http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De wondere wereld van Mu
Ik ontmoette Maurice Fulton voor het eerst in 2003. Of ik niet wat wiet wou verkopen? Maurice kreeg onmiddelijk het mooiste topje in de handen gestopt. “Teveel,” woog hij lachend mijn aanbod. En hij stak me een pak euro’s toe, nog niet volledig op de hoogte van de waarde van die toen nog nieuwe munteenheid. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik dat pak geld zonder schroom heb aangenomen. Iedereen tevreden dus.
Tekst: Edward Dekeyser
Publicatiedatum: 30 maart 1999
“Gent lijkt wel wat op Boston,” hoor ik hem nog zeggen, terwijl ik met hem en Matsumi meewandel richting hotel. Onmiddelijk begint hij parallellen te trekken tussen Belgische electro en Amerikaanse house. Zo is hij ook in zijn eigen muziek: wanneer de parallel er niet is, vindt hij ze zelf wel uit. Het reeds gerecyclede heruitvinden in iets nieuws, schreven we bij Kindamuzik, naar aanleiding van het eerste album Afro Finger and Gel uitgekomen onder de naam MU. Het gesprek ontspinde zich naar het toen net in Europa verschenen album. Jockey Slut hated it”, vertrouwde hij mij met een pijnlijke grimas toe. “Kindamuzik loved it,” antwoordde ik, “and who do you trust?” (de toekomst wees nadien uit welk muziekblad het bij het rechte eind had).
Ondertussen liep Matsumi naast ons evenwichtskunsten te vertonen op de reling van een brug. Waar wij het voetpad aanhielden, bleek zij het type mens dat kris-kras over een straat fladdert en springt. Grillig kleurde ze haar eigen weg met een slakkenspoor van oprechte verwondering en girlpower. Onze ontmoeting duurde niet lang genoeg om een gefundeerde mening te vormen over wat nu de chemie maakt in MU. Zeker is wel dat het te vinden is in de twee-eenheid Maurice en Matsumi. De schreeuwerige punkstem van Matsumi kan, met het gevaar te verzanden in lelijke electroclash, alleen maar gedragen worden door beats van het niveau van Maurice Fulton, die immers voordien al ruim zijn sporen had verdiend in beats-land.
Met het Transfusion label kneedde Fulton een clubby versie van de house die toen door Matthew Herbert werd gemaakt. Rond die tijd was het ook steevast uitkijken naar alles wat de stempel droeg An Original Dr. Scratch Production, een synoniem voor Maurice Fulton. Er verscheen werk op de labels Pagan, Discfunction, Spectrum en Warp. Zijn track ‘Revenge of the Orange’, waar voor het eerst zijn batacuda badness opduikt, heeft na tien jaar nog steeds een cultstatus. Over de remixen die hij deed voor Telex, Chicken Lips, Idjut Boys en The Rapture wordt nu nog gesproken.
Met werk voor goede maat Jimi Tenor en Nicole Willis, op het album Soul Makeover, zette hij stappen naar een eigen volwaardig album. Dat er zou komen onder het alias Ladyvip8 op het Nuphonic-label: een oefening in avant-la-lettre electro-soul.
Altijd loopt er een soort bastaardhouding door het werk van Maurice. Wat nog niet uitgeprobeerd was, moet worden uitgeprobeerd, om uiteindelijk binnen de grenzen van wat als dansmuziek wordt aanvaard, buiten de lijnen te kleuren. Maurice Fulton is de stratier die alle rashonden het nakijken geeft.
Fulton blijft de man van het moment, met tussendoortjes op de Tigersushi en Cottage-labels. Zijn remixen zijn niet te tellen en blijven van een verbazend hoog niveau. Vergeet zeker niet de ingehouden industrial-italo-samba van Minimal Compact’s ‘Happy Babouge’ en de exuberante disco van Honesty & Paul op Crippled Dick Hot Wax.
Een Amerikaanse house-producer, die met een zijprojectje en een remix de toekomst van de jazz mee komt redden op een Duits label. Kan er nog treffender geïllustreerd worden dat de dansmuziek van MU en Maurice Fulton universeel is en Japan, de Verenigde Staten en Europa ver transcendeert?
Nu is er weer een nieuwe Syclops op het Trisk-label, waar Maurice misschien de beats die iets te gebroken waren voor het nieuwe album Out of Breach op kwijt kon. Het resultaat is fascinerend, met ‘The E-ticket’ als intelligente catalysator voor elektronische drum-landschappen en de moddervette woofer-killer ‘Mom, the video broke’. Laatsteling Out of breach is eveneens verkrijgbaar. Iets rauwer dan zijn voorganger, bevat dit album het knotsgekke ‘Paris Hilton’: een track met kippengekakel, die de laatste maanden de crossover naar het grote publiek heeft bewerkstelligd. Een sneer naar de oppervlakkige Amerikaanse glamour die precies het tegenovergestelde in zich draagt dan de knotsgekke recyclage-mentaliteit in de muziek van MU. “Do you want to look at my sextape,” gilt Matsumi en met dezelfde mediageilheid verkoopt ze haar ziel aan de duivelse acid-beats van Maurice Fulton als Paris Hilton doet met haar laatste zelfrespect aan MTV.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/mu/de-wondere-wereld-van-mu/8999/
Meer Mu op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mu
Deel dit artikel: