http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Mixtape van het moment: Vitamine episch
Nederlanders en epische dingen: het is geen goed huwelijk. We schrijven geen grote verhalen, we maken geen grote muziek. Polderen en op maaiveldniveau blijven zitten is blijkbaar ook in onze artistieke genen geslopen. En dat is zonde, want wat is de wereld ongelofelijk mooi als je alle registers opentrekt en schaamteloos het Grootste en Meeslependste durft neer te zetten. Het bewijs hoor je in deze playlist.
Tekst: Inge Janse
Publicatiedatum: 27 februari 2013
Een epische toelichting van samensteller Inge Janse:
Wie hoogtepunten uit honderden jaren epiek bij elkaar zet, gaat patronen ontdekken. Een klassieker in het genre: vanaf de eerste tel alle registers openzetten en dat een nummer lang volhouden, zoals Vivaldi doet in ‘Summer 3’. Een meer recente aanpak komt uit de hoek van de neo-klassieke componisten Max Richter en Tipper, die minutenlang toewerken naar een directe blik op het hiernamaals via een sublieme geluidservaring. In rocktermen flikt dEUS een soortgelijke truc met ‘Roses’, dat stapsgewijs van vrijwel onhoorbaar naar absoluut allesomvattend gaat en je naar adem happend achterlaat.
Aangezien popmuziek niet zomaar met dB’s kan strooien en gebalanceerd met pieken en dalen moet omgaan, is hier de favoriete methode om een verrassingsrefrein na het normale refrein te plakken. Succes gegarandeerd! Neem ‘Kids’ van Robbie Williams en Kylie Minogue. Hoewel er al veel effectbejag bereikt wordt dankzij de orgasmatische dictie van Minogue en de plastic-fantastic-effectenbak die op de track is losgelaten, komt de echte euforie pas tevoorschijn in het refrein. Na het hoofdthema komen namelijk stiekem nog een paar akkoorden. Gekker wordt het bij Dry The River, dat in ‘New Ceremony’ gewoon twee aparte maar even hoogdravende refreinen achter elkaar stopt.
Een andere wereldtruc is de eindeloos langgerekte break om naar een gi-gan-ti-sche piek toe te werken. Tranceproducers verdienen er hun brood mee, maar ook Lindstrøm doet dat bijvoorbeeld tijdens ‘Fāār-i-kāāl’ op onnavolgbare wijze. Een dikke minuut lang word je in tergende spanning gehouden, terwijl de synths steeds hogere registers bereiken en er steeds meer geluiden gestapeld worden. En dan die extase! Die ontploffing! Om te janken!
Als je het trouwens hebt over geluiden stapelen, dan is Moby nog altijd heer en meester. In zijn onvolprezen ‘Feeling so Real’ uit 1994 blijft hij maar nieuwe Juno’s, Korgs en Moogs uit het voorraadhok halen om een maar zo veel mogelijk bereik in frequenties en volume te bereiken. Meer! Meer! Méér!
Een andere manier om grootmeester episch musiceren te worden, is door honderd gruwelijk grote ideeën in een handvol minuten te stoppen. De primus inter paris op dat gebied is zonder twijfel Dimmu Borgir, dat in ‘Progenies of the Great Apocalypse’ (alleen die titel al!) blazers, blastbeats, grunts, epische zang, grootste strijkers en pompeuze drums achter en op elkaar zet. Ook Muse is een groot fan van deze methode: op ‘Stockholm Syndrome’ hoor je genoeg materiaal om zes langspelers van te maken, maar de flegmatische Britten proppen alles gewoon in nog geen vijf minuten.
Geniet daarom van bijna een uur Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt, en laad je zo op voor een Grootse en Meeslepende Dag. En inderdaad: er is geen Nederlander te bekennen in de selectie. Suggesties zijn niettemin meer dan welkom, zowel binnen als buiten de landgrenzen.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/episch/mixtape-van-het-moment-vitamine-episch/23743/
Meer Episch op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/episch
Deel dit artikel: