• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Twaalf geflopte tweede platen

Je hebt als band succes met je eerste plaat. En dan? Snel doorstomen of juist in alle rust proberen de perfecte opvolger te maken? Doorgaan op dezelfde koers of juist kiezen voor de grote artistieke stap voorwaarts? Moeilijke beslissingen, die soms heel erg fout uitpakken. Voorbeeld uit 2011? De tweede plaat van Glasvegas. Eén troost: uit dit overzicht blijkt dat zoiets de besten kan overkomen.

Tekst: Peter Boerman, Ruud van Esch, Guido de Greef, Martÿn ter Haar, Vincent Romain en Frank Veldkamp

Beeld: Nozzman / nozzman.nl

Publicatiedatum: 22 mei 2011

Air - 10,000 Hz Legend
Het begint nog zo mooi als de lounge-klassieker Moon Safari in 1998 verschijnt en het Franse duo Air hits scoort met 'Sexy Boy', 'Kelly Watch the Stars' en 'All I Need'. Een tweede album volgt pas in 2001, wel nadat de groep in 2000 de bejubelde soundtrack voor de film The Virgin Suicides van Sofia Coppola heeft gemaakt. Waar het met 10,000 Hz Legend mis gaat, is allereerst de single 'Radio #1', die een soort electrorock lijkt te laten horen - niet wat de luisteraars van Air gewend zijn. En dan zijn er ook de nogal dubbelzinnige titels van songs als 'Sex Born Poison' en 'Wonder Milky Bitch'. Air is altijd al geïnspireerd geweest door Serge Gainsbourg, maar de grootmeester van het chanson ging toch meestal iets subtieler te werk. Kortom, de magie waar op Moon Safari nog wel sprake van is, lijkt op 10,000 Hz Legend te zijn verdwenen. En waar het debuut nog de platinastatus weet te bereiken in het Verenigd Koninkrijk, krijgt Air alleen in Frankrijk voor dit tweede album een gouden plaat.
Toch proberen? Beluister het album op Spotify
Toch maar niet? Beluister de voorganger op Spotify

AIR - How Does It Make You Feel /10,000 Hz Legend/ by theonaye

The Strokes - Room on Fire
De vraag na het verschijnen van Is This It? is hoe lang Julian Casablancas de verveelde rockzanger kan blijven spelen zonder dat het vervelend wordt. Na het verschijnen van Room on Fire in 2003 is het antwoord luid en duidelijk: één album lang. De tweede cd van The Strokes klinkt net als het veelgeroemde debuut, maar dan met veel mindere nummers; alsof de groep nog wat kliekjes uit de vorige opnamesessies heeft laten liggen en die heeft opgewarmd. Tussen de elf tracks is het zoeken naar acceptabele songs. Wie niet al te kritisch is, kan nog uit de voeten met 'Reptilia' en '12:51', maar er staat niets op Room on Fire van het kaliber 'Someday', laat staan 'Last Nite'. 'What Ever Happened?' weet het nog tot de soundtrack van Sofia Coppola's film Marie Antoinette te schoppen, waarmee de coolfactor van The Strokes wederom wordt bevestigd. Maar met Room on Fire heeft de groep een neergaande lijn ingezet die met latere albums First Impressions of Earth en het eerder dit jaar verschenen Angles nog niet is gekeerd.
Toch proberen? Beluister het album op Spotify
Toch maar niet? Beluister de voorganger op Spotify

The strokes - room on fire - reptilia by Atómica

Weezer - Pinkerton
Al telt Pinkerton niet de grote hoeveelheid instant-hits van het debuut en is ook de productie een stuk rauwer en meer lofi dan de voorganger, echt slecht is Pinkerton niet. Toch wordt het album bij verschijnen in 1996 neergesabeld en floppen de singles 'El Scorcho' en 'The Good Life'. Rivers Cuomo zou wel heel persoonlijke teksten zijn gaan schrijven en maakt zich belachelijk met zijn liefde voor een vermeende lesbienne ('Pink Triangle') of voor een Japanse groupie ('Across the Sea'). Weezer verdwijnt na de flop vijf jaar lang van de aardbodem en wordt weggezet als one hit wonder, een artefact van het merkwaardig getitelde subgenre 'nerdrock'. Pas in 2001 maakt Weezer tot ieders verrassing een comeback met opnieuw een titelloos album. Tegen die tijd neemt Cuomo in interviews afstand van Pinkerton en verklaart het album te haten. Tegenwoordig wordt het echter gezien als een meesterwerk en een vroege klassieker uit de emo. Weezer was haar tijd gewoon ver vooruit.
Toch proberen? Beluister het album op Spotify
Toch maar niet? Beluister de voorganger op Spotify

Weezer - The Good Life by jhowlett

Television - Adventure
De moeder aller mislukte opvolgers. Nadat Television eind jaren zeventig heel New York op zijn kop had gezet met het indringende Marquee Moon (nog steeds vaste prik in allertijdenlijstjes) was Adventure inderdaad een logische teleurstelling. De nummers klonken rechttoe rechtaan, verveeld bijna, en misten de sprankeling van het debuut. Hadden we hier met zijn allen zo lang op gewacht? Adventure werd door de hele muziekpers vrijwel meteen afgeschreven. Het syndroom van de moeilijke opvolger, zo het niet al jaren bestond, was met deze plaat echt geboren. Maar in retrospectief blijkt de kritiek toch niet helemaal terecht. De gitaarpartijen zijn nog steeds kraakhelder, de nummers helemaal niet zo slaapverwekkend, soms zelfs fraai melancholiek, en het intro van een nummer als 'The Fire', daar zou je toch nog steeds een moord voor doen? Oké, het is geen Marquee Moon, maar Tom Verlaine heeft, met of zonder band, sindsdien eigenlijk nooit meer zo goed geklonken.
Toch proberen? Beluister het album op Spotify
Toch maar niet? Beluister de voorganger op Spotify

Bettie Serveert - Lamprey
Wat waren wij allen begin jaren negentig blij met Palomine, het debuut van Bettie Serveert. Eindelijk een Nederlandse gitaarplaat waarmee we ook over de grens meetelden. En dat in de hoogtijdagen van de grunge! De euforie was zo groot dat opvolger Lamprey maar meteen met de mantel der liefde werd bedekt. Dit was onze band, die zouden we niet in de steek laten! Wie de platen nu achter elkaar draait, zal echter niet kunnen ontkennen dat Lamprey precies mank gaat op die plekken waar op Palomine juist alles op zijn plaats viel: de gedenkwaardige nummers zijn veel schaarser, de onbevangenheid lijkt verdwenen, de productie soms bijna gekunsteld. Je hoort hier een band zwoegen om maar niet door de mand te vallen. De eerste twee nummers lijkt dat ook te lukken, en wie het geduld kan opbrengen wordt ook op het eind nog wel beloond, maar wat kost het allemaal een moeite. Gelukkig volgden er nog genoeg platen waarop de Betties zich wisten te revancheren.
Toch proberen? Beluister het album op Spotify
Toch maar niet? Beluister de voorganger op Spotify

Buffalo Tom - Birdbrain
De doorbraakplaat van Buffalo Tom was de derde, Let Me Come Over, met de aanstekerhit 'Taillights Fade'. Maar onder liefhebbers geldt het titelloze debuut nog steeds als het onbetwiste hoogtepunt. Wat een vet geluid! Wat een nummers! En wat was de teleurstelling groot toen opvolger Birdbrain in de winkel lag. We wisten dat groepsvriend J. Mascis van een gruizig geluid hield. Dat had hij bij Dinosaur Jr. ook al vaak genoeg laten merken. Maar zo groezelig had hij het album toch ook niet hoeven te produceren? En waar was de inspiratie gebleven? Als je één plaat met tien gedenkwaardige nummers weet te schrijven, waarom telt je volgende plaat er dan niet één? Een even zeldzame als onverklaarbare misser in een verder toch behoorlijk indrukwekkend oeuvre. (Check ook nieuweling Skins.)

The Damned - Music for Pleasure
De Sex Pistols kwamen er niet eens aan toe. Dus in die zin is het nog heel wat dat die andere archetypische punkband, The Damned, een opvolger wist te produceren. Maar wie alleen de hoes ziet, weet eigenlijk al meteen dat de titel een misvatting is: dit is geen muziek voor plezier - sterker nog: hier wordt niemand een plezier mee gedaan, dit is aan alle kanten een mislukt project. Zelfs de band zelf zei er naderhand niets in te zien. Maar wat wil je ook, als je nota bene Pink Floyds Nick Mason vraagt voor je productie? Het was het begin van het einde voor de band, die daarna langzaam uit elkaar viel in steeds wisselende bezettingen. "Een teleurstelling", stond jarenlang in de OOR's Pop-encyclopedie over deze plaat te lezen, die maar net een half jaar na het klassieke debuut verscheen. Het is te veel eer voor het gedrocht. Het is, om in woorden van de band te blijven, eerder een typisch geval van "niet-niet-niet".
Toch proberen? Beluister het album op Spotify
Toch maar niet? Beluister de voorganger op Spotify

Roni Size / Reprazent - In the Mode
In 1997 verovert drum 'n' bass de mainstream en wint Roni Size met zijn Reprazent zowaar de Mercury Prize. Blijkens ook vandaag nog onverwoestbare toppers als 'Brown Paper Bag', 'Share the Fall' en 'Watching Windows' kan het genre ook luisterbare en relaxte platen opleveren die buiten de zweterige clubs en piraatradio's van Engeland succes boeken. Thuishaven Bristol is na Massive Attack, Tricky en Portishead weer eens de navel van het bekende muziekuniversum en DnB lijkt het helemaal te gaan maken. Alleen komt de muziekstijl rond 2000 al te vaak in een doodlopende straat terecht en over het harde In the Mode, de opvolger van het soulvolle New Forms, zal je anno nu niemand nog lyrisch horen doen. De plaat zakt al snel naar de bodem van de uitverkoopbakken en van een mogelijke derde is dan ook nooit meer iets vernomen.
Toch proberen? Beluister het album op Spotify
Toch maar niet? Beluister de voorganger op Spotify

Cold War Kids - Loyalty to Loyalty
Voor de Californische Cold War Kids is het met debuutalbum Robbers & Cowards gelijk raak. Lovende recensies, een gestaag groeiende fan base en met 'Hang Me Up to Dry' een hit op zak. Na twee jaar toeren en een handvol tussendoortjes in de vorm van ep's is het in 2008 tijd voor Loyalty to Loyalty. Het album is vernoemd naar een artikel van filosoof Josiah Royce, waarin wordt gesteld dat een individu zich aan zijn omgeving moet aanpassen en vooral niet boven de massa moet willen uitsteken. Misschien verklaart dit de middelmatigheid van het tweede album, waarin een belangrijke rol is weggelegd voor politieke en filosofische overdenkingen, maar waar de muziek de vrijblijvendheid van het bejubelde debuut mist. Drummer Matt Aveiro reageert in een interview op de flauwe ontvangst van het album met het excuus dat de band te weinig voorbereidingstijd heeft genomen voor Loyalty to Loyalty en dat hij zelf de plaat niet als volwaardig album ziet.
Toch proberen? Beluister het album op Spotify
Toch maar niet? Beluister de voorganger op Spotify

The Horrors - Primary Colours
Strange House, het debuut uit 2007 van het Engelse The Horrors, is een lekker garagepunkplaatje met invloeden van The Seeds, The Sonics en The Birthday Party. De tweede plaat Primary Colours opent met een minuut lang een soort newagekeyboardgereutel. Als het eerste nummer 'Mirror's Image' eindelijk begint, blijkt het een soort walgelijke Interpol/White Lies galmbakzwelgindierock te zijn. Het akelige gevoel dat het niet meer goed gaat komen begint zich op te dringen. En inderdaad: de keyboards blijven continu in standje 'new age' staan en zanger Faris Badwan kan alleen nog maar gezwollen galmen als Bono op een slechte dag. De hele plaat lang dreint een irritant, van elke groove ontdaan, pom-pom-pom-pom-pom-pom-pom-pom uit de speakers. In juli 2011 moet het derde album Skying uitkomen. De verwachtingen zijn uiteraard niet hooggespannen, maar het moet gezegd dat Badwan zich eerder dit jaar herpakte met zijn andere project Cat's Eyes.
Toch proberen? Beluister het album op Spotify
Toch maar niet? Beluister de voorganger op Spotify

The Horrors - Scarlet Fields by esquilo_antonio

Life of Agony - Ugly
Conceptalbum River Runs Red mag met recht een van de belangrijkste metalplaten van de jaren negentig genoemd worden. Het zelfmoordthema is in teksten en samples indringend uitgewerkt, de karakteristieke productie van Josh Silver (Type O Negative) schittert door imperfectie en drummer Sal Abruscato sleept onverstoorbaar achter het tempo aan. Tel daar de geïnspireerde, atypische vocalen van Keith Caputo bij op en de klassieker is compleet. Bassist Alan Robert, verantwoordelijk voor alle teksten en muziek van het Life of Agonydebuut, heeft de frustraties uit zijn jeugd weten te transformeren naar een beklemmend meesterwerk vol opgekropte woede. Om een breder publiek te bereiken wordt popproducer Steve Thompson ingehuurd voor opvolger Ugly. Dit keer laat Robert de teugels vieren en Caputo grijpt de kans om zich van zijn gevoelige kant te laten zien. Ugly benadert geen enkel moment de donkere sfeer van het invloedrijke debuut. Ugly is vooral het album waarop memorabele nummers ontbreken. Een lelijke misser.
Toch proberen? Beluister het album op Spotify
Toch maar niet? Beluister de voorganger op Spotify

DJ Shadow - The Private Press
Met de absolute überclassic van de instrumentale triphop Endtroducing... levert de decks-tovenaar uit San Francisco een plaat af die je in 2011 nog met gemak zonder een moment verveling helemaal kunt uitluisteren. James Lavelle's Mo Wax is opeens een van de hotste labels ter wereld en DJ Shadow speelt elk festival plat. Probleem is dat Josh Davis (onder andere wegens overwerken aan de eerste plaat van Lavelle's UNKLE) veel te lang wacht met een opvolger. Bij het verschijnen van The Private Press in 2002 is triphop al enkele jaren steendood en buiten de single 'Six Days' herinnert geen hond zich nog iets van 's mans tweede plaat.
Toch proberen? Beluister het album op Spotify
Toch maar niet? Beluister de voorganger op Spotify

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/geflopte-plaat/twaalf-geflopte-tweede-platen/21621/
Meer Geflopte plaat op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/geflopte-plaat