Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als je artiesten als Tangarine, The Common Linnets en Dotan op de mainstreamradio of bij De Wereld Draait Door hoort, sta je er niet bij stil dat country en folk gemeengoed zijn geworden, al dan niet verweven met een aanstekelijk popgeluid. En alternatieve country, dat begin 2000 tussen de house en grunge een weg vond, bestaat dat eigenlijk nog wel? Natuurlijk struikel je zowat over de singer-songwriters, hipsterfolkbandjes en keurige cowboys als Douwe Bob. Maar wat is er gebeurd met dat rauwe gitaargeluid van de hardwerkende en drinkende man, dat tegelijkertijd opleefde met de twangrubriek van KindaMuzik? Lees. En luister tegelijk naar de Spotifyplaylist. Te vinden onder aan het artikel.
Hillbilly Boogiemen - Rockin' & Cloggin' (1999)
Hoewel de groep vandaag de dag liever als de Blue Grass Boogiemen door het leven gaat, kun je er niet omheen dat het kwartet uit Utrecht ontzettend veel heeft betekend voor de omarming van countrymuziek uit de polder door in binnen- en buitenland zijn akoestische kunsten te vertonen. Aanvankelijk worden de vetkuifjes alleen door de Country Gazette de hemel in geprezen, destijds toch wel de Enkhuizer Almanak van countrymuziek minnend Nederland. Later lukt het de Hillbilly Boogiemen de podia van festivals als Metropolis, Take Root en Lowlands te bereiken, waarmee de deuren opengaan naar een publiek met een alternatievere muzieksmaak. Ook zijn de bandleden graag geziene gasten bij de grote americana-acts uit de VS. Uiteindelijk resulteert dit succes in een deal met Excelsior. Hillbilly Boogiemen is vooral een feestband die je live moet beleven, de albums neem je eerder na een optreden mee als aandenken. Jarenlang hebben de heren geteerd op het debuut Rockin' & Cloggin'. Met vele evergreens in sneltreinvaart als 'White Lightnin'' en 'Mansion on the Hill' is dit plaatje zeker geen onverdienstelijke verzameling van retrosongs. Wie de band echter in levenden lijve aan het werk ziet, weet dat de Hillbilly Boogiemen tot nog veel meer in staat zijn.
Chitlin' Fooks - Chitlin' Fooks (2001)
Het spontane en avontuurlijke countrymuziekuitstapje van Carol van Dijk, zangeres van Bettie Serveert, samen met Pascal Deweze, voormalig zanger van de Belgische groep Metal Molly, levert in korte tijd twee voortreffelijke albums op: Chitlin' Fooks uit 2001 en Did It Again uit 2002. Het duo slaagt er zelfs in om de aandacht van buitenlandse media, waaronder No Depression en Pitchfork, te krijgen. Wie nu naar de eerste cd luistert, hoort dat de meeste songs de tand des tijds verrassend goed hebben doorstaan. Het duo, dat nu als voorloper van The Common Linnets kan worden gezien, laat een frisse reïncarnatie van Emmylou Harris en Gram Parsons horen, zonder zich overdreven vast te klampen aan de clichés. Op Chitlin' Fooks vangen de twee de pure essentie van countrymuziek met harmonieuze zang en akoestische muziek. Stiekem hopen veel mensen nog altijd op een reünie, maar die kans lijkt toch niet heel erg groot.
The Yearlings - The Yearlings (2002)
Als je de albumbespreking van het titelloze debuut van The Yearlings uit het rijke archief van KindaMuzik opduikt, ga je onmiddellijk terug naar de tijd dat de website nog Engelstalig is; om maar te zeggen dat ook de Utrechtse alt. countryrockers er tamelijk vroeg bij zijn. Natuurlijk heeft in 2002 een roemruchte band als Uncle Tupelo al lang geschiedenis geschreven en kondigt Ryan Adams ongeveer twee jaar eerder met Heartbreaker een nieuwe americanarevival aan. Nederland is echter meer in de ban van gitaarbandjes als Di-rect en Racoon. Zeker in die tijd is het vrij opmerkelijk dat een stel Utrechtse studenten op slinkse wijze de collegepop uit de jaren negentig verrijkt met de nieuwe boerenrock uit de VS. Het geluid van The Yearlings, waaraan ook Urban Dance Squads René van Barneveld op pedal steel een bijdrage levert, is een frisse optelsom van R.E.M. en Son Volt, iets dat destijds nog maar weinig is gehoord in de polder. Blijkbaar is Nederland er dan ook nog niet helemaal klaar voor, want de pioniers van The Yearlings zijn nooit echt doorgebroken.
Smutfish - Lawnmower Mind (2004)
Muziekkenner en cowboyspecialist Ronald Besemer van KindaMuzik zei zo'n tien jaar geleden al het volgende over dit album: "Lawnmower Mind is een adembenemende, slepende plaat waarop zanger en tekstschrijver Melle de Boer zijn binnenste buiten keert. De plaat heeft de kwaliteit van de grote werken van Neil Young, On the Beach met name is nooit ver weg." Daar is nog steeds weinig aan toe te voegen. Spijtig genoeg staat deze vooruitstrevende en klassieke americanaplaat niet op Spotify. Gelukkig vind je daar wel het laatste werk van Smutfish, Trouble geheten, waaruit blijkt dat de band als een van de weinige uit dit lijstje nog altijd still going strong is. Op de huidige tournee is de band weer op dreef, met als decor de prachtige pentekeningen van zanger Melle de Boer.
Walker Diver - White Knuckle Ride (2004)
Met singer-songwriters als Spinvis en Harold K. en alt. countrybandjes als The Yearlings, Polgate, Sandusky en Walker Diver zou je Utrecht bijna het Austin, Texas van Nederland kunnen noemen. Dat is niet zo gek, want behalve dat het een drukke studentenstad is, ben je ook zo in de polder. De americanabands van het eerste uur lijken vooral geïnspireerd door gitaarbandjes als The Byrds en het vroege R.E.M., terwijl de invloeden van Uncle Tupelo en The Jayhawks er langzaam maar zeker in sijpelen. Tegenwoordig is Stefan Hooft, de voorman van Walker Diver, actief in de band The Light Brigade, zoals recent nog te horen op het festival Incubate. Zijn singer-songwriterkwaliteiten zijn al vroeg te horen op de eerste platen van Walker Diver, waartoe ook Junior Blues uit 2007, de opvolger van het overtuigende debuut White Kknuckle Ride, behoort.
Sandusky - Sandusky (2004)
2004 was blijkbaar een heel druk jaar voor de cowboys van KindaMuzik. Ook Sandusky's eerste album, dat in eigen beheer verscheen, maakte toentertijd veel los. Ronald Besemer omschreef het als een countryrockdebuut dat ertoe doet, muziek en spirit in het verlengde van Slobberbone. Als voorprogramma van onder meer laatstgenoemde voorbeeldband, Reigning Sound en Drive-By Truckers weet de band ook live een blijvende indruk achter te laten. Sandusky is overigens vernoemd naar een nummer van Uncle Tupelo en een boerengat in de Amerikaanse staat Ohio, wat dus wel een beetje de kant van de rauwe alt. country op gaat.
El Pino and the Volunteers - Molten City (2006)
In 2006 was het nog verrassend dat er een countryrockbandje op Excelsior verscheen.
Inmiddels zijn zelfs traditionalisten van het eerste uur als de Blue Grass Boogiemen tot het label toegetreden. El Pino and the Volunteers is misschien wel het beste voorbeeld van Hollandse cowpunk. De band komt immers voort uit de Rotterdamse punkband Wiseguy uit de stal van herrieschoppers Stardumb. Na een vakantie in Canada was zanger David Pino bekeerd tot cowboy. In Vancouver ruilde hij een paar biertjes en een jerrycan met benzine voor een akoestische gitaar, zo gaat het stoere verhaal. Molten City is vooral een interessante plaat omdat de onmiskenbare invloed van de weemoedige woestijnmuziek van een groep als Calexico te horen is. Wat ook al een beetje op dit album doorschemert, is het wegpoetsen van de rauwe randjes en de omwenteling naar een meer inwisselbare popsound. Op opvolger The Long-lost Art of Becoming Invisible uit 2009 zijn de countryrockinvloeden bijna helemaal verdwenen. Daarna lijkt de band snel van de radar verdwenen.
We nodigen artiesten die zich aangesproken voelen uit hun demo’s op te sturen. Neem hiervoor contact op met Maurice Dielemans.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/poldertwang/poldertwang-7-de-zeven-albums-van-pioniers-uit-de-polder/26287/
Meer Poldertwang op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/poldertwang
Deel dit artikel: