• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

James Holden en Nathan Fake: to dance or not to dance?

In een korte tijdsspanne kwamen twee van de meest geanticipeerde albums in de dance-wereld uit. Een mixplaat van James Holden en het langspeeldebuut van Nathan Fake zorgden lang op voorhand voor kloppende harten. Met minder dan genialiteit werd geen genoegen genomen. De eerste reacties van trouwe volgelingen van beide producers zijn echter lichtjes ontgoocheld. Is dit het nu? En waar is de beat gebleven?

Tekst: Mathias Vermeulen

Publicatiedatum: 30 april 2006

Albums en hoge verwachtingen. Drowning In a Sea of Love was er een toonbeeld van. Nathan Fake werd namelijk op basis van enkele 12-inches en remixes de favoriete knuffelbeer van het verzamelde elektronica-journaille. Zijn dj-sets vormden daarbovenop een – even ademhalen – ‘verademing’ in de minimal-scene door de manier waarop ze losjes Warp-elektronica met stevige progressive dansvloerbeats en verfijnde minimal mengden. En iedere beschermeling die uit de schaduw van zonnekoning James Holden komt geniet sowieso van een brede belangstelling. Zeker als je dan het eerste full-album op Border Community, het hipste danslabel van het moment, mag uitbrengen.

Muziekdooselektronica
Nathan Fake was kortom rijp om doodgeknuffeld te worden en Drowning In a Sea of Love kon niet anders dan een Meesterwerk worden. De reacties op de plaat zijn echter verdeeld, want de revolutionaire plaat voor de dansvloer die velen verwachtten is dit zeker niet geworden. Maar op basis daarvan de verdiensten van dit debuut de grond inboren, zou onterecht zijn. Op i> Drowning In a Sea of Love excelleert Nathan Fake namelijk in muziekdooselektronica – zo eentje waarvan je het ontspanningsmechanisme steeds opnieuw opwindt omdat je gefascineerd blijft door de riedeltjes die uit het doosje blijven komen. Nathan Fake breidt een bombastisch verlengstuk aan Boards of Canada en een song als `You Are Here` gaat zo in glitch-overdrive dat er geen ontkomen aan is – het is een tsunami aan emotronica die in de oren van de luisteraar blaast. Alleen ‘Superpositions’ schakelt een versnelling hoger en onthult een blik van de plaat die de meesten van Fake verwacht hadden. Muziek waarvan je je afvraagt of je er nu op moet dansen of net bij moet blijven stilstaan. Drowning In a Sea of Love is eigenlijk gewoon het dance-equivalent van shoegaze.

Shoegaze anyone?
Wie dat meer dan ooit begrepen heeft is Border Community-labelbaas James Holden, die bijna gelijktijdig met Nathan Fake zijn langverwachte mixalbum At The Controls uitbracht. Het duurt tot ver in de eerste helft van de eerste cd voor we de eerste beat horen. Wat een verschil met Holdens vorige mixplaat, de splinterbom Balance 005 waarmee Holden voor het eerst zijn progressive-stigma achter zich liet. James Holden liet weten dat hij carte blanche kreeg om te doen wat hij zelf wou, en dat uit zich in een fascinerende samenzwering van Apparat, Plastikman, Kate Wax, Death in Vegas en Petter in de eerste helft van At the Controls.

Centraal staan de gemuteerde drums, die klinken als een oude Russische stoomlocomotief in ‘Cor Ten’ van Plastikman en die zachtjes uitdeinen in een dub-stoomboot met veel echo in `Trinity Dub` van Massive Attack & Mad Professor. Als dan na de zigeunerelektro van Kate Wax en Death in Vegas de eerste verstoorde beats van Petter weerklinken, herhaalt het Nathan Fake-dilemma zich: je stond al met uitgespreide armen gewoon op te gaan in de muziek, gezicht naar beneden (shoegaze anyone?), een beetje half heen en weer te wiegen en dan klinkt daar de beat, die instinctief je benen doet bewegen, maar die je eigenlijk even hulpeloos laat als de vorige beatloze muziek. Iedere song zit tjokvol details en patronen die om aandacht vragen en die de aandacht van de benen afleiden. Wat moet je daar nou mee?

Verder doorwiegen is de boodschap. Tijdelijk dan, want als Holden ‘Trace Function` van Midimilliz (een ander alias van Extrawelt) in de mix smijt, ontploft At the Controls een tweede keer. En zo gaat het met meesterlijke tracks van Fennesz en Lucky Pierre naar een depressieve ambient-apotheose. En dan zitten we nog maar aan het eind van cd 1! Want cd 2 is misschien nog onaardser. Het is een ‘Fear and Loathing in Las Vegas’-trip op mescaline, psychedelica voor ravers, neotrance voor indierock-fans, een muzikale ontdekkingstocht voor zelfs de meest ervaren hypejager (of had u al ooit gehoord van Motiivi Tuntematon of Kalabrese?).

De vraag
En dan komen we bij de sleuteltrack om de laatste worpen van Nathan Fake en James Holden te begrijpen: ‘Solemn Thirsty’ van singer-songwriter Malcolm Middleton, de helft van fucking Arab Strap. Holden en Fake houden niet vast aan vakjes en onderscheid tussen goed en fout, maar concentreren zich louter op Het Geluid. Pas dan hoor je dat de drums van de heer Middleton potentie hebben om in een shoegaze-dancemix terecht te komen. Pas dan loop je voor op je publiek, in plaats van terug te kijken. Vooral James Holden laat je nadenken: wat is dansmuziek eigenlijk?

James Holden levert net zoals Nathan Fake geen plaat af die je van hem verwachtte; beiden drijven resoluut hun eigen zin door. Rode draad tussen beiden is een voorliefde voor Warp-electronica, psychedelische trance (die zowel door Trans Am als Death in Vegas gemaakt kan worden) en de twijfel die ze bij de luisteraar teweeg brengen: to dance or not to dance, that`s the question.

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/nathan-fake/james-holden-en-nathan-fake-to-dance-or-not-to-dance/12674/
Meer Nathan Fake op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nathan-fake