Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Walk the Line (2005)
Seks en drugs en rock-'n-roll. Als je een speelfilm over een muzikant wilt maken, komen deze ingrediënten zeer van pas. Het feit dat Johnny Cash met alle drie een sterke connectie had, maakt dat Walk the Line bijna niet kon floppen. Voeg daar de fantastisch acterende Joaquin Phoenix en Reese Witherspoon, die voor haar prestatie een Oscar kreeg, aan toe en je hebt een mooi, maar wel wat Amerikaans portret van een van de grootste namen in de muziekgeschiedenis. (NF)
Gainsbourg (Vie Héroïque) (2010)
Rock-'n-roll; niet direct het eerste waar je aan denkt bij chansonniers. Maar dat Serge Gainsbourg er ook een wilde leefstijl op nahield, dat wordt wel duidelijk in de Franse biopic Gainsbourg (Vie Héroïque). Gainsbourg (overigens de vader van zangeres, actrice en lieveling van Lars von Trier Charlotte Gainsbourg) heeft relaties gehad met onder anderen Brigitte Bardot en Jane Birkin, maar toch bleef de chansonnier altijd onzeker over zijn uiterlijke kenmerken. Dit wordt in de film verbeeld door een fictief personage (la gueule), dat de film een artistiek randje geeft dat hem onderscheidt van andere biopics. (NF)
La Vie en Rose (2007)
Het levensverhaal van de Franse zangeres Édith Piaf bevat alle ingrediënten voor een tranentrekker van jewelste. Met een aan lager wal geraakte moeder en een vader in het circus, brengt Piaf ('mus') haar jeugd door in een bordeel. Tel daar relaties met een maffiabaas en een getrouwde Amerikaanse bokser en overmatig drankgebruik bij op en het wordt er allemaal niet rooskleuriger op voor de onzekere zangeres. Met een indringende uitvoering van haar bekendste chanson 'Non, je ne regrette rien' neemt ze aan het eind van de film op tragische wijze afscheid van het leven. Voor haar hoofdrol in La Môme, zoals de oorspronkelijke titel luidt, won actrice Marion Cotillard een Oscar. Door de non-lineaire vertellijn komt de film wel wat onnodig warrig over, waardoor het verhaal deels zijn impact verliest. (FV)
Control (2007)
Anton Corbijn fotografeert muzikanten, regisseert videoclips en maakt foto's voor platenhoezen. Wie beter dan hij zou er dus een film kunnen maken over Ian Curtis, zanger van Joy Division? Zijn debuutfilm, de zwart-witfilm Control, portretteert de getroebleerde ziel van Curtis en kiest als invalshoek niet zozeer zijn leven als beroemdheid en de band Joy Division, als wel Curtis' leven als mens. Curtis ziet zich beperkt in het leven, zowel door zijn fysieke conditie - Curtis leed aan epileptische aanvallen die steeds frequenter optraden - als door de sociale conventies die hem als mens worden opgelegd. Mede door het fantastische acteerwerk van Sam Riley, die Curtis' gezichtsuitdrukking en bewegingen op het podium angstaanjagend goed weet na te bootsen, is dit een film die iedereen, muziekfan of niet, zal raken. (NF)
24 Hour Party People (2002)
Control al gezien? Dan herinner je vast die scène waarin de platenbaas van Factory, Tony Wilson, met zijn eigen bloed het contract met Joy Division ondertekent. Welnu, aan Wilson is dan weer een eigen film gewijd, 24 Hour Party People, geregisseerd door Michael Winterbottom. Sommige scènes overlappen met Control, maar Winterbottoms manier van filmen heeft niets weg van het strakke camerawerk van Corbijn. De film is lichtelijk chaotisch en af en toe psychedelisch, maar dat reflecteert aardig het leven van Wilson, die Manchester op de muzikale kaart wist te zetten. 24 Hour Party People is een ware cultfilm met flitsoptredens van onder anderen Mark E Smith (The Fall). (NF)
Sid & Nancy (1986)
Sid & Nancy
portretteert de relatie tussen de destructieve Sex Pistolsbassist Sid Vicious en zijn minstens zo labiele vriendin Nancy Spungen. Vanaf hun ontmoeting duiken de twee punkers in een neerwaartse spiraal van drugs en geweld, waarbij maar één afloop mogelijk is. De film schetst een naargeestig beeld van de Britse punkscene waarin de Sex Pistols, onder de bezielende leiding van manager Malcolm McLaren en frontman Johnny Rotten, geschiedenis schrijven. De jonge Sid (Gary Oldman) en Nancy (Chloë Webb) verliezen zichzelf ondertussen in hun verslaving en een hopeloze zoektocht naar erkenning en acceptatie. De film flopte toen hij uitkwam, maar is inmiddels een cultklassieker geworden, waarin oplettende kijkers Courtney Love in een bijrol en de leden van Guns N' Roses als figuranten in een van de clubscènes herkennen. (FV)
I'm Not There (2007)
Christian Bale, Heath Ledger, Ben Whishaw, Marcus Carl Franklin, Richard Gere en Cate Blanchett. Wat deze mannen, dit kind en deze vrouw gemeen hebben? Ze spelen allemaal Bob Dylan in de biopic I'm Not There, hoewel niemand daarin ook daadwerkelijk de naam Bob Dylan draagt. Die naam komt in de hele film trouwens überhaupt niet voor, behalve dan in de opdracht: "Inspired by the music & many lives of Bob Dylan". Uitgangspunt van de film zijn de verschillende kanten van de persoonlijkheid (persoonlijkheden, zo lijkt de film te suggereren) van Dylan. I'm Not There is geen keurig verhaal met een begin en einde, maar een artistieke compilatie van scènes die licht met elkaar verbonden zijn en die vaak verteld worden aan de hand van Dylans songteksten. Zoals Dylans songteksten zelf poëzie zijn, is deze film ook een poëtisch werk, dat wellicht niet iedere kijker aan zal spreken maar zeker de moeite waard is voor de meer vasthoudende filmkijker. (NF)
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/muziek-film/7-beste-muziekbiopics/25392/
Meer Muziek & Film op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/muziek-film
Deel dit artikel: