• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Twee dagen stoned met Bongzilla

Onlangs was Bongzilla in het land. De vier leden van de Amerikaanse stonerband hadden al veel gehoord over Nederland. Dat onze regels zo soepel zijn, dat prostitutie legaal is, dat iedereen minimaal één fiets heeft, dat soort dingen. Maar het feit dat je in Nederland zomaar wiet kan kopen zonder gearresteerd te worden bleek naast wat optredens toch wel de voornaamste reden van hun bezoek. KindaMuziks Xander van Aart trok twee dagen op met de band uit Madison, Wisconsin.

Tekst: Xander van Aart

Publicatiedatum: 24 november 2003

Tilburg, zondag 28 september, 13.01
Hun optreden van twee dagen ervoor in Vera, Groningen noemt drummer Mike 'awesome'. Maar Mike noemt alles 'awesome'. Hij vertelt me dat dit eerste bezoek aan Nederland nu al het beste is dat de band ooit is overkomen en raakt niet uitgepraat over zijn ervaringen in Vera. "Man, the coffeeshop was right next to our backstage! It was such an exciting place and such a brutal show. Experiences like that beat anything!" Hij grinnikt en schudt zijn hoofd alsof hij het nog steeds niet kan geloven. We zitten in een kleedkamer in 013, Tilburg en de band heeft het blijkbaar goed naar hun zin in het Nederlandse. Vriendelijke lui zijn het. Allemaal tegen de dertig en van top tot teen onder de veelkleurige tatoeages. Mike laat me trots de afbeelding van een wietblad op zijn rechteronderarm zien als hij merkt waar ik naar kijk. Ze zijn koud terug uit een Tilburgse coffeeshop. Wilden zich onder de plaatselijke bevolking mengen. Mike is tevreden en stalt glimlachend zijn zojuist aangeschafte waar op de tafel tussen ons in uit. Maroc, Shiva, K2 en zo nog wat namen prijken op de doosjes drugs.

Zanger/gitarist Muleboy zit naast hem en rookt een joint. Of ze wel eens problemen hebben gehad vanwege hun openlijke liefde voor het goede gras, wil ik van hem weten. Ik kan me zo voorstellen dat veel vaderlandslievende Amerikanen met een grote boog om hen heen lopen, al is het alleen maar om hoe ze eruit zien. "De meeste bezoekers van onze concerten hebben niet zoveel moeite met onze muziek en onze boodschap. Maar in de zuidelijke staten van ons thuisland Amerika voelen we ons niet altijd welkom. Verdomme, ons thuisland! Zei ik dat echt!? It must be the weed man! (lacht) Het is nu bepaald niet echt zo dat ik er prat op ga Amerikaan te zijn. Bush is namelijk een fucking eikel die mijn land naar de klote helpt. Er zal wel niets veranderen maar toch blijven wij onze mening verkondigen waar we maar kunnen. Bongzilla gaat over wiet roken en dat doen we dan ook altijd en overal. Verdomme, wij doen toch geen vlieg kwaad?" Muleboy heeft gelijk. Het kleine mannetje met de bakkebaarden staat op en wankelt giechelend naar het toilet. "Yeah man," weerklinkt het andermaal.

Bongzilla maakt superheavy stonerdoom die perfect in te passen valt tussen Relapse-labelgenoten High on Fire en Mastodon. Alleen is hun boodschap anders. Bongzilla pleit namelijk voor het legaliseren van wiet en hasj in de Verenigde Staten. Het lijkt een onmogelijke strijd onder de regering Bush, maar zij laten zich niet zomaar uit het veld slaan. "Hier worden we tenminste serieus genomen," kirt Muleboy als hij de kleedkamer weer binnen komt slenteren. "De mensen lijken oprecht enthousiast. Ik had eerder vanavond lange vloei gevraagd aan een fucking gast. Toen ik voor de vijfde keer terugkwam geloofde hij me niet dat ik al die joints al op had. Fuck, we heten niet voor niets Bongzilla!" Het kleine mannetje stuitert door de kleedkamer terwijl zijn stonede gegiechel andermaal klinkt. Gestommel en nog meer stoned gelach. Bassist Cooter Brown komt binnen, gevolgd door gitarist Spanky. Deze biedt me een biertje aan en begint een joint te draaien. "Man, we moeten naar Amsterdam," merkt hij plots op. "Daar schijnt de wiet pas echt goed te zijn. Ik zou daar wel eens een avondje stoned willen worden, ha ha!" Nadat een vriend van me hem erop attendeert dat de kwaliteit overal in het land zo'n beetje hetzelfde is kijkt hij ons open mond aan. Weer een illusie armer. "Man, ik dacht dat Amsterdam de shit was," klinkt het ongelovig. Plots steekt de stagemanager van 013 zijn hoofd om de deur. "Nog vijf minuten en dan soundchecken," roept hij. Muleboy raakt helemaal in de stress. "Let's roll one and smoke it while doing the soundcheck. Can we do that? Is that allowed?" Het mag.

15:00. Showtime. De zaal is vanmiddag verre van uitverkocht, maar toch hangt er een prima sfeer. Het uit België afkomstige Blutch mag deze editie van het zondagmiddag Metal Matinee openen. Hun mix van Melvins, Mastodon, Sleep en Earth klinkt veelbelovend, maar het trio wordt achtervolgd door technische problemen. Eerst gaat er iets mis met het drumstel, waarna de drummer van Bongzilla met zijn stonede hoofd nog probeert te redden wat er te redden valt. De DI-uitgang van de basgitaar is het volgende slachtoffer, waardoor het trio zich zichtbaar ongemakkelijk door hun veertig minuten heen slaan. De eerder vanmiddag zo goedlachse zanger/gitarist Gin staart na het optreden beteuterd voor zich uit als ik de kleedkamerdeur opendoe. "Next time better maybe," verzucht de Walloon in zijn beste Engels. Ik wil reageren maar besef net op tijd dat hij me toch niet zal verstaan, dus lach ik maar wat schaapachtig.

"Yeah dude, the Netherlands, it's good to be here," roept Muleboy in de microfoon tegen de ongeveer 35 aanwezigen in de kleine zaal van het 013-complex. Wat volgt is een supersterke auditieve joint. Vrijwel alle heftige tracks van hun twee CD's Stash en Gateway passeren de revue in een dik uur durende show. Hoewel we de snerpend gegilde teksten niet verstaan tussen het brute auditieve geweld weet iedereen waar Muleboy over zingt. Al hun songs gaan namelijk over wiet. Songtitels als 'Greentumb', '666lb. Bongsession', 'Hashdealer' en 'Sunnshine Green' zeggen immers genoeg. Loodzware stonergrooves vullen de zaal en het is met een jointje tussen de lippen goed deinen op de intense stoner van het viertal, dat ook op het podium gewoon doorblowt. Vreemd genoeg raakt geen van de bandleden écht de weg kwijt en blijft de geoliede machine lekker genadeloos doorbeuken. Bongzilla's oorverdovende en verrassend strakke set wordt flink gewaardeerd door het publiek. Maar natuurlijk was de helft daarvan al kassiewijlen gebeukt door de lome grooves en de repetitieve riffs. Drummer Mike maakt nog het meeste indruk. Vanachter zijn drumkit degradeert hij elke stonerdrummer tot lauwe jus middels zijn verbeten gezicht en zijn lompe hakwerk. Het absolute hoogtepunt blijkt het hallucinerende middenstuk van het van Gateway afkomstige 'Stone a Pig'. De projecties van authentieke antidrugs voorlichtingsfilmpjes uit de jaren zestig vol hippies die joints draaiden, agenten die wietplantages vernietigen en enkele speeches van toenmalig FBI hoofd J. Edgar Hoover dragen alleen maar bij aan de geestverruimende ervaring waarin Bongzilla dealt.

Na de show zit ik in Bongzilla's kleedkamer. We drinken een biertje en delen joints en de jongens hangen sterke verhalen op. Cooper vertelt dat hij eens de auto van zijn vriendin in de prak heeft gereden omdat hij een brok hasj van een gram had ingeslikt alvorens hij achter het stuur kroop en Muleboy pocht dat hij zijn laatste tien sollicitatiegesprekken niet nuchter heeft ondergaan. Of het nu waar is of niet, er hangt een gezellige sfeer. Na een uurtje wordt ons vriendelijk doch dringend verzocht de kleedkamer te verlaten en scheiden onze wegen zich. Ik spreek af de bandleden volgende week in Doornroosje weer te zien.

Dinsdag 7 oktober, 18.46
Bij aankomst in Doornroosje krijg ik van programmeur Armand te horen dat Bongzilla de coffeeshops van Nijmegen aan het verkennen is. Backstage loop ik Gin van Blutch en zijn drummer Pascal tegen het lijf. Zij verkiezen koffie en cola boven biertjes en supersterke joints. Hoe de tour hen tot nu toe bevalt, wil ik weten. Twee paar vragende ogen kijken me aan. "Le tournee," probeer ik voorzichtig in mijn beste Frans. Met handen en voetenwerk begrijpen de twee wat ik bedoel. Pascal begint te glunderen en uit zijn half Franse/half Engelse gebrabbel kan ik opmaken dat het trio het prima kan vinden met hun Amerikaanse doomcollega's. Dan strompelt Bongzilla binnen. Het onthaal is andermaal hartelijk. "Man, where've you been? Great you came down tonight!," roept Muleboy enthousiast. "How far is this place from the venue where we met?" Nou, drie kwartier, laat ik me nuchter ontvallen. "Shit man! Fourty five minutes, huh huh huh!" Een dik uur later zit ik met driekwart van Bongzilla Chinees weg te happen en het gesprek gaat al snel over politiek. Wat precies de plaats van het Nederlandse koningshuis is, wil Muleboy weten. Als ik hem uitleg dat ons koningshuis meer op traditie dan op macht geënt is slaat hij zichzelf haast voor zijn hoofd. "Ja, dat is waar ook. Bij jullie is de premier het belangrijkste. Gelukkig voor jou dat je in Nederland leeft. De Amerikaanse regering is volstrekt klote." Tijd om onze blowende vriend voor eens en altijd uit de dromen te helpen, beslis ik. "Wij lopen ongeveer tien jaar achter op Amerika," verzucht ik tussen twee happen bami door. "In Amerika mag in openbare gelegenheden bijna nergens meer gerookt worden en ook dat zit er hier nu ook aan te komen. Er is hier altijd strijd over het legaliseren van verschillende soorten drugs en we hebben, net als bij jullie, veel problematiek met Nederlanders die afkomstig zijn uit andere culturen. De huidige regering heeft steeds meer moeite deze zogenaamde integratieproblemen op te lossen." Plots is het stil aan tafel. "Shit, I thought you guys had everything going," mompelt Muleboy ongelovig. "But I knew your prime-minister was an asshole. I got that when the US started that war in Iraq." Hoe het in Nederland met het legaliseren van drugs gaat, wil hij vervolgens weten. Ik leg hem uit dat het moeilijk is daar een goed beeld van te krijgen. Aan de ene kant worden er elk jaar meer coffeeshops gesloten, maar aan de andere kant hebben enkele rechters gepleit voor legalisering van zowel soft- als harddrugs. En bovendien is cannabis in sommige gevallen legaal verkrijgbaar als geneesmiddel. Als ik er dan nog eens aan toevoeg dat wij zogenaamde growshops hebben waar ze paddestoelen en smartdrugs verkopen snapt hij er helemaal niets meer van. "Your drug laws are fucked up, just like ours," grapt Spanky.

Een uur later is het showtime voor Blutch. Vandaag blijft de apparatuur heel en de set blijkt gevarieerd genoeg om de circa 50 aanwezigen drie kwartier lang te vermaken. Vandaag steelt drummer Pascal de show met zijn lompe gebonk en sleurt het trio ons mee in een alles verzengende trip door lange, muffe gangen van oude kloosters, historische kerken en eindigen we met een nachtelijke wandeling over het omringende kerkhof. Minimalistische doom vol verwijzingen naar het werk van regisseur Mario Fulci. Blutch klinkt vele malen donkerder dan tijdens hun show in 013. "Missie geslaagd," zie ik een grijnzende Gin denken als hij het publiek bedankt en zijn gitaar afdoet. Paniek in de kleedkamer. Muleboy en Spanky willen koste wat het kost voor middernacht wiet halen omdat ze anders niets meer hebben voor in het hotel. De vier bandleden touren zonder roadies dus kan er niemand even snel op en neer. Ook uw verslaggever niet, want deze wil de show van vanavond voor geen goud missen. Bongzilla besluit simpelweg korter te spelen en meteen in te laden zodat er nog snel even gescoord kan worden. De voorgedraaide joints worden op de versterkers gelegd en Cooter Brown opent de set door bezeten aan zijn bassnaren te plukken. Als Muleboy wederom zijn ijzingwekkende gegil inzet over de botte drumbeat gaat het publiek al snel overstag. De meeste bezoekers houden het bij een keurig partijtje hoofdknikken, maar enkelen laten zich volledig gaan en beginnen zowaar te dansen en te headbangen. Zij missen niet alleen het visuele spektakel van de band maar ook de op een zijmuur geprojecteerde filmbeelden van Richard Nixon, Vietnam, blowende kids en zwaar roesverwekkend materiaal uit voorlichtingsfilmpjes van de FBI. "If you smoke it you be become INSANE!" staat er groot op het beeldscherm te lezen. En "If you smoke it, you will KILL PEOPLE!". Hoewel de mannen van Bongzilla flink hebben doorgerookt vallen er vooralsnog geen doden.

Na het optreden help ik de band met het inladen van de bus en rij ik met ze mee naar de dichtstbijzijnde coffeeshop. Muleboy bestelt drie dikke zakken wiet en ploft neer op een kruk aan de bar. Tevreden kijkt hij me met zijn tot spleetjes verworden ogen aan. "We made it," verzucht hij en begint weer te giechelen. Mike en Cooper kunnen maar niet kiezen en het meisje achter de bar raakt zichtbaar geïrriteerd. "Er is ook zoveel keus," stamelt Cooper terwijl hij driftig door de map met samples bladert. Uiteindelijk valt zijn keus op Nepal. "We moeten nog de hele nacht doorblowen," verzekert hij me. "Want alles moet op. We hebben bij Bongzilla maar één regel: alles moet op voordat we de grens overgaan." Dan barst het kwartet in lachen uit en nemen we afscheid. Zij moeten nog twee weken door Europa en dan is het de beurt aan Amerika. Ikzelf rij in een roes terug naar huis.

(De foto's bij dit artikel zijn publiciteitsfoto's van de platenmaatschappij en dus niet bij de beschreven concerten genomen.)

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/bongzilla/twee-dagen-stoned-met-bongzilla/4632/
Meer Bongzilla op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bongzilla