• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Goldfrapp: van weidse landschappen naar een sexy metropool

Feit: Alison Goldfrapp is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Menig journalist heeft dat aan den lijve ondervonden: ongeïnteresseerde en ontwijkende blikken, antwoorden als “anyway & blah, blah, blah” en “dat zijn jouw persoonlijke observaties, daar kan ik niks mee” maken de interviewer niet blij. Feit is ook dat mevrouw Goldfrapp beschikt over een bijzonder veelzijdig instrument, namelijk haar formidabele stem waarmee ze over weidse landschappen trekt maar ook in drukke metropolen wandelt. Will Gregory, de andere helft van Goldfrapp, ontwerpt deze muzikale landschappen en steden waarin Alison zo graag haar stem laat vertoeven. Met de release van hun tweede album Black Cherry is Goldfrapp weer helemaal hot. Op 8 mei stonden ze in Paradiso en wij waren erbij, maar eerst blikken we even terug op de geschiedenis van Goldfrapp.

Tekst: Miranda van den Broek

Beeld: Miranda van den Broek

Publicatiedatum: 13 mei 2003

Alison Goldfrapp is ontdekt door de jongens van Orbital, die haar op een kunstenaarsfeestje al jodelend een koe zagen melken. Diep onder de indruk van haar vocale kwaliteiten hebben ze haar gevraagd om te zingen op hun derde album Snivilisation (1994). Daarna heeft ze onder andere haar stem geleend op het debuut van haar vriend Tricky Maxinquaye (1995), Add N to (X)’s Avant Hard (1999) en Bryan Ferry’s Frantic (2002). Het duo Goldfrapp ontstaat wanneer Will Gregory, die filmscores maakt en zo nu en dan arrangementen verzorgt voor onder andere The Cure, een cassettebandje krijgt met daarop het nummer ‘Human’ gezongen door Alison. Vervolgens sturen Will en Alison elkaar bandjes met daarop hun favoriete muziek, Alison Françoise Hardy en Will Ennio Morricone, en het begin van een vruchtbare samenwerking is gemaakt. ‘Human’ ontpopt zich later tot een van de meest succesvolle singles van Goldfrapps debuutalbum Felt Mountain (2000). Dit sprookjesachtige landschap waarin Alisons stem ongekende hoogten bereikt en Wills arrangementen het geheel inkleuren, wordt door critici met open armen ontvangen. Goldfrapp trekt volle zalen, verkoopt een half miljoen albums en wordt onder andere vergeleken met Massive Attack, Björk en Portishead.

Disco
Drie jaar na Felt Mountain is daar Black Cherry. Typisch Goldfrapp-geluid maar toch zo anders dan Felt Mountain: geen weidse landschappen met bergen en bomen maar een bruisende stad met neonlichten en seks. De grootste invloeden voor het album zijn volgens Alison dan ook ‘love, sex & fucking’, muzikaal is disco de gemene deler van Will en Alison. Alisons stem vertoont duidelijk gelijkenis met die van Donna Summer wat betreft de zoete, sensuele manier van zingen. Na anderhalf jaar Felt Mountain-live shows, waarbij na veertig minuten het materiaal al op was, wilde Alison iets anders, iets energiekers. Will en Alison zaten boordevol energie en met die energie is Black Cherry ontstaan. Dit album staat garant voor een spannende liveshow waarmee ze op 8 mei Paradiso in vuur en vlam zetten.

Eigenwijs
Zwaar opgemaakt en gehuld in een zwart militaristisch Star Sister-pakje, bestaande uit een ultrakort zwart rokje, een zwart T-shirtje en zwart-wit gestreepte sokjes in rode glitterpumps, betreedt diva Goldfrapp het podium. Will daarentegen draagt een niet-onthullende lange zwarte domineesjurk. Het is geen verrassing dat Alison alle aandacht trekt én ook nog eens de touwtjes (strak) in handen heeft. Na het eerste nummer sneert ze al naar de geluidsman dat het geluid niet goed is. Gelukkig is ze tegen het publiek wat vriendelijker, er kan zowaar nog een lachje en een “Cheers” vanaf. Als bijna aan het einde van de set Alison bij ‘Strict Machine’ amper boven de muziek uit kan komen onderbreekt ze het nummer en zet ze de hele boel stil met een resoluut “STOP”. Ze fluistert wat met de bassist om weer terug te keren naar de microfoon en te vragen “Should we do it again?”. Een overdonderend applaus beantwoordt haar verzoek en de show gaat verbeterd door. Op dit schoonheidsfoutje na (het maakt het geheel eigenlijk alleen maar leuker) is er niks op het optreden aan te merken. Alison wiegt sensueel met haar heupen en Will staat enthousiast achter het keyboard of bespeelt zijn elektrische viool met passie. Wat Alison met haar stem kan, is een kunstvorm op zichzelf, vooral bij nummers als ‘Lovely Head’ en ‘Human’ komt die goed uit de verf, maar ook de sirene-uithaal bij ‘Slippage’ bewijst haar talent. De sfeer wisselt tussen ‘Train’ en ‘Twist’, instant partynummers, en ‘Deep Honey’ en ‘Black Cherry’, die de lieflijke kant van Goldfrapp laten horen. Wel jammer dat de afsluiter, Baccaras cover ‘I Can Boogie’, een beetje uit de toon valt en niks toevoegt aan het origineel. Ach dat geeft ook eigenlijk niet, Goldfrapp heeft het publiek toch al voor zich gewonnen en kan onder een luid gejuich en met een goed gevoel het podium van de Amsterdamse poptempel verlaten.

CLICK OP DE FOTO OM TE VERGROTEN

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/goldfrapp/goldfrapp-van-weidse-landschappen-naar-een-sexy-metropool/3107/
Meer Goldfrapp op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/goldfrapp