral op het podium) alle kanten op vliegen en fladderen. Na Kaito weet een band uit New York, waarvan ik net als de anderen de naam ben vergeten, me ook niet bepaald te boeien.

Ik dribbel waanzinnig van binnen naar buiten en volgend op een dolkomische sketch van de Nederengels sprekende Joppe op het herentoilet, gaan we met Willem van Zeeland nog mee voor een drankje in het Chelsea Hotel. Het is een gekkenhuis en een zwijnenstal beneden in de bar. Hoewel het geheel wat weg heeft van een uit de hand gelopen studentenfeest, vermaken we ons prima. Een goede bokspartij gezien bij het toilet en met een gare kop in de taxi terug naar het appartement.
Zondag is een rustdag. We gaan naar Ground Zero. Indrukwekkend om niks te zien. Maandag spelen we in The Saint in Asbury Park. Geboortestad van Bruce Springsteen en een in verval geraakte badplaats. Mariken en Marg huren een auto. Sven van Voicst gaat mee als reservechauffeur. Het is prettig even de stad uit te gaan en de herfstkleuren van de bomen langs de weg zijn een verademing na de overdosis steen, beton en ijzer. Ruim op tijd zijn we bij het zaaltje. We gaan even naar het strand, maar na enkele minuten begint het te hozen. Dan maar eten. In een erg Amerikaanse pub nuttigen we een weldaad aan voer en gaan met ronde magen weer terug naar het The Saint. De eigenaar is nu aanwezig en we wachten in de zaal op de andere band van de avond die de backline zal verzorgen. Er spelen aardig grote bands in het zaaltje dat een kleinere variant op de Paradiso bovenzaal is. De eerste band, waarvan ik de naam maar weer eens vergeten ben, bouwt op, speelt hun set en gaat weer van het podium af. Hun industrial-nu-metal-emo-rock komt wat cliché op me over. Het is rustig in de zaal, maar dat was te verwachten aangezien het optreden anderhalve week geleden via iemand van een lokaal radiostation pas is geboekt, en de band waarmee we spelen het zelfs pas zes dagen terug te horen kreeg. Het geluid is desondanks redelijk en de 20 man publiek lijken zich ook prima te vermaken, we doen zelfs een toegift, gaan met een groep mensen op de foto en er worden wat cd's verkocht. Wat wil je nog meer. Naar huis. Sven brengt ons solide terug naar Manhattan.

De volgende ochtend een mooie parkeerbon van 55 dollar onder de wissers. Die moet direct betaald worden en een leuke dosis 'gastvrijheid' (lees: autoriteit) wacht ons op het stadhuis op. Ook aan deze paranoïde variant op beleefdheid beginnen we zo langzamerhand te wennen. Mariken gaat als chauffeur naar binnen, houdt haar rechterhand op om te zweren dat wat ze zegt waar is en de boete wordt kwijtgescholden. Wat dat betreft zou ik in wielklemminnend Amsterdam ook wel voor deze gastvrijheid willen kiezen. De rest van de dag wordt aan toeristische activiteiten besteed. 's Avonds rusten we maar wat uit. Op woensdag moeten we plots verkassen en na wat heen en weer gebel en gemail kunnen we terecht bij een meisje waar ik buiten bij de Sin-E mee heb staan praten terecht. Ze is groot liefhebber van Holland, dus dat helpt. De rest van de dag zijn we kwijt aan het regelen van dingen, zoals de backline voor morgen. Het is zo goed geregeld dat het niet doorgaat. We besluiten niets te huren, want dat is te duur en het ziet er naar uit dat het optreden niet de moeite en het geld loont. Desnoods bouwen we een drumstel van garbagecans en een pluggen we alle gitaren direct in de P.A. Woensdagavond gaan we met onze nieuwe gastvrouw naar een café in Williamsburg. Een relaxte avond in de kroeg.

Donderdag gaat ieder zijns weegs. We spreken om 18.00 uur af bij hostess Rosemary thuis en stomtoevallig blijken we allemaal in dezelfde metro te zitten. Daarna snel een bak pasta en door naar Freddy's Bar. Het is een buurtcafé met een zaaltje erachter. Best cosy maar niet bepaald de droomplek voor een stevige portie rock-'n-roll. De sfeer is wel heel chill.
De barman zegt waar spullen zijn en besluit dat we het drumstel uit de kelder (naast een reusachtige slang in een terrarium) wel mogen gebruiken. Het is allemaal niet super, maar beter dan niets en zo kunnen we voor een mannetje of 20 toch nog een leuk optreden doen en zowaar weer wat cd's verkopen. Na afloop wordt de winst weer naar binnen gegoten en kunnen we tevreden naar huis.

Onze laatste dag is tevens Halloween. Na het mislopen van een aantal afspraken komen we elkaar in de loop van de dag op verschillende plekken weer tegen. Vanavond speelt zZz in de Fez, een nachtclubachtige comedy bar met deze avond voornamelijk niet al te beste performances. zZz knalt, het overgebleven publiek, inclusief de als bloedend konijn verklede Inge van Girlie Action danst op de stoelen. Vervolgens door naar een ander feest met Rosemary. Helaas is dat al afgelopen, dus belanden we in een café in een oude loods bij de Hudson. Het café heeft een briljante dj die Iron Maiden met Motown en nu-metal met hiphop weet te mengen. Op de valreep proeven we nog wat van de sfeer van de stad die nooit zou slapen. Wij deze nacht in ieder geval niet. Over twaalf uur vliegen we terug. Nu horen we de vogeltjes hun eerste liedjes van de dag zingen.

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/seedling/dagboek-seedling-cmj-new-york/4657/
Meer Seedling op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/seedling