• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

onvoltooid verleden tijd: Burning Spear

Het wordt zomer, dus kunnen de reggaeplaten weer uit de kast. Nee, dat is flauw. Burning Spear komt in juni voor drie concerten naar Nederland, waarna nog een optreden volgt op het Couleur Café-festival in Brussel. Dat is de werkelijke reden om zijn platen er nog eens bij te nemen en deze roots-reggaeman van het onnodige stof te ontdoen.

Tekst: Emil Peeters

Publicatiedatum: 23 mei 2006

Wie is hij?
Burning Spear is de artiestennaam van Winston Rodney, geboren op 1 maart 1948 in St. Ann op het eiland Jamaica. Rodney is na Bob Marley de belangrijkste vertegenwoordiger van de roots reggae, de muzieksoort die in belangrijke mate heeft bijgedragen aan de bewustwording van de arme zwarte man op Jamaica. Dankzij Bob Marley heeft deze vorm van reggae weerklank gevonden over de hele wereld.

Naar het model van The Wailers, het zangtrio bestaande uit Bob Marley, Bunny Wailer en Peter Tosh, wordt eind jaren zestig rondom Winston Rodney ook een trio geformeerd, maar al gauw blijkt Burning Spear toch vooral te draaien om de markante stem van Winston Rodney. Hij is dan ook de enige constante factor in Burning Spear.

Met Burning Spear blaast Rodney nu al ruim dertig jaar zijn partijtje mee in de roots reggae. Hij is in Amerika meermaals genomineerd voor een Grammy Award, die hij in 2000 daadwerkelijk krijgt voor Calling Rastafari. Inmiddels is hij een graag geziene gast op de Nederlandse podia.

Wat doet hij?
Na enkele platen voor Studio One, het toonaangevende label van wijlen Coxsone Dodd, maakt Burning Spear in 1975 met Marcus Garvey één van die klassieke platen die in geen enkele reggaeverzameling mag ontbreken. De titel ervan geeft al aan dat Burning Spears roots reggae nauw verbonden is met de filosofie van Marcus Garvey, één van de grondleggers van het rastafarianisme, dat oorspronkelijk was bedoeld om de arme zwarten op Jamaica een toekomst te geven in een nieuwe, onafhankelijke staat in Afrika.

Die hoop op een betere toekomst blijkt al gauw een theoretisch streven. Rodney´s ideaal moet dan ook vooral overdrachtelijk worden gezien als het streven naar iets wat altijd wel buiten bereik zal blijven, hoewel hij er ook een concrete uiting aan geeft. Rodney hamert namelijk geregeld op het belang van goed onderwijs voor iedereen, zodat de Marcus children, die nu zo lijden (luister naar ‘Marcus Children Suffer’ van het album Marcus Garvey) een betere toekomst krijgen.

Waarom was hij zo goed?
De bloeiperiode van de roots reggae loopt grofweg van 1975 tot 1980. In die periode brengt Burning Spear een vijftal platen uit die alle zijn grootheid onderstrepen: Marcus Garvey (1975), Man in the Hills (1976), Dry and Heavy (1977), Social Living en Hail H.I.M. , beide uit 1980. Daar zit geen zwakke broeder tussen. De platen zijn zo goed omdat ze behalve een consistent wereldbeeld rijke muziek bevatten. De accenten die de blazers daaraan toevoegen zijn essentieel voor het geluid van Burning Spear. Daarnaast kleuren fluit en percussie het klankbeeld verder in.

Over de grote rol die de sologitaar binnen Burning Spear is toebedeeld, wordt binnen reggaekringen verschillend gedacht. Zeker liveoptredens van Burning Spear worden nog wel eens ontsierd door een gitarist die met metalachtige riffs en licks zo nodig moet laten horen wat hij allemaal kan. Het doet afbreuk aan het hypnotiserende effect dat de muziek van Burning Spear anderszins karakteriseert. Het toevoegen van een goede sologitarist aan de band is een manier om een rockpubliek voor je te winnen, maar veel liefhebbers houden nu juist zo van Burning Spear, omdat hij zo rootsy is. Goed, daar zijn de wetenschappers het dus nog niet over eens.

Wat gebeurde er toen?
Bovenstaande hoofdstuktitel veronderstelt een dramatische wending in het leven en/of de muzikale carrière van Burning Spear, maar die is er niet. Het verhaal gaat eigenlijk al dertig jaar op min of meer dezelfde voet verder. Burning Spear is trouw gebleven aan zijn roots, in meerdere betekenissen van het woord.

Platen van Burning Spear zijn zodoende altijd wel interessant of relevant, maar klinken niet altijd even lekker. The World Should Know is daar een goed voorbeeld van. Deels een typische rootsplaat is het tevens een plaat die bedoeld is voor de dansvloer. Goedkoop klinkende toeters en synthesizers maken deze voor een Grammy Award genomineerde plaat voor in de huiskamer stukken minder interessant dan, om eens een dwarsstraat te noemen, Appointment with His Majesty uit 1997.

Wie even helemaal bij wil zijn, dient zich onverwijld het superfris klinkende Our Music aan te schaffen. Alle handelsmerken van Winston Rodney zijn weer aanwezig: scherpe blazers, teksten over Marcus Garvey en Rodney’s mooie, mistige zangstem. Deze in 2005 op zijn eigen label Burning Music verschenen plaat is discografisch het laatste wapenfeit van deze sympathieke strijder tegen sociale ongerechtigheid.

Wie in juni naar één van zijn liveoptredens gaat, dient zich voor te bereiden op een hypnotiserende set met lange nummers, langdurige percussie-intermezzi van de meester zelf en de al eerder genoemde vlammende gitaarsolo’s.

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/burning-spear/onvoltooid-verleden-tijd-burning-spear/12946/
Meer Burning Spear op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/burning-spear