• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Doom Trinity Tour

Begin februari denderde de Doom Trinity Tour door Nederland. Aangevoerd door Lee Dorrian met zijn Cathedral. Maar vlak ook Electric Wizard niet uit. Misschien wel de beste doomband sinds Black Sabbath. Grand Magus vertegenwoordigde Zweden, ook een land waar ze met zwaar metaal uit de voeten kunnen. KindaMuzik pikte twee optredens mee en snoof ook wat backstagegeur op. Een beknopt tourverslag.

Tekst: Xander van Aart

Beeld: Jan Mulders

Publicatiedatum: 22 februari 2006

Hij ziet er compleet anders uit dan de vorige keer dat ik hem zag. Maar die lange, bleke man met dat zwartgeverfde haar en die immense zwarte Buddy Holly bril is toch echt Lee Dorrian. Hij is niet alleen de zanger van Cathedral, hij is ook platenbaas. Want mede-tourgenoten Electric Wizard (sleutelwoorden: meegaand maar afstandelijk, want immer stoned) en Grand Magus (verlegen en aandoenlijk) zijn getekend door Rise Above en dat verklapt hun positie op deze tour. Voor Electric Wizard is touren niet vreemd. Frontman Justin Osborn maakte met zijn recente zesde plaat We Live zijn grote artistieke klapper en de daaropvolgende tours waren een ware zegetocht voor de band van de kleine Londenaar. Grand Magus bracht onlangs zijn tweede album uit, maar komt gezien de ervaring van beide andere bands relatief net kijken.

Effenaar, Eindhoven, 2 februari 2006
Cathedral blijkt de gezelligste band backstage. Vooral zanger Lee en bassist Leo Smee. De eerste koopt vooral graag obscure platen, waarover hij eindeloos kan lullen, de tweede verdiept zich liever in het Goede Gras en blijkt een spraakwaterval met een goed gevoel voor humor. Lee was nogal verbouwereerd toen hij de zaal binnenstapte. De laatste keer dat hij er met zijn band speelde was immers op het Roadburn Festival en dat was nog in de oude Effenaar. Terwijl de bands hun eten naar binnen schrokken in de nieuwe backstage, stroomt de Kleine Zaal vol. En sneller dan verwacht, want wanneer soldaat Grand Magus (foto hierboven) aantreedt is het al flink druk. De drie Zweden open fel, maar het metalclichégehalte neemt door foute poses, grommende zang en geslepen, maar oerdegelijke gitaarsolo’s per nummer toe. Deze band klinkt simpelweg niet oorspronkelijk genoeg. Toch weten zij het publiek over te halen tot een uitbundig en deels ook wel verdiend applaus.

Korporaal Electric Wizard (foto hieronder) imponeert vanaf de start. Hun oeuvre begint inmiddels aardig imposante vormen aan te nemen met doomklassiekers als ‘Flower of Evil’, ‘Dopethrone’ en ‘The Sun Has Turned to Black’. Zanger/gitarist Jus Osborne, gitariste Liz Buckingham, drummer Justin Greaves en bassist Rob Al-Issa spelen alsof het hiernamaals is ingeluid na een langzame pijnlijke dood. Net als Grand Magus ondersteund door een dikke videoshow, komt hun doom even snoeihard als beklemmend over. Liz geeft Jus de ruimte om flink hoog op de gitaarhals te improviseren, waardoor het niet bij alleen maar sonoor laag blijft. Totdat Liz' versterker het begeeft. Het gapende auditieve gat van tien minuten belooft niet veel goeds, maar wanneer het probleem verholpen is volgen achter elkaar ‘We Live’ en ‘Stone Magnet’. Een moment waarover de bezoekers later zullen pochen: “Ik was erbij”. Op het moment zelf staan ze als aan de grond genageld. Bandleider Justin beent na afloop hoofdschuddend door de backstage. "Zo'n pech en dat op de eerste dag". Hij beseft de impact van zijn toegift nog niet helemaal.

Koning Cathedral krijgt meteen de lachers op zijn hand, wanneer Lee Dorrian dansend het podium bestijgt, want het ziet er natuurlijk niet uit. De zeer solide basis wordt gelegd door gitarist Gaz Jennings, die zijn partners met zichtbaar spelplezier volgt. De vele opzwepende ritmes van drummer Brian Dixon en het gedans van Dorrian vallen goed gezien de haarmassa voor het podium. Afgesloten wordt er uiteraard met ‘Hopkins (Witchfinder General)’. Een zeer geslaagd optreden, maar van Electric Wizard wordt vanavond niet gewonnen. Qua show niet en qua impact niet. Het lijkt wel een beetje alsof bij Cathedral de rek eruit is. Energie genoeg, maar echt iets toevoegen aan hun hoogtijdagen van pakweg tien jaar geleden kunnen ze niet. Terwijl de drie bands hun toevlucht zoeken in de tourbus, draait deze dj samen met zijn collega enkele plaatjes van Rise Above, Southern Lord en Earache.

Patronaat, Haarlem, 3 februari
De dag komt langzaam op gang bij de heren van Cathedral en Electric Wizard. Grand Magus is wederom zo anoniem als het maar zijn kan (in twee dagen tijd heb ik ze buiten de optredens misschien een half uurtje gezien, maar zeker niet gesproken.) Liz the Wiz groet vriendelijk, terwijl de ritmesectie van Cathedral relaxt het pand checkt met een kopje thee in de hand. Gezellig kletsend zappen we langs Discovery en MTV en eten we ons diner. Samen met bassist Leo besluit ik een bezoekje te brengen aan de coffeeshop, wat me mooi wat tijd geeft om wat met hem te praten. Wanneer we langs de kleedkamer van Electric Wizard lopen vullen onze neusgaten zich met de lucht van dope. Ze hebben hun kleedkamer klaarblijkelijk omgebouwd tot tijdelijke coffeeshop. "Ik speel al tien jaar in Cathedral en het blijft leuk," zegt Leo. "Vooral elke avond lekker die nummers spelen. Ik heb al heel vaak in Nederland gespeeld," grijnst hij. Dan trekt hij zijn muts recht en stapt zwijgend verder. Een diepte-interview zal dit niet worden. Misschien ligt het in zijn aard, maar het kenschetst ook de sfeer die er al twee dagen rondom de bands hangt. Niet ongezellig, maar toch een beetje gedwongen ontspannen en vooral gereserveerd.

Half negen. De zaal gaat open en vult zich langzamer dan gisteren met in zwart geklede twintigers en dertigers. Vanavond draai ik samen met Joost van Glam Bookings. Hij is al begonnen met wat straffe seventies-platen vol hoge vocalen en gierende Hammond-orgels. Na al die metal van gisteren blijkt het verlichtend te werken en we krijgen al snel de smaak te pakken. Grand Magus klinkt iets geconcentreerder dan in de Effenaar, maar het blijft op Judas Priest-leest geschoeide metal zonder veel variatie of flair. De foute poses en dito gitaarsolo's ten spijt.

Electric Wizard daarentegen imponeert nog meer dan de dag ervoor. Met alle technische problemen overboord deelt Justin klappen uit als mokerslagen, ondersteund door zeer heftige videobeelden. Doom is aan bij deze gasten. Open monden en eeuwig respect zijn het resultaat. Het Engelse viertal presteert het om opnieuw de publieksprijs te pakken met Justin als grijnzend middelpunt. De Korporaal blijkt er weer één uit de buitencategorie.

Koning Cathedral (foto hierboven) is het een beetje kwijt vanavond. Vooral drummer Brian Dixon zit emotieloos en niet bijster strak voor zich uit te beuken. Het haalt de hele vaart uit het optreden en ook Lees stem klinkt niet zo helder als in Eindhoven. De enige die er nog enigszins inzitten zijn gitarist Gaz en bassist Leo. Na een nummer of vijf houd ik het voor gezien. De Koning wist zich gister nog staande te houden, maar gaat nu genadeloos ten onder.

En zo eindigt het verhaal van de Koning en de Korporaal die Koning werd. En de Soldaat stond erbij en keek erna.

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/cathedral/doom-trinity-tour/12018/
Meer Cathedral op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cathedral