• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Interview met de Doden: Michael Jackson

In het kader van de literaire vrijheid grijpen de schrijvers van KindaMuzik in de rubriek Interview met de Doden overleden artiesten in hun kraag om hen nog eenmaal het hemd van het lijf te vragen. Een jaar nadat Michael Jacksons wens "To leave him alone" definitief ingewilligd werd, mogen we hem nog één keer storen.

Tekst: Martijn Kuijpers

Beeld: Martien Ontwerpt

Publicatiedatum: 25 juni 2010

Zo wereldvreemd en bijna buitenaards als Jacko op aarde was, zo evenwichtig en aanspreekbaar is hij in het hiernamaals. Sterker nog: een allervriendelijkste man van middelbare leeftijd met een beginnend buikje en pretoogjes neemt uitgebreid de tijd om op zijn aardse leven terug te kijken. Hij heeft een eenvoudig houten huisje betrokken langs een kronkelig, lichtgeel weggetje. Een brede glimlach op zijn ronde gezicht: "De kans om aan de Yellow Brick Road te wonen, kon ik niet laten glippen." Behalve zijn breekbare stemgeluid en doordringende blik herinnert eigenlijk weinig aan de superster die hij ooit was. Jackson moet er zelf ook wel een beetje om lachen. "Ik zie je kijken; is dít nu de King of Pop? Maar hier ben je wie je eigenlijk had willen zijn, of nee: wie je had móéten zijn, als je heel diep in je hart kijkt." Zijn vocabulaire heeft hij in ieder geval meegenomen naar de andere kant.

Vreemd genoeg omringt hij zich ook niet door luchtkastelen en sprookjesfiguren. "Dat is hier allemaal mogelijk, hoor. Maar ik heb het niet nodig. Niet meer. Nu hoef ik nergens aan te ontsnappen. Ik hoef me niet te bewijzen, geen platen te verkopen en geen fans tevreden te stellen. Ik zing wat als ik wil, ik spreek eens iemand als het uit komt, maar ik ben vooral veel alleen. Het duurt toch een poosje voor je echt los bent van de aarde, zeker als zo veel mensen je daar vast willen houden." Zijn gezicht betrekt en hij kijkt betekenisvol naar buiten, waar iets boven de horizon heel scherp de aarde zichtbaar is. "Begrijp me niet verkeerd, ik heb het hier goed hoor, maar er moet daar beneden nog het een ander op zijn plaats vallen voordat ik echt kan rusten. Zo zijn de regels hier."

Monster
Jackson zucht eens diep en begint weloverwogen zijn verhaal, over het begin van het einde. "Toen ik na Off the Wall eindelijk echt van mijn broers loskwam, deed de kans zich voor. Samen met de platenbazen, producers en marketingmensen creëerde ik een monster. Een lief monster. Ik gaf het voedsel en aandacht, koesterde het als een kind. Het beest was me goed gezind, zorgde voor me, en tilde me naar enorme hoogten. Hoe groter het monster werd, hoe hoger ik steeg. Ik zag het groeien en wilde zien hoe groot het kon worden. Het werd een verslaving. Hij noemde me King of Pop. Samen waren we sterk, invincible. Dacht ik." Een diepe zucht. "Maar ergens heb ik altijd wel geweten dat het zich vroeg of laat tegen me zou keren. Het blijft een monster, you know."

"Het monster deed niets voor niets en begon vanaf de jaren negentig steeds meer van me te vragen. Ik heb vervolgens jaren geprobeerd het met rust te laten en met enige moeite is dat aardig gelukt. Maar ik ging het missen. Toen ik in 2001 weer eens voorzichtig toenadering zocht, lachte het me zachtjes uit en het haalde zijn schouders op. Ik heb me weer teruggetrokken. De noughties stonden vervolgens in het teken van de kinderen. Ik leefde het rustige familieleven dat ik nooit gekend had." Een huivering. "Beloof me dat je dit nooit tegen de kinderen zegt. Het waren de donkerste jaren uit mijn leven. Ik haatte de spotlights waar ik altijd maar in getrokken werd, maar nog moeilijker kon ik zonder. Een familieleven had ik altijd gewild, maar ik kon het niet. Meer dan de kinderen, de medicijnen of de muziek was ik verslaafd aan het monster: jullie, de massa."

L.O.V.E.
"De Michael Jackson die iedereen inclusief ikzelf kende, bestond bij gratie van het publiek, de media en het geld, die me alle drie al jaren niet goed gezind waren. Ik moest een weg vinden om daar voor altijd mee af te rekenen, en de enige weg daartoe heb ik op 25 juni 2009 bewandeld." Vlotjes staat hij op van zijn stoel en vervolgt zijn verhaal, terwijl hij wezenloos naar buiten staart. "Het laatste jaar van mijn leven besloot ik een alles-of-nietspoging te wagen, me nog één keer voor honderd procent te geven. Ik wilde tien concerten doen, het monster besloot dat het er vijftig werden. Ik wilde de wereld over, ik kreeg te horen dat het allemaal in Londen moest. Ik gaf toe, om nog één keer het middelpunt te zijn; om te dansen, te zingen en te performen alsof het mijn laatste keer zou zijn. Het moest beter en groter dan ooit. Omdát het mijn laatste keer zou zijn. Maar toen bleek dat die inzet niet genoeg was. Ik moest een stap verder gaan deze keer."

Jackson gaat weer zitten en bijt voorzichtig op zijn lip. "Het monster heeft gewonnen en me weer groot gemaakt. Ik dacht dat dat mijn doel was, dat mijn ster opnieuw moest stralen. Maar hierboven is het perspectief heel anders. Nu zie ik alle vijf-dollar-dvd's, de goedkope imitators, de merchandisemachine, mijn familie die ruzie krijgt over erfenissen en geld... alles draait om het icoon Michael Jackson. Of eigenlijk het merk Michael Jackson, waar ik niet meer dan de vleesgeworden exponent van was. Niemand lijkt te zien dat ik niets meer of minder was dan een buitengewoon getalenteerd mens. Met als enige échte erfenis een paar handenvol tijdloze liedjes en een universele boodschap: L.O.V.E. Pas als ze dat beneden ook inzien, kan ik in alle rust de Yellow Brick Road afreizen. Ik kijk er naar uit. Het wordt tijd om eindelijk mijn eigen weg te bewandelen."

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/michael-jackson/interview-met-de-doden-michael-jackson/20346/
Meer Michael Jackson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/michael-jackson