• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Crunkcore: De meest gehate muziek van het moment

Er woedt een bescheiden oorlog in muziekland. Tot voor kort speelde het gevecht zich voornamelijk af in eigentijdse loopgraven als MySpace, YouTube en internetfora, maar inmiddels is het strijdtoneel ook verlegd naar bovengrondse regionen als festivalweides en de traditionele media. Want eindelijk, er is weer een nieuw genre dat bij complete volksstammen het bloed onder de nagels vandaan weet te halen: crunkcore.

Tekst: Thijs Gouwerok

Publicatiedatum: 12 augustus 2009

Crunkcore - ook wel screamo crunk of scrunk - is de onwaarschijnlijke mash-up van twee van de meest verguisde genres van de afgelopen tien jaar: Crunk en emo. Crunk ('crazy-drunk'), een afsplitsing van dirty south hiphop die rond de eeuwwisseling werd gepopulariseerd door Lil Jon, is clubmuziek met een hoog tiet-en-kontgehalte, diepe bassen, vette synths, schreeuwerige raps en een laag tempo. Die laatste twee zaken vormen de muzikale aanknopingspunten met emo, of eigenlijk zijn gemene hardcorebroertje screamo. De getormenteerde schreeuwzang uit dit subgenre wordt in crunkcore afgewisseld met melodieuze emopopvocalen.

Voeg daar nog een misselijkmakende overdosis autotuner, stuitend puberaal seksisme en een oogverblindende uitvergroting van de hedendaagse mode aan toe, en ziedaar de natte droom van elke rebellerende tiener die is opgegroeid met Fall Out Boy en T-Pain in de hitlijsten en een shuffelende iPod in de hand. Én de nachtmerrie van ieder ander, want of het nou puristische emo kids, punkers, b-boys, metalheads, collega-muzikanten, 'serieuze' liefhebbers, journalisten, bezorgde ouders of fatsoensrakkers zijn, allemaal zitten ze in de hoogste boom vanwege dit mensonterende a-muzikale misbaksel.

De grote drie
In het oog van deze storm bevinden zich de poster boys van de crunkcore, brokeNCYDE (foto boven). Hun onlangs verschenen plaat I'm not a Fan, but the Kids Like it! is dé katalysator gebleken voor de bijna universele haat die het genre ten deel valt. Momenteel maakt de band, met in zijn kielzog een handvol verwante acts, deel uit van het grote Amerikaanse rondreizende punkcircus Warped Tour, dat door allerlei rellen tussen de soms playbackende crunkkids, de rechtlijnige hardcorebands en het verdeelde publiek inmiddels de de facto frontlinie van het conflict is geworden. Binnenkort speelt brokeNCYDE op Lowlands.

Dan is er Hollywood Undead (foto onderaan artikel; zie albumrecensie hier), een gemaskerde raprockband die eerder dit jaar op Pinkpop stond en een typische L.A.-mix laat horen van nu-metal, gangsta rap, cock rock en boybandemo; met dank aan Eminem, Linkin Park en Ashton Kutcher. Helemaal zuiver op de crunkcoregraat is Hollywood Undead eigenlijk niet, maar door de jockappeal van de sloganeske feestnummers is het van alle hiergenoemde acts wel de best verkopende.

De derde trendsetter is 3OH!3, een duo uit Colorado dat dit voorjaar in de Melkweg met veel succes opende voor Katy Perry. De nieuwe single 'Don’t Trust Me' was onlangs TMF Superclip, en als er één crunkcore-act is die een brug zou kunnen slaan naar een breder publiek dan is het inderdaad 3OH!3 wel: Het doet niet echt aan screamo, bezit een clevere hipsteruitstraling en heeft bovendien de beste beats en pophooks van allemaal. Ook heeft de band zowel op het podium als in de studio al samengewerkt met Lil Jon zelf.

De MySpacehorden
Achter de grote drie groeit het aantal undergroundacts én hun leger van MySpacevolgers met rasse schreden. Een groep die crunkcore in zijn meest elementaire vorm presenteert, als een soort brokeNCYDE-in-het-kwadraat, is DOT DOT CURVE :) (foto hierboven) uit Indiana. De leden van DOT DOT CURVE :) opereren ook als Scene Kidz, SnapKracklePop! en Dropping a Popped Locket, en geven daarmee steeds weer net een andere draai aan het nog niet helemaal uitgekristalliseerde genre. Hetzelfde geldt voor acts als Breathe Carolina en Blood on the Dance Floor, die allebei een voorkeur hebben voor Eurotrance, en aanstormende 'talenten' als Jakewolf, N!tro (één van de weinige niet-blanke acts), Subscene, het meidentrio Millionaires, het Braziliaanse Get on the Dance Floor en de drama queens Jeffree Star en J Bigga (foto hieronder rechts).

Door de combinatie van trance, vervormde schreeuwvocalen en de androgyne neonlook komt crunkcore gevoelsmatig, en via een rare omweg, soms aardig in de buurt bij genres als cybergothic en dark electro. En om de verwarring helemaal compleet te maken is er ook nog een metalvariant: crabcore. Zoals crunkcores vocale stijl en trage slamgrooves werden afgekeken van moderne metalcore (ook al een nauwelijks serieus genomen genre), zo nemen crabcorepioniers Attack Attack! de synths, de clubbeats en de autotuners over van de crunkkids. De genrenaam komt van de wijdbeens gehurkt uitgevoerde danscapriolen tijdens de breakdowns.

Generatiekloof
Afgezien van de voorspelbare stammenstrijd met moraalridders en de diverse genrefundamentalisten (waaronder ook de nodige leeftijds- en scenegenoten), is de hele crunkcorecontroverse toch vooral symptomatisch voor de huidige generatiekloof: de scene kids leven en sterven voor hun aantal MySpace- of Hyvesvrienden en koesteren eclectische voorkeuren die zich voor een groot deel aan de radar van de (semi)traditionele muziekmedia onttrekken. Zij staan tegenover zo’n beetje iedereen van boven de vijfentwintig die zich de tijd nog kan heugen dat autotuners gewoon vocoders heetten. Voor wat het waard is, het 'volslagen onbekende' Millionaires heeft bijvoorbeeld vier keer zoveel MySpacevolgers als de grote hype van vorig jaar, Fleet Foxes.

Het gedoe rond brokeNCYDE roept ook herinneringen op aan de act die het raprockgenre halverwege de jaren tachtig op de kaart zette: Beastie Boys. Tegenwoordig wordt hun debuutalbum Licensed to Ill dan wel als een mijlpaal beschouwd. Maar destijds riep het, zeker in combinatie met de liveshow met kooidanseressen en opblaaspenis, ook de nodige weerstand op: een stel blanke snotapen gaan met dank aan metalriffs, een hoop geschreeuw en een slimme producer aan de haal met een authentieke zwarte kunstvorm. Het resultaat is vrouwonvriendelijke, gewelddadige, puberale platte feestmuziek voor dronken corpsballen. Wat dat betreft is er met brokeNCYDE en Hollywood Undead niets nieuws onder de zon, en 3OH!3 en Jakewolf lijken zelfs rechtstreeks te zijn beïnvloed door de Beasties.

Een slechte grap?
De goede verstaanders zagen bij Beastie Boys echter al snel in dat het een act met een knipoog betrof, die tegelijkertijd muzikaal baanbrekend bezig was; zie voor een vergelijkbaar recent voorbeeld ook de Jeugd van Tegenwoordig. Crunkcore daarentegen klinkt op het eerste gehoor als pure pesterij en provocatie zonder enige artistieke waarde, een Molotovcocktail van humorloze tienerangst, extreem seksisme en een ongehoord schrijnende muzikale mismatch. Volgens de jonge fans is het dan wel de ideale combinatie van afreageren, feesten en zieken, maar veel critici vragen zich vertwijfeld af of ze hier toch niet geweldig bij de neus worden genomen: 'dit kunnen ze toch niet ménen...' Na het tandenknarsend accepteren van emo, 'MySpacemetal' en geautotunede clubrap blijkt crunkcore voor velen (waaronder velen van de Beastie Boysgeneratie) het punt waarop de openheid van geest het begeeft en de generatiekloof gretig wordt omarmd; al dan niet met een glimlach.

Toch is zelfspot crunkcore allesbehalve vreemd. De titel van het brokeNCYDE-album is het meest in het oog springende voorbeeld, maar eigenlijk zijn alle acts wel te betrappen op dergelijke ingebouwde disclaimers. Of het ook wérkt is iets anders: het valt, letterlijk en figuurlijk, niet zo op tussen al het geschreeuw. Bovendien lijkt de gemiddelde criticaster sowieso niet veel verder te kijken dan die ene brokeNCYDEclip op YouTube. Dat is koren op de crunkmolen natuurlijk: zolang de weerstand toeneemt, zal ook het genre zelf alleen maar blijven groeien.

Veel geschreeuw, weinig wol?
Blijft over de vraag: Is crunkcore ook de moeite waard voor avontuurlijk ingestelde allround muziekliefhebbers? Natuurlijk is er de ik-kan-mijn-ogen-er-niet-vanaf-houden-factor. Ook valt moeilijk te ontkennen dat de singles van brokeNCYDE en Hollywood Undead hoe dan ook behoorlijk catchy zijn. Geen van beiden weet echter de aandacht een album lang vast te houden, en daar is het ook sowieso de muziek niet naar. De MySpaceunderground brengt in goede slaapkamer-/laptopmuzikantentraditie aan de lopende pand EP's uit in eigen beheer, en ook daarbij ontbreekt de kwaliteitscontrole nogal eens; met name de beats mogen nog wel wat fantasievoller. Toch weten bijvoorbeeld 3OH!3, N!tro en Breathe Carolina de nodige goede hooks in hun crunkcore te verstoppen, en bij DOT DOT CURVE :) en Jakewolf zit het met de adrenalinerush doorgaans ook wel snor.

Tot besluit daarom de zeven essentiële crunkcorealbums op een rijtje, met daarbij de aantekening dat het met Beastie Boys uiteindelijk ook allemaal meer dan goed is gekomen. Get crunk, it's the new style:
BrokeNCYDE - I'm not a Fan, but the Kids Like it! (Breaksilence/Suburban, 2009)
Hollywood Undead - Swan Song (A&M Octone/Universal, 2008/2009)
3OH!3 - Want (Photo Finish, 2008)
DOT DOT CURVE :) - Till the Wheels Fall Off (Standby, 2009)
Breathe Carolina - It's Classy, not Classic (Rise, 2008)
Jakewolf - Ballin' (eigen beheer, 2008)
N!tro - Fer Sure (eigen beheer, 2008)

Foto BrokeNCYDE: Phillm.com
Foto Hollywood Undead: Jonas Åkerlund

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/crunkcore/crunkcore/19007/
Meer Crunkcore op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/crunkcore