• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Glen Benton: Duivels Gebroed.

Muzikale grenzen worden vaak verlegd door karakters die het extreme en het buitengewone niet uit de weg gaan maar accepteren als een opstap naar meer. Naar harder, sneller en kwaadaardiger. Hun visies en inspiratie staan aan de basis van genres. En mocht de muziek aan het einde van een creatieve piek zijn relevantie verliezen, zijn het individuen als Glen Benton die zorgen voor de smeuïge verhalen en grensoverschrijdende anekdotes.

Tekst: Marc Lochs

Beeld: MAKI ontwerp en illustratie

Publicatiedatum: 02 oktober 2000

Hatelijk
Toen death metal eind jaren ’80 piekte en black metal in zijn huidige vorm simpelweg nog niet bestond wist geen band het occulte zo welgemeend en hatelijk uit te dragen als Amon, later vooral bekend als Deicide. Op zich niks bijzonders. Bands als Possessed, Bathory en Mayhem wisten op beperkte schaal al enig succes te boeken. En sinds Pentagram, Black Sabbath en Venom was flirten met satanisme, occultisme en de apocalyptische visies van H.P. Lovecraft gemeengoed in metalkringen. Echter, geen enkele band nam zijn satanische boodschap zo serieus als Deicide, met zanger/bassist Glen Benton als boegbeeld.

Uitweg in extremisme
Bentons extreme antipathie tegen religie werd geboren tijdens zijn jeugd in Florida. Als rebelse tiener groeit hij op onder het juk van een streng evangelistische vader en zoekt zijn toevlucht bij een tante die als heks door het leven gaat. De nauwelijks te handhaven tiener vindt zijn uitweg in extremisme. De beste ingrediënten voor het verhaal van Deicide.

Daar waar veel andere tieners in Florida, zoals Chuck Chuldiner (Death), de broertjes Tardy (Obituary) en George Emanuelle III (Trey Azagtoth van Morbid Angel) vooral extreme muziek wilden maken met bijbehorende teksten zonder bewust haat en verderf te willen zaaien, zocht en vond Benton een platform om dat juist wél te doen. Na twee demo’s onder de naam Amon wordt de band getekend door Roadrunner. Een wereld ligt aan zijn voeten.

Compromisloos
Het debuut van Deicide stamt uit de periode direct na klassiekers als Left Hand Path, Altars of Madness, Slowly We Rot en Leprosy. Hét ultieme creatieve hoogtepunt van death metal. Het ongekend brute materiaal van Deicide zorgt onmiddellijk voor opgewonden reacties. De ingrediënten voor het giftige goedje waren destijds fenomenaal ideaal: hard, pakkend, confronterend en een frontman die maar al te goed begreep hoe hij zijn anti-boodschap zonder gêne en respijt in de brave, naïeve wereld wilde schreeuwen. Compromisloos en vol op de neus. Zo heeft het gerucht dat de legendarische dubbele zang op het debuut zonder effecten maar naturel is opgenomen (Benton zou bezeten zijn) het lang volgehouden.

De band koestert zijn imago van antichristelijk luid en overtuigend, en weet er altijd nog een schepje bovenop te doen. Als frontman van een van ’s werelds meest gehate bands laat Glen Benton geen kans onbenut om zijn haat en antipathie tegen elke geloofsvorm vol verve uit te dragen. In zijn uitingingen kiest hij bijna uitsluitend voor het conflict als belangrijkste communicatievorm. Maar wat Benton vooral anders maakt is dat hij zijn eigen brouwsels helemaal gelooft. Of in elk geval te overtuigen dat hij het gelooft en er naar leeft. In de overtuiging zit de kracht. Het verklaart ook het feit dat er nergens humor of relativering in het werk van Deicide zit. De originele hoes van Once Upon The Cross met de opengereten Christus bewijst dit.

Publiciteitsstunt
Benton weet via de media en op het podium als geen ander te rellen en te schoppen tegen in zijn ogen schijnheilige huisjes. Zijn soms ongekende arrogantie tegen de pers zorgt al jarenlang voor gepeperde interviews die of zomaar worden afgebroken, of helemaal niet plaatsvinden. Met zijn debuut in de achterzak had de band in 1990 de beste munitie om de aandacht van de metalpers naar zich toe te trekken en ook al leek het vooral tijdens de eerste jaren op een handige publiciteitsstunt van Roadrunner en de band zelf, er zijn voldoende incidenten in de historie van de band die anders doen geloven. Pas na het uitbrengen van Legion, hun tweede album, trekt Deicide de wereld in. De geruchten zijn inmiddels gekend, de verwachtingen hooggespannen. Het is het begin van Deicide’s misantropische tocht langs een conservatieve wereld die de band angstig probeert te boycotten.

Omgekeerd kruis
Confronterende uitspraken over dierenfoltering, zakken met dierlijke organen, een heuse bom op het podium tijdens een concert in Stockholm, afgelaste tournees, afgebroken optredens, optredens die gewoonweg niet plaatsvinden (Dynamo ‘97), protesten uit christelijke hoek, diverse vechtpartijen met andere bands en fans, en een Chileense fan die aan het moorden slaat zijn slechts enkele dieptepunten uit de levendige geschiedenis van Deicide. Legendarisch is het omgekeerde kruis dat Benton in zijn voorhoofd liet branden, het meest confronterende symbool van Bentons haat tegen vooral het christendom.

De discutabele status van bands als Mayhem en Burzum heeft men nooit gehaald, voor zover bekend heeft Benton nog niemand vermoord noch kerken in brand gestoken. Benton shockeert via zijn teksten, zijn uitstraling en gedrag, en doet dat op haast professionele wijze. En het werkt. Net als Cannibal Corpse weet Deicide als een van de weinige extreme metal-acts meer dan één miljoen platen te verkopen. Niet slecht voor een band waar we nog steeds niet van weten of ze het menen of spelen.

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/deicide/glen-benton-duivels-gebroed/10682/
Meer Deicide op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/deicide