• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

7 beste muziekspeelfilms

KindaMuzik stelde drie top zevens samen van de beste muziekfilms. In dit deel: de zeven beste speelfilms over en met muziek. Dat kunnen films zijn over de muziekwereld of over fictieve muzikanten - uitgerangeerde rockers of tienermeisjes die zonder muzikale achtergrond een punkband oprichten - maar ook films waarin muziek gewoon een centrale rol speelt.

Tekst: Nienke Franzen en Frank Veldkamp

Publicatiedatum: 19 oktober 2014

This Must Be the Place (2011)
In This Must Be the Place speelt Sean Penn de rol van Cheyenne, een uitgerangeerde rockster met de looks van frontman van The Cure Robert Smith. Nadat twee van zijn fans zelfmoord plegen, hangt Cheyenne zijn microfoon aan de wilgen en brengt hij zijn dagen verveeld door op zijn veel te grote landgoed in Dublin. Zijn verleden laat hij maar moeilijk achter zich en zo zien we de tragische hoofdpersoon in gothicoutfit en met make-up op door de straten van Dublin slenteren in een poging zijn draai te vinden in de maatschappij. Om definitief te breken met zijn rock-'n-rollverleden probeert hij de relatie met zijn vader te herstellen. Via een bizarre roadtrip, waarbij hij onder anderen David Byrne van Talking Heads tegenkomt die een Talking Headsliedje zingt, komt hij uiteindelijk net te laat aan op de plaats van bestemming. Vanaf dat moment neemt de film een dramatische wending en krijgt Cheyenne de kans om uit zijn donkere wereldje te ontsnappen. Will Oldham (Bonnie 'Prince' Billy) is verantwoordelijk voor de liedjes van Cheyenne and the Fellows, die in de film niet door Penn, maar door de Amerikaanse singer-songwriter Michael Brunnock worden gezongen. (FV)

C.R.A.Z.Y. (2005)
Niet elke speelfilm hoeft over alcoholistische, vrouwenverslindende en onbegrepen rocksterren te gaan om muziek een belangrijke rol te laten spelen. Dat kan ook op subtiele wijze, zoals in het Canadees Franstalige C.R.A.Z.Y.. Deze film gaat over Zac, die in de jaren zestig en zeventig opgroeit in een gezin dat naast Zac bestaat uit een liefhebbende moeder, een conservatieve vader en vier stoere broers. Al vanaf het begin is duidelijk dat Zac anders is dan zijn broers en hoewel zijn vader er alles aan doet om hem van het tegendeel te bewijzen, is Zac homoseksueel. Dit leidt tot een mooi muziekmoment in de film: een als David Bowie opgemaakte Zac zingt vol overgave mee met 'Space Oddity'. Dat de filmmakers een groot deel van het budget gebruikten om rechten te krijgen van liedjes van onder anderen Pink Floyd, David Bowie en The Cure, zegt eigenlijk al genoeg over de rol van muziek in dit familieportret. En waar de titel van de film naar verwijst? De initialen van de vijf broers én een van de lievelingsliedjes van hun vader, 'Crazy' van Patsy Cline. Een single die Zac overigens als kind expres doormidden breekt uit frustratie met zijn vader. (NF)

Inside Llewyn Davis (2013)
Het is 1961 en het zal niet lang meer duren voordat Bob Dylan zal doorbreken. Voor folkzanger Llewyn Davis, de hoofdpersoon in de film Inside Llewyn Davis van de gebroeders Ethan en Joel Coen, ligt zo'n doorbraak niet in het verschiet. Toch blijft hij doorzetten, want een andere levenswijze ziet hij niet zitten. De enige andere optie is immers, zoals hij het zelf verwoordt: "Just … exist?". Ondanks kritiek en onbegrip van zijn omgeving gaat hij stug, doch weinig enthousiast door. In de auto hoort hij van een medereiziger (John Goodman): "Folksinger? I thought you said you were a musician!". Later hoort hij bij een bezoekje aan een platenbaas waar hij dagen voor heeft gereisd dat ook hij er weinig geld in ziet. Llewyn Davis is geen charmeur en heeft - in ieder geval volgens zijn omgeving - niet genoeg talent; hij zal het nooit ver schoppen. Inside Llewyn Davis is een tegenhanger van het muzikale succesverhaal en opnieuw een briljante productie van de Coens, die aan het einde van de film het concept van tijd een interessante twist geven, waardoor je nog lang over de betekenis van de film na kunt denken. (NF)

Almost Famous (2000)
Het stereotype beeld van sex & drugs & rock-'n-roll stamt uit de jaren zeventig en vormt de basis voor Cameron Crowe's film Almost Famous. De vijftienjarige scholier William Miller heeft de ambitie om popjournalist te worden en besluit mee op tournee te gaan met de band Stillwater. Gefascineerd door het leven on the road doet hij van binnenuit verslag van alles wat de band meemaakt. De excentrieke bandleden en randfiguren, zoals de gehaaide manager en de adorerende groupies, geven hem - en de kijker - een realistisch kijkje achter de schermen. Naast muziek- en coming-of-agefilm, is Almost Famous vooral een ode aan de rockcultuur van de jaren zeventig. In een bijzondere bijrol geeft Philip Seymour Hoffman als de legendarische popjournalist Lester Bangs vanaf de zijlijn adviezen als "je kunt nooit échte vrienden worden met rocksterren", waarmee hij de kernboodschap van de film treffend weergeeft. (FV)

American Pop (1981)
De animatiefilm American Pop vertelt het verhaal van een naar de Verenigde Staten geëmigreerde Russische familie. Het verhaal begint eind negentiende eeuw en loopt parallel aan de ontwikkeling van de Amerikaanse muziekscene. De film volgt het pad van vooroorlogse jazz via soul, rock-'n-roll uit de jaren vijftig en de psychedelische jaren zestig naar de punkscene en eindigt in de vroege jaren tachtig met de opkomst van de new wave. Voor de soundtrack wist regisseur Ralph Bakshi de rechten te verkrijgen van nummers van onder anderen Louis Prima, Bob Dylan, The Doors, Herbie Hancock en Lou Reed. In combinatie met de bijzondere mix van animatietechnieken en archiefmateriaal waaruit de film is opgebouwd, is de film op meerdere fronten ook als historisch document de moeite waard. (FV)

The Broken Circle Breakdown (2012)
Muziek kan een krachtig hulpmiddel zijn om bepaalde hoogte- of dieptepunten in een film te versterken. Dat kan door middel van de soundtrack, maar op nog mooiere wijze doet de Belg Felix van Groeningen dat in zijn tragische film The Broken Circle Breakdown. Hoofdpersonen Elise en Didier spelen in een bluegrassband en hebben samen een dochtertje Maybelle. Als zij zes jaar oud is, wordt vastgesteld dat zij kanker heeft. Didier en Elise gaan beiden op zoek naar hun eigen, heel verschillende manier om hiermee om te gaan. De meest dramatische gebeurtenissen in de film worden luchtiger gemaakt of juist nóg zwaarder aangezet door de bluegrassmuziek die de band bij die situaties speelt. Op die manier krijgt de film een extra dimensie die hij niet had kunnen krijgen zonder de muziek. (NF)

We Are the Best! (2013)
"Punk is dood." Dat krijgen de dertienjarige meisjes Klara en Bobo die opgroeien in het Stockholm van de jaren tachtig te horen van hun klasgenootjes, die gek zijn op disco. Toch beginnen ze een punkband. Helaas kunnen ze geen instrumenten spelen, en dus halen ze er de christelijke, maar virtuoos gitaarspelende Hedvig bij. Want, zo besluiten ze, ze kunnen haar toch best ompraten? Dat leidt tot hilarische situaties waarin de meisjes Hedvig liedjes laten horen met titels als 'Hang God' en ze haar lange blonde haren net zo punk knippen als hun eigen haar. We Are the Best! is een grappige en ontroerende film over opgroeien, vriendschap en verzet, en weet ondertussen een aardig beeld te schetsen van de kern van punkmuziek. (NF)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/muziek-film/7-beste-muziekspeelfilms/25393/
Meer Muziek & Film op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/muziek-film