• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

De mixplaat als barometer van de moderne dance

Mixalbums hebben doorgaans een korte vervaldatum. Meestal ontstijgen ze het snapshot-niveau niet. Het zijn niet meer dan vergankelijke momentopnames, die even makkelijk als een wazige foto op een digitale camera uit het geheugen worden gewist. Een goede mix-cd, die vooruit kijkt, een nieuw ijkpunt neerzet of een genre definieert, is dan ook een zeldzaam fenomeen. Toch is er deze maand weer een, met Kiki’s Boogy Bytes.

Tekst: Mathias Vermeulen

Publicatiedatum: 15 februari 2006

Richie Hawtin herdefinieerde vorig jaar het begrip mixen met zijn pièce de resistance Transitions. Als een volleerd atoomgeleerde gebruikte Hawtin slechts minuscule elementen uit tientallen bestaande nummers om daarmee achtentwintig volstrekt nieuwe composities te construeren. Transitions was geen momentopname, maar een futuristische stap voorwaarts in de evolutie van techno.

Kreucht & Fleucht van Dominik Eulberg leverde eerder een tijdsdocument dan een technologische mijlpaal af. De dubbel-cd van de zachtaardige Duitser maakte immers iedere andere mix-cd die verscheen in 2004 en 2005 op het minimal-front overbodig, door een superieure keur aan grote ‘hits’ samen te laten vloeien met onderbelichte kwaliteitstracks. De kracht van Kreucht & Fleucht lag net in het definitief verankeren van de soundtrack van de twee afgelopen jaren. Eulberg toonde de gemeenschappelijke draad die er liep tussen sleutelproducers uit subgenres als minimal, progressive, techno of micro- en macro-house en versmolt die in een duistere psychedelische trip (Kreucht) en een extatische, euforische neotrance trip (Fleucht).

Fleucht landt terug op aarde, met drie lang uitgesponnen nummers die zich nestelen in het onderbewustzijn van de luisteraar: ‘Come to Me’ van Holden & Thompson, de Hrdvision remix van ‘An Area’ en de meest essentiële track van de laatste twee jaar: de James Holden remix van ‘Planet 7’ van trancemeisters System 7. “Pure, tranced-out bliss for people who think they hate trance, all chiming arpeggio, insistent ostinato, and hearts-beating-as-one kicks,”, aldus hofmeier Philip Sherburne. Of om kort te zijn: neotrance.
Het is muziek die teruggrijpt naar de oer-psychedelische ravetrance van vijftien jaar geleden (denk Age of Love, Orbital en Laurent Garnier ten tijde van ‘Wake Up’), maar minder bombastisch is door de hedendaagse minimal-invloeden. En alhoewel Tiësto ‘Nothing’ van James Holden tot zijn favoriete plaat van 2003 uitriep, hebben Holden en zijn hele Border Community-kliek weinig met cheesy eurotrance. De remix die Holden maakte voor Black Strobe’s fijnzinnig getitelde ‘Nazi-trance Fuck Off!’ mag dan ook als een statement gezien worden. Want bij neo-trance heb je geen strak van bovenaf opgelegde climax (“en nu gaat iedereen met die handen in de lucht”), maar kies je je eigen climax.

Kiki begint met zijn Boogy Bytes waar Kreucht & Fleucht eindigde. Deze mix-cd is namelijk de definitie van neotrance. Kiki kijkt niet zoals Eulberg door een minimal-bril naar deze verzameling raakvlakken tussen house, electro, minimal en trance, maar door een house-bril. Denk aan de allereerste Chicago-house van Steve Poindexter, classics als de David Holmes-remix van Sabres of Paradise’s ‘Smokebelch II’ of de rave-house van ‘Dream Party’ van Digital Excitation. Met dat laatste nummer van Frank De Wulf uit 1991 laat Kiki op het slot van deze adembenemende mix-cd zien waar de spannendste house van dit moment naar teruggrijpt. Het is de perfecte uitloper van dé sleuteltrack op deze cd, het eerste absolute oorgasme van 2006, de synthese van Kreucht & Fleucht en Transitions samengeperst in tien minuten. Vlak na de minimale Marc Houle-remix van Slam’s ‘Kill The Pain’ rolt ‘Stoppage Time’ van Guy Gerber immers door de boxen, waarna Kiki daar delen van zijn eigen Bpitch-tracks ‘The End of The World’ en ‘Run With Me’ tussen monteert. Het resultaat is muziek die alles doet vergeten, alles met zich wegschopt en je tegelijkertijd hulpeloos doet huiveren. Echo’s van ‘One More Time’ van Daft Punk en ‘Knights of the Jaguar’ van DJ Rolando lijken voorbij te schieten, en vergeten zijn dan de sublieme parels van sleutellabels als Mobilee records (‘Rancho Relaxo’!), Border Community (‘Gazebo’ van Fairmont), Traum of Bpitch die op Boogybytes eerder passeerden. Het is muziek voor de romantische raver.

Compilaties als deze tonen dat elektronische dansmuziek door een ongeziene kwalitatieve hausse gaat, die een even creatieve periode kent als aan het begin van de jaren negentig. Kers op de taart zullen de dubbele mix-cd op Resist en de releases op Border Community worden van de belangrijkste dance-producer van dit moment: James Holden. James Holden wordt op handen gedragen door trancecoryfeeën als Armin Van Buuren, de anti-househelden van Kompakt, minimal-knoppendraaiers als Dominik Eulberg, techno-grootheden als Sven Väth en progressive-supersterren als Sasha en Sander Kleinenberg. Eind maart verschijnt James Holden’s At The Controls, die van Boards of Canada naar Paul Kalkbrenner over Aphex Twin en Petter naar Nathan Fake gaat. Het aloude mantra ‘House is a Feeling’ gaat meer dan ooit op.

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/kiki/de-mixplaat-als-barometer-van-de-moderne-dance/11938/
Meer Kiki op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kiki