http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Jamie Lidell schmiert zich door het leven
Atze de Vrieze, oud-hoofdredacteur van KindaMuzik, vertelt over zijn ontmoeting met Jamie Lidell: vreemde vogel, een wolf in schaapskleren en een persoon met wie hij wel eens een week zou willen doorbrengen.
Tekst: Atze de Vrieze
Publicatiedatum: 06 december 2009
Je kunt voorbereiden wat je wilt, maar voor elk interview heerst een bescheiden spanning. Jij kunt er immers wel helemaal klaar voor zijn, op de gemoedstoestand van je gesprekspartner heb je weinig invloed. Zeker als je iemand tegen half twee nog op het podium hebt zien staan en de volgende dag om elf uur 's ochtends hebt afgesproken. Ik weet niet meer zo goed wat mijn openingszin voor Jamie Lidell was, ik weet wel dat ik hem niet nodig had. “What is the difference between a broodje and a sandwich?”, was de zijne.
Jamie Lidell is een vreemde vogel. De eerste keer dat ik hem zag, droeg hij een glitterjasje en stak hij zijn microfoon zo'n beetje achter in zijn keel. Hij stond als een experimenterende professor in een slechte film achter een tafel vol elektronica, bijgestaan door een soort amanuensis met camera's, die zichzelf Pablo Fiasco liet noemen. Humor en experimentele muziek gaan niet vaak samen, maar wel bij Jamie Lidell. Afgelopen week zag ik zijn labelgenoot Tim Exile, die min of meer dezelfde truc heeft als hij: een stukje zingen, en dat vervolgens live op het podium manipuleren. Het grote verschil: Jamie Lidell kan echt zingen.
Dat bleek wel met zijn album Multiply, dat in de zomer van 2005 verscheen. Met dat album transformeerde hij in een klap van ondoordringbare elektronicakliederaar tot hitzanger. Ik voelde hem eerlijk gezegd niet meteen, maar het kwartje viel op Lowlands. Die fraaie soulliedjes bleken bouwstenen voor een ongrijpbaar, eigenwijs optreden. Als Lidell zoveel aan de knopjes had gezeten dat er echt geen touw aan vast te knopen was, zong hij gewoon een liedje. Dat mensen op basis van dat album misschien wel verwachtten een man in pak met een strakke band te zien, vond ie juist leuk.
Met dat interview kwam het wel goed. Je hoeft geen quotes te schrapen bij Jamie Lidell. Hij praat zoals ie op het podium staat: onophoudelijk, grappig en innemend. Maar achteraf weet ik niet of ik in dat gesprek nou grip op hem heb gehad. Dat gevoel had ik vooral bij de tweede keer dat ik hem sprak, twee jaar later. Toen verscheen zijn nieuwe album JIM, dat nog veel hitgevoeliger is dan Multiply. Natuurlijk was zijn doel een nummer 1 hit te scoren, vertelde hij met charmante gebaren. Het moet een mooi wapen zijn, als je iedereen zo gemakkelijk om je vingers kunt winden. Als iedereen knettergek wordt van je hyperactieve gedoe, dan zing je gewoon een soulballade. De energie van die man is onstuitbaar. Alle liedjes van Lidell gaan over optimisme. Another Day, The Green Light, Little Bit Of Feel Good.
Hij moet iets te verbergen hebben, die man. Hij schmiert zich door het leven, althans, dat gevoel heb ik nu. Ik zou wel eens een week met hem door willen brengen. Kijken of er een moment komt dat hij helemaal niet zo leuk en sympathiek is. Dat hij met een pesthumeur op de bank zit of onredelijk gedrag vertoont. Dat het niet allemaal vanzelf gaat. Een wolf in schaapskleren, zo noemde ik hem bij ons eerste gesprek. Herkende hij zich wel in. Mocht er ooit nog een nieuwe gelegenheid komen, dan zal ik hem nog wel eens vragen hoe ver die vergelijking gaat.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/kindamuzik/jamie-lidell-schmiert-zich-door-het-leven/18378/
Meer KindaMuzik op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kindamuzik
Deel dit artikel: