http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Beroemde filmscènes - dankzij de muziek
George Baker is er groot mee geworden, en ook Steelers Wheel klinkt heel anders na het zien van Reservoir Dogs. KindaMuzik zet zeven filmscènes op een rijtje die zonder de begeleidende muziek nooit zo gedenkwaardig waren geweest.
Tekst: Jeroen Gelissen, Thomas Heerma van Voss, Roberto Lobosco en Daniël Verlaan
Publicatiedatum: 01 december 2010
Life of Brian: 'Always Look on the Bright Side of Life' - Eric Idle
Waar een grap allemaal niet goed voor is. Voor hun tweede speelfilm zaten de mannen van Monty Python met de handen in het haar over hoe de film te eindigen als Brian eenmaal aan het kruis hing. Toen kwam Eric Idle met het idee om als medegekruisigde een versje te zingen, zoals ze meestal in Disneyfilms doen. Het liedje was met andere woorden uit nood geboren. In de 31 jaar na Life of Brian is het nummer uitgegroeid tot een heuse klassieker (ja, zelfs nog groter dan 'The Lumber Jack Song').
Toen een Brits marineschip fataal werd getroffen tijdens de Falklandoorlog in 1982, zong de bemanning het nummer toen ze tijdens het zinken wachtten op redding. En tijdens de begrafenis van mede-Python Graham Chapman in 1989 zongen de overige vijf het nummer voor hun overleden collega. Sowieso is het een van de meest gespeelde nummers tijdens begrafenissen in Engeland. Begin jaren negentig groeide het nummer uit tot een anthem in voetbalstadions, om de supporters van de verliezende tegenpartij vlak voor tijd nog even een ironische veeg uit de pan te geven. Bovendien nam Art Garfunkel het nummer in 1997 op voor de Oscarwinnende film As Good as It Gets met Jack Nicholson. (RL)
Apocalypse Now: 'The End' - The Doors
Regisseur Francis Ford Copolla liet het twaalf minuten durende epos van The Doors, getiteld 'The End', uitgroeien tot het thema van de film. Al in de openingsscène, als de Vietnamese jungle waarin het grootste gedeelte van de film zich afspeelt met napalm tot de grond toe wordt afgebrand, horen we het nummer met grote verwijzingen naar het oedipuscomplex, gemixt met helikoptergeluid door de speakers. Wanneer we langzaam het bezwete gezicht van hoofdrolspeler Martin Sheen (Kapitein Willard) ontwaren zingt Jim Morrison: "Lost in a Roman wilderness of pain / And all the cildren are insane." De kijker weet vanaf het begin dat de film een verwoestend einde heeft, nog eens benadrukt door de track van The Doors. Tegen het einde van de film speelt het nummer wederom een rol. Ditmaal het meest psychedelische gedeelte van het nummer, waarin de pas wordt versneld en Jim Morrison (in de ongecensureerde versie) op de achtergrond "Fuck You" blijft roepen. In combinatie met beelden van een rituele slachting, hevig gedrogeerde inboorlingen en vuur overal, creëert het nummer voor de kijker de optimale setting voor de belangrijkste scène uit de film: het vermoorden van Marlon Brando (Kolonel Kurtz). (RL)
Raw Deal: 'Satisfaction' - The Rolling Stones
Samen met Sylvester Stallone was Arnold Schwarzenegger in de jaren tachtig verantwoordelijk voor de cultivering van het superactieheldgenre. Tientallen films maakten ze waarbij ze de ene tegenstander nog harder een muilpeer verkochten dan de andere. Het verhaal van deze films was eenduidig: onze held kon vroeger iets heel goed, dat anderen veelal schade berokkende, waardoor de held dat 'iets' niet meer praktiseerde. Maar door omstandigheden veroorzaakt door boeven en ander gemeen gespuis was onze held genoodzaakt zijn oude professie weer op te pakken, wat vaak gepaard ging met een ongezonde no mercy-mentaliteit. Ondertussen werd de held ook nog verliefd, scènes die je als kijker met gekromde tenen op de koop toe nam, omdat er ongetwijfeld weer een brute actiescène op volgde.
Zoals bij Raw Deal, als Arnie het helemaal gehad heeft met het boeventuig, besluit om het heft in eigen handen te nemen, zich volpropt met automatische geweren en munitie en de bende die zich schuilhoudt in een steengroeve op een bezoekje trakteert. Met een paar gemikte trappen verwijdert hij de voorruit uit zijn cabriolet, schuift een door The Rolling Stones voorbespeelde muziekcassette in de gleuf en laat het recht gruwelijk zegevieren. (RL)
Reservoir Dogs: 'Stuck in the Middle with You - Stealers Wheel
Tarantino's films worden gekenmerkt door het banale gebruik van extreem geweld, de messcherpe dialogen, maar ook door zijn keuze voor bestaande muziek in zijn films. Een voorbeeld hiervan is de martelscene in Reservoir Dogs. Met de woorden: "Ever listen to K. Billies Supersounds of the Seventies?", opent de sadistische Mr. Blonde (Michael Madsen)
deze scène.
Terwijl hij op de radio de juiste zender zoekt, ligt zijn partner, Mr. Orange (Tim Roth) al doodbloedend een stukje verderop op de grond. Als Mr. Blonde de juiste zender gevonden heeft, schalt 'Stuck in the Middle with You' van Stealers Wheel door de kleine speaker.
Mr. Blonde swingt wat op de muziek en snijdt ondertussen op zijn dooie gemak het oor af van zijn slachtoffer en vraagt: "Was that as good for you as it was for me?" "Hey, what's going on?", spreekt hij in het afgesneden oor. "Don't go anywhere, I'll be right back", en hij verlaat de loods. Even later komt hij terug met een jerrycan benzine en overgiet zijn slachtoffer ermee. Zodra Mr. Blonde de tape van de mond van zijn slachtoffer rukt en deze begint te smeken, stopt de muziek. Er is geen enkel ander achtergrondgeluid. In de stilte die valt pleit het slachtoffer voor zijn leven en net wanneer Mr. Blonde zijn zippo wil laten vallen, wordt hij door Mr. Orange, de ware undercoveragent, doodgeschoten. (JG)
Casino: 'House of the Rising Sun' - The Animals
Over welk huis van de rijzende zon het liedje oorspronkelijk gaat is niet helemaal duidelijk. Maar dat de inwoner ervan zijn leven vergooit, is evident. Wellicht daarom dat regisseur Martin Scorsese de meest bekende versie van het nummer, gezongen door The Animals, meer dan vier minuten laat meespelen in zijn maffiaklassieker Casino uit 1995, waarin twee New Yorkse boys van de straat (gespeeld door Robert de Niro en Joe Pesci) van 'de familie' opdracht krijgen een casino in Las Vegas te runnen.
Dat na een korte en heftige periode van succes, macht en roem de hele boel als een kaartenhuis in elkaar stort, mag geen verrassing heten. Overspel, drugs en gewoonweg te veel narcistische trekken zorgen ervoor dat vrijwel alle betrokkenen aan het kortste eind trekken. En terwijl The Animals zingen "O mother, tell your children, not tot do what I have done", zien we elf afrekeningen door de maffia. En als het orgeltje zijn laatste klanken laat horen, loopt Robert de Niro in zijn zalmroze pak naar zijn Cadillac, waaronder een bom ligt.(RL)
500 Days of Summer: 'You Make My Dreams Come True' - Hall & Oates
Napoleon Dynamite: 'Canned Heat' - Jamiroquai
Twee minder bekende films tellen als één. 500 Days of Summer debuteerde in 2009 op het Sundance Film Festival en vooral de scène met het Disney-vogeltje blijft hangen. De hoofdpersoon heeft net seks gehad met het meisje van zijn dromen en dat moet gevierd worden. In de vroege ochtend vertrekt hij weer naar zijn werk terwijl de zon fel schijnt. Onbekende mensen begroeten hem enthousiast op straat, de fonteinen gaan aan als hij er langs loopt en vanuit het niets wordt de toch al geweldige film zelfs sprookjesachtig mooi.
Dat Napoleon Dynamite een cultstatus gekregen heeft, is vooral te merken op YouTube, waar de bekende dansscène door honderden fans wordt nagedaan. De film staat bekend om zijn humor, absurditeit en vooral originaliteit en dit komt allemaal terug in één scene. Jon Heder, de acteur die Napoleon speelt, heeft speciaal iets ingestudeerd om zijn emotieloze vriend Pedro te helpen om class president te worden. Na een saai maar o zo braaf dansoptreden van het populairste meisje van de school op The Backstreet Boys moet Napoleon haar zien te overtreffen. Zijn sketch is hilarisch en uiteindelijk ook enorm ontroerend omdat Pedro voor de eerste keer in de film een glimlach krijgt op zijn gezicht. (DV)
Almost Famous: 'Tiny Dancer' - Elton John
Elke popjournalist zou ervan dromen: op je vijftiende meetoeren met een opkomende band en daar het coverartikel over schrijven voor Rolling Stone Magazine. Het overkwam Cameron Crowe die zijn ervaringen tot een filmscript heeft verwerkt. Als jongetje ziet hij hoe Stillwater (een fictieve band, niet de echte) steeds groter en bekender wordt, met de nodige opbouwende ego's en problemen binnen de band. Op een gegeven moment ontspoort de gitarist en gebruikt hij alle drugs en drank die voor handen is op een afgelegen huisfeest. Hij voelt zich een god en de rest van de band slaapt die avond gewoon.
Vroeg in de ochtend wordt hij op het feest opgehaald door zijn manager. De bus vertrekt, de jonge journalist moet van zijn moeder eigenlijk naar huis toe en alle problemen komen samen in één scène. De bus rijdt en onderweg luisteren ze naar Elton Johns 'Tiny Dancer'. Iedereen zit erdoorheen, kan elkaar wel schieten en toch brengt dat ene nummer onverwachts verzoening. Het herinnert de band, de groupies en het jongetje aan wat ze gemeen hebben: hun liefde voor muziek. (DV)
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/muziek-film/beroemde-filmsc-nes-dankzij-de-muziek/20982/
Meer Muziek & Film op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/muziek-film
Deel dit artikel: