• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Generaal Patton en Faith No More walsen opnieuw de aarde plat

De enige echte funkmetalpioniers Faith No More zijn herrezen. De line-up die er in 1998 de brui aan geeft, schuimt deze zomer álle festivals af. Op 20 augustus is het Belgische Pukkelpop aan de beurt; op 21 augustus moet het Nederlandse Lowlands er aan geloven. Maar wordt het the real thing of zijn ze gewoon cuckoo for caca?

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 28 juni 2009

Is het eigenlijk wel een goed idee van Faith No More om terug bijeen te komen? Zanger Mike Pattons carrière is alleen maar interessanter geworden sinds hij de funkmetal vaarwel zegde. Gitarist/hond in het kegelspel 'Big Sick Ugly' Jim Martin doet trouwens niet meer mee. En vergeet ook niet dat Faith No More rechtstreeks verantwoordelijk is voor misbaksels als Limp Bizkit, Korn en Insane Clown Posse. Anderzijds was het eigenlijk toch wel een geweldig entertainende band.

Van Courtney tot Chuck
Hun begindagen zijn anders niet veelbelovend. In 1981 richten bassist Billy Gould en zanger Mike 'The Man' Morris in de Bay Area, in Californië, het bandje Faith No Man op, met drummer Mike 'Puffy' Bordin en toetsenist Roddy Bottum. Als ze Morris beu zijn, starten ze Faith No More.

Nadat ze een tijdje willekeurige kwibussen uit het publiek tot zanger bombarderen, verschijnt de piepjonge Courtney Love ten tonele. Ze probeert de boel te manipuleren en heeft zelfs even een relatie met Bottum, maar wordt al snel buitengekieperd. In 1983 rekruteren ze zanger Chuck Mosley (die soms ook als Mosely gecrediteerd wordt) en gitarist Jim Martin. Pas dan krijgt hun geluid vorm, want hoe ze eerst klinken, weten ze zelf al niet meer.

Het album We Care a Lot verschijnt in 1985. Martins gitaar stuurt het geluid - gemuteerde metal met funk-, postpunk- en zelfs proggy invloeden - dat verder voornamelijk opvalt door Mosleys wilde maar nogal valse vocalen en Bottums iele synths. Het tegen flauwekul gekante titelnummer - over de hypocrisie van muzikanten die denken de wereld te verbeteren - wordt hun lijflied.

Ze vinden dat het een robuustere uitvoering verdient en daarom wordt het opnieuw opgenomen voor Introduce Yourself (1987). Als single krijgt het nogal wat airplay op MTV, maar Mosleys vreemde vocalen en excentrieke teksten blijven een struikelblok. Na een tour door Europa wordt hij buitengegooid, vanwege zijn buitensporige gezuip en dwangmatig ruzie zoeken.

Later toert Mosley met Bad Brains en neemt hij twee albums op met Cement. Zijn nieuwe band, Vanduls Ugainst Illuderacy, brengt binnenkort Will Rap over Hard Rock for Food uit, met daarop een nieuwe versie van 'We Care a Lot', mét toetsen van Bottum.

From out of Nowhere
Martin heeft ergens een demotape van het experimentele deathmetalbandje Mr. Bungle opgevist en stelt voor om de zanger eens uit te proberen. Mike Patton, want hij is het, treedt in januari 1989 toe tot Faith No More. In geen tijd schrijft hij teksten voor hun nieuwe materiaal en een half jaar later is The Real Thing klaar. Pas als single 'Epic' in oktober 1990 voor de tweede keer uitgebracht wordt, scoren ze een wereldhit.

The Real Thing is een mijlpaal. Het is een trendsetter, die de underground bovengronds brengt, en de zogenaamde cross-overrage doet uitbarsten. De band heeft hier muzikaal echt zijn draai gevonden en een ronduit overrompelende plaat gemaakt; compleet over the top en uitzinnig, maar verdomd catchy en gebruiksvriendelijk.

Pattons vocals zijn indrukwekkend: agressief, gevoelig, rappend, snerpend en roepend. Zijn teksten zijn trouwens verrassend existentieel. Maar ook zijn sardonische kant komt naar boven: er komen veel metalheads op hen af, omwille van hun cover van Black Sabbaths 'War Pigs'. Patton overtuigt de band om live echter 'Easy' van de Commodores te gaan spelen.

Everything's Ruined
Contraire baasjes als ze zijn, willen ze hun succesformule niet herhalen, en voor Angel Dust (1992) slaan ze aan het experimenteren. Opener 'Land of Sunshine' had nog op The Real Thing kunnen staan, maar andere tracks zijn ronduit bizar. Pattons teksten zijn een stuk snerender en zijn psychotische croonerfase is volop doorgebroken.

De singles zijn geen hits - 'Midlife Crisis' is een vreemd gemixte dreun, met amper gitaren en het donkere 'A Small Victory' is funky noch catchy - tot ze dan maar besluiten om 'Easy' uit te brengen. Herpersingen van het album krijgen het mee als bonustrack.

Ze mogen op tournee met het gigantische Guns N' Roses. Het is nogal een absurd circus, waar de supportact angstvallig van de sterren gescheiden wordt. Daarom beginnen ze in interviews de wildste leugens te vertellen over Axl Rose en co. Scatoloog Patton zou ook een van Rose's monitors ondergepist hebben. In zijn eigen schoen zeiken en dat dan opdrinken wil hij ook al eens doen. Vandaar dat er tijdens optredens vaak een hoop schoenen richting podium vliegt.

Rose is verbolgen en roept de band op het matje. Hij spreekt hen vermanend toe: "Ik mag me niet omdraaien of jullie beginnen achter mijn rug met mijn vrouw te neuken." Ze worden ontslagen, maar als ze vijf uur later, met de pet in de hand, hun excuses aanbieden, zijn ze weer welkom.

Na de tour stapt Martin uit de band/wordt hij ontslagen - het is maar wie je wil geloven. Patton noemt hem een 'vervelende seksist' en er wordt gefluisterd dat zijn gitaarpartijen voor Angel Dust gewist en vervangen werden.

Digging the Grave
Ze lenen gitarist Trey Spruance van Pattons Mr. Bungle, dat in 1991 een debuut voor Warner Bros opnam, en beginnen aan King for a Day, Fool for a Lifetime (1995). Hoewel hier voor iedereen wat wils opstaat - van jazzfunk tot very heavy metal - is het geen succes. Ze coveren nochtans 'I Started a Joke' van de Bee Gees, maar ook dat levert geen cross-oversucces op.

Vlak voor ze op tournee gaan, stapt Spruance op. Hij wordt vervangen door roadie Dean Mentia. Voor Album of the Year (1997) staat er alweer een nieuwe gitarist klaar: Jon Hudson, die ook van de partij is voor hun huidige reünie. De ironische/desperate titel dekt uiteraard de lading niet en is voornamelijk succesvol in Duitsland.

Op 7 april 1998 spelen ze hun laatste concert, in Lissabon, Portugal. Dan geven ze, uitgewoond maar eensgezind, de pijp aan Maarten. Om aan hun 'individuele projecten' te werken, luidt het in een officiële mail van Gould.

Pattons avonturen met zijn label Ipecac, zijn platen met John Zorn, Fantômas, Tomahawk, Lovage, Peeping Tom, Kaada, Maldoror, Dillinger Escape Plan en zijn avontuurtjes met Kid606, Rahzel en ontelbare anderen, zijn welbekend. De projecten van de rest zijn minder uitgebreid. Bottum begint de popband Imperial Teen. Bordin doet wat interimwerk voor Ozzy Osbourne. Gould speelt even met Brujeria en in 2008 met Jello Biafra's Axis of Merry Evildoers.

Martin toert enkele jaren met hardcorelegendes Fang en brengt één soloalbum uit: Milk and Blood (1997). Hoe het gesteld is met zijn reverse mohawk en zijn setje zonnebrillen is niet bekend.

Credit tweede foto: Natkin/WireImage

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/faith-no-more/generaal-patton-en-faith-no-more-walsen-opnieuw-de-aarde-plat/18804/
Meer Faith No More op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/faith-no-more