• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

David Keenans wondere muziekuniversum

KindaMuzik vroeg David Keenan, muzikant, muziekjournalist en eigenaar van ongeëvenaard distributeur Volcanic Tongue, naar de absolute parels in zijn muziekcollectie. Albums die hem keer op keer met stomheid slaan en hem nog regelmatig kippenvel bezorgen. We vroegen hem om slechts tien albums, maar het liep iets anders.

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 18 maart 2006

“Dat gaat absoluut niet lukken. Ik ga het niet beperken tot slechts tien albums”, laat Keenan weten. Vervolgens stuurt hij een gigantische lijst albums waar een muziekfanaat zijn vingers bij zal aflikken. De downloadprogramma’s draaien hier al op volle toeren en mijn portemonnee voelt angstwekkend dun aan. KindaMuzik kan niet aansprakelijk worden gesteld voor extreem verlies van liquide middelen.

1, 2, 3, 4
“Alles van Velvet Underground en Lou Reed. Vooral Velvet Underground & Nico, White Light/White Heat en een hele stapel bootlegs. Lou Reeds Metal Machine Music, Berlin, Blue Mask, The Bells, Songs for Drella. Ook de eerste vier Nico-albums zijn ongeëvenaard. Daarnaast zijn de wapenfeiten van post-Velvet Underground-garagebands als Rocket From The Tombs ( The Day the Earth Met the Rocket from the Tomb), Peter Laughner (Take the Guitar Player for a Ride) goud waard. One Kiss Leads to Another van Hackamore Bricks is bovendien de meest perfecte, vuile garageplaat die ooit door hippies is gemaakt.”

Hoeders van het vuur
“Go Girl Crazy van The Dictators. Songs the Lord Taught Us van The Cramps, Grown up Wrong van The Real Kids en The Eastern Darks Long Live the New Flesh zijn zo bedwelmend dat ze me nog regelmatig compleet verpulveren. Net als Radio Birdmans Radios Appear overigens.”

“Het meest treurige, diepgaande instrumentale album”, komt volgens Keenan van de magische vingers van John Fahey: Days Have Gone by. “Het beste, meest diepgaande psychedelische album”, aldus Keenan: Easter Everywhere van 13th Floor Elevators. U merkt het vast al, Keenan is los en we stoppen hem voorlopig nog niet. Vuile garageprog, alles wat door Velvet Underground geïnspireerd is en freejazz in welke vorm dan ook, lijkt een kolfje naar zijn hand. De termen die voorbijkomen, lijken uit de lucht gegrepen, maar ze komen wel van iemand die als muziekjournalist en puur liefhebber wel degelijk betekenis heeft. Wat te denken van: “Post-free/prog/basement/DIY/one-man up against the wall classic”? Ik verzin het niet, Keenan heeft het over Jim Shepard en met name zijn album Picking through the Wreckage with a Stick. Punkrock-gitarist Shepard pleegde in 1999 zelfmoord na een leven vol onbegrip, drank en depressies. Tijdens zijn twintig muzikantenjaren claimde hij meer dan drieduizend liedjes geschreven te hebben, uitgebracht op talloze tapes en platen. Shepards under-underground muzikantenschap en kritische houding ten opzichte van het maatschappelijke leven, gecombineerd met een discografie die als het telefoonboek van New York leest, leverden hem een cultstatus op die slechts weinigen kunnen bevestigen, omdat de meeste mensen hem simpelweg niet kennen. Underground op zijn eerlijkst.

Nog één uit de categorie Onnavolgbaar Keenan: “Most ecstatic star-seed gobbling acid-evangelist biker rock private press side of your lifetime, especially ‘Sons Come to Birth’ – divine communion is motherfucking here…” Onderwerp van ejaculatie is Moonblood van het Doors-achtige Fraction. Zeer intense psychrock met een snufje blues. Mocht je een exemplaar van Moonblood thuis hebben liggen, op eBay levert het ding al gauw duizend euro op.

Groen gras
Keenan gaat rustig verder: “Alles van Loren Mazzacane Connors, vooral Hell’s Kitchen Park. De eerste drie albums van Steeleye Span, vooral Please to See the King, Liege & Lief van Fairport Convention. Als ik mocht kiezen in welke band ik gitaar kon spelen, dan wel Fairport Convention ten tijde van Richard Thompson en Sandy Denny. Of Pere Ubu ten tijde van Peter Laughner en David Thomas.”
“Van Bob Dylan kun je nooit te veel hebben, maar vooral zijn David Letterman-optreden van 22 maart 1984 staat in mijn geheugen gegrift.”

Vrijheid van wow
“Sonic Youths Evol en Sister: twee albums die alles samenbrachten. Van high energy rock, hamburgerpunk en sci-fi naar no wave trance en vrijheid van wow. Mijn favoriete Sonic Youth-nummer is nog altijd ‘Marilyn Moore’, rock op zijn allerbest.
Verder nog Oddities van The Clean, Kaleidoscope World en Brave Words van The Chills, stuk voor stuk albums die precies klinken zoals je verwacht van muziek die is gemaakt aan de rand van de wereld.

Rijzend zonnetje
“Alles waar Masayuki Takayanagi bij betrokken is. Vooral Live at Zojoji Hall 1985 van Action Direct. Takayanagi is naast Jim O’Rourke de meest begenadigde table-top gitarist aller tijden. Ik word warm van heel veel Japans spul: alles op PSF, alles met Maki Miura, Jutok Kaneko or Michio Kurihara en natuurlijk alles van Keiji Haino.”

Tunnels van licht
“William Basinski’s Disintegration Loops. Adembenemend, deze plaat doet me altijd denken aan de ritjes dwars door Amerika, met mijn vriendin Heather (Leigh Murray, jh) en twee vrienden op weg naar het De Stijl-festival. Midden in de nacht langzaam door tunnels van licht glijdend.”

Stemgoochelarij
“Ik heb een lichte voorkeur voor zangeressen”, laat Keenan vervolgens weten. “De heilige drie-eenheid is nog steeds Shirley Collins - hartverscheurend en elegant - Patty Waters - vooral Sings en College Tour - en Heather Leigh Murray. Haar zangstijl is de beste hedendaagse versie van innerlijke eenzaamheid die ik tot nu toe gehoord heb.” “Maar ook Tim Buckley’s Starsailor en de hedendaagse versie daarvan, Dredd Foole’s A Long, Losing Battle With Eloquence And Intimance.

The fucking source/holy music
Natuurlijk moet een doorgewinterde muziekfreak ook eer betuigen aan de grondleggers van rock-’n-roll. Keenan stipt zijn favoriet aan: “Early madness: Live at the Star Club van Jerry Lee Lewis.” De legende van Jerry Lee Lewis mag alom bekend zijn, hij kende ook mindere tijden. Zijn huwelijk met een nichtje kostte hem ongelooflijk veel populariteit en dit concert in de Star Club in Hamburg geldt als zijn vurige comeback. Tomeloos en niet te stoppen.
Net als Keenan, en hij gaat verder. “Gang War van Gene Maltais. Out to Hunch van Hasil Adkins (zeer primitieve, door whiskey geïnfecteerde bluesrock, jh). Een hele rits Imperial/Sun/Moon rockabilly plaatkanten waaronder ‘Please Give Me Something’van Bill Allen & The Backbeats. Chuck Berry’s ‘The Promised Land’ en de fameuze Sun-sessies van Elvis.”

Spetters jazz
“The Back Ark van Noah Howard, John Coltranes Meditations en Live at the Village Vanguard Again. Alles van Albert Ayler op ESP. Alles van Frank Wright, Arthur Doyle, Sonny Simmons, Denis Charles, Peter Brötzmann, Glenn Spearman en elke laatste spetter van Paul Flaherty en Chris Corsano.”

Pijn = fijn
“Whitehouse, alles natuurlijk. Vooral Dedicated to Peter Kurten, ‘Wriggle Like a Fucking Eel’, ‘Why You Never Became a Dancer’ en ‘Cut Hands Has the Solution’. Wilde noiserock met een post-Albert Ayler-gevoel is precies wat ik zoek, dus ook: Blue Humans, Ascension, Harry Pussy en The Dead C.

Recent ontdekte levensbevestigende bommen
MV/EE & The Bummer Roads We Offer You Guru. Alles waarop Dylan Nyoukis en Karen Constance meedoen. Wolf Eyes altijd en overal. Vooral Dog Jaw en Uglied. Orange Canyon Mind van Skullflower, alles wat Hototogisu ooit uitbracht. John Olsons (Wolf Eyes, jh) Graveyards project, Way Their Crept van Grouper, Slow Globes van Mouthus, Black Vase van Prurient en alles van Andrew Chalk.

Diepe zucht, een keer knipperen met de ogen. De volgende drie albums zijn Keenans favoriete platen aller tijden. “Geen tekst, gewoon drie killers”, aldus Keenan.

Fushitsusha | Double Live, (PSF 15/16)

Albert Ayler | In Greenwich Village, (Impulse)

Bob Dylan | The Genuine Basement Tapes, (Genuine Bootleg Series)

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/david-keenan/david-keenans-wondere-muziekuniversum/12261/
Meer David Keenan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/david-keenan