• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

How the East Was Won: KindaMuzik on tour met A5tro5oniq

Op 18 en 19 juli vond voor de derde maal het Stoned From the Underground Festival plaats in het Duitse plaatsje Erfurt. Negentien stonerrockbands in twee dagen. Achtenveertig uur nimmer aflatende grooves, schier oneindige gitaarerupties en immer voortploegende sounds of the stone age. KindaMuzik's opperstoner Xander van Aart nam het risico van een overdosis en klom in de bus bij de Osse spacerockers van A5tro5oniq voor een bezwerende reis naar de horizon.

Tekst: Xander van Aart

Publicatiedatum: 09 augustus 2003

Vrijdagmorgen 18 juli, 09.00 uur. De twee tourbussen van A5tro5oniq staan geparkeerd voor de repetitieruimte en bandleden en crew sjouwen af en aan met versterkers, trommels en rugzakken. Ik neem plaats in de grootste bus, tegenover gasttoetsenist en Human Alert-voorman Willum Geerts. Hij zorgt met zijn flauwe grappen voor de nodige kwinkslagen. Is ook wel nodig, want de jongens van A5tro5oniq hebben gestudeerd en dus gaat het gesprek achtereenvolgens over Franse literatuur, psychologie en oorlogen in de oudheid. Drummer en jazzfanaticus Marcel van de Vondervoort fungeert als dj en bestookt de veelal uit verstokte hardrockers bestaande crew met de klanken van onder meer Captain Beefheart. "Effe zieken," grinnikt hij. Na een half uur krijgt Willum wat komische hulp van stage hand Daan. Daan blijkt zeer ad rem en schudt de ene flauwe grap na de andere uit z'n mouw. Tegen de middag worden de eerste biertjes opengetrokken. Lauwe biertjes, want het is warm. Als we tegen vijven het backstage-gedeelte van het festival binnenrijden is iedereen dan ook zichtbaar vermoeid en heeft de hitte definitief haar tol geëist. Het festivalterrein is gelegen aan een meertje met strand, net buiten Erfurt, een typisch Duitse stad die we met dank aan de slechte route-informatie helemaal gezien hebben. Op de artiestencamping zetten we onze tenten op en een enkeling neemt een frisse duik in het meertje. De anderen genieten van de luxe backstage: gratis halve liters niet nader te bepalen Brau. Wat er op het menu staat die avond? Bratwurst natuurlijk. We zijn immers in Duitsland.

Om half negen is het stage time. Marcel heeft zojuist zijn drumstel opgebouwd in de brandende zon achter het podium en samen wachten we op een bankje tot het zover is. "Wat een shitdrummer," mompelt hij terwijl hij de woestijnklanken van het Duitse Weed in the Head aanhoort. "Hij lijkt wel een fanfaredrummer. Veel te stijf." Marcel heeft recht van spreken, gezien zijn drumwerk op het vorig jaar verschenen tweede album Soundgrenade, dat hij zelf produceerde. Weed in the Head imponeert niet en laat horen nog lang niet toe te zijn aan het grote werk. Een vluchtige blik op de festivalposter leert ons dat het niveau slechts bij enkele bands hoger zal zijn.

Geluidsman Robert, een broodmagere slungel met een rond brilletje, bombardeert mij tot line checker en vertelt me dat ik gewoon wat moeilijk kijkend over het podium moet lopen en af en toe een monitor moet verschuiven. "Die geluidsmensen snappen er niets van," zegt hij. "Gewoon net doen of je er verstand van hebt en er bovenop gaan staan, dan doen ze extra hun best. Let maar op." De tweede gitaarversterker van gitarist Ron van Herpen werkt echter niet. Het apparaat brengt alleen maar stotterende geluiden voort. Dan maar met een enkele set-up, besluit hij. Tien minuten te laat knalt het zestal genadeloos uit de startblokken met 'Soundgrenade'. Robert heeft, ondanks het feit dat er geen mogelijkheid is geweest om te soundchecken, het geluid binnen twee minuten perfect afgesteld. De ongeveer vijfhonderd Duitsers voor het podium gaan compleet uit de bol. Astromizer Bidi en gasttoetsenist Willum vechten een ware auditieve veldslag uit als het gaat om wie de meest spacey geluiden uit zijn keyboards, samplers en effecten kan toveren, terwijl de rest van de band stevig beukend hun aanstekelijke mix van Sabbath, Funkadelic, Kiss en Hawkwind met veel overtuiging het veld op blaast. A5tro5oniq klinkt tussen alle Kyuss-klonen uiterst origineel en de publieksreactie is overweldigend. Zanger Fred van Bergen bedankt het publiek na het eerste nummer met een onwennig "Danke". Later zou hij me vertellen dat het heel bijzonder was om het publiek mee te zien zingen. "Als we in Oss spelen gebeurt dat wel, maar in het buitenland!? Een heel mooie ervaring." Na een dik halfuur zet Ron de gitaarriff van afsluiter 'You Lose' in maar de potige stagemanager van het festival wil er niet aan. Door de problemen met Rons versterker is het optreden tien minuten uitgelopen en dus gaat de stekker eruit. Het publiek schreeuwt om meer, maar Ende is Ende. Ook in Duitsland.

Terwijl de crew de backline van het podium sleept staan de mannen van The Atomic Bitchwax hun bus uit te laden. Gitarist Ed Mundell, die ook in Monster Magnet speelt, vertelt me dat hij verrast is door de professionaliteit van de A5tro5oniq crew. "I have to carry everything myself and those guys have four people doing everything for them. Quite impressive. Next year I wanna play with those guys!" Waar The Atomic Bitchwax de mosterd heeft gehaald laat Mundell duidelijk horen tijdens de gitaarcheck. Flarden Ted Nugent, Captain Beyond, AC/DC en Sir Lord Baltimore komen voorbij en het publiek scandeert zijn naam. Ed Mundell is namelijk een erg grote meneer in het kleine stonerrockwereldje. The Atomic Bitchwax speelt niet alleen publieksfavorieten als 'Shitkicker' en 'Hope You Die', maar ook 'Never in My Life' van Mountain, en de band laat in de toegift zelfs twee nieuwe nummers horen, naar beproefd recept overigens. Hoewel het energieke drietal zich muzikaal-technisch op grote hoogte bevindt, gaan de in fuzz gedrenkte solo's van Mundell en de eeuwigdurende roffels van drummer Keith Ackerman me na een dik uur toch enigszins op de zenuwen werken. Overtuigend is het echter wel, zeker de heerlijke stem van Black Nasa-opperhoofd Chris Kosnik, die tevens de bas hanteert.

De mannen van A5tro5oniq hebben "een goeie gedaan" en dat moet gevierd worden. Iemand van de crew heeft iets opgevangen over een afterparty in de Spot. De Spot blijkt een megadiscotheek op een steenworp afstand van het festival terrein. De entreehal is omgetoverd tot een luxe loungebar en achterin is een hardrockkroeg gevestigd, waar de afterparty zal plaatsvinden. The Lucky Punch staat op het podium en speelt voor een stampvolle zaal. Lallende festivalgangers gaan compleet loos op de stamprock van de Duitsers. Waarschijnlijk hebben zij nog nooit een optreden van The Hellacopters bijgewoond, want de Zweden zijn namelijk net iets beter in het maken van zwetende en swingende rock-'n-roll, boordevol muzikale clichés en foute poses. Maar het is twee uur 's nachts en een fles bier kost 1 euro, dus waar zeuren we over? De bandleden van A5tro5oniq vermaken zich aan de bar met Ed Mundell en enkele nieuw verworven fans terwijl de behoorlijk beschonken crew naar de grote zaal vertrekt. De op vage electro en Duitse gothic dansende meisjes kijken vreemd op als de crewleden, inclusief journalist, binnenkomen.

Roadies Koen en Martijn stappen resoluut op een prachtige blondine af en beginnen met haar te ouwehoeren. Nadeel is dat Koen lazarus is en Martijn maar één taal spreekt: plat Herps. En dat verstaan ze bekant nergens, zelfs niet in Duitsland. Ook gitarist Ron (die sinds vanmiddag "Ron to the Hills" genoemd wordt) is ver heen en probeert de boel te sussen door '99 Luftballons' in het oor van het meisje te schreeuwen. Niet veel later staat hij te dansen in een van de metalen kooien die op elke hoek van de dansvloer op een schavot staan. Chauffeur Rob vergezelt hem en samen maken zij er een erotische show van. Het dansende publiek ziet het schouwspel bedenkelijk aan. Rob laat zijn lange manen wapperen en Ron to the Hills ziet er zeer dubieus uit met zijn versleten Kiss-shirt, dansend op de tonen van vreselijke Duitse hitparadetechno. Na een kwartiertje besluit hij dan ook een nummer van Iron Maiden aan te vragen, maar komt even later beteuterd terug: de dj neemt hem niet serieus. Sommige dingen kunnen namelijk echt niet. Ook niet in Duitsland.

Na een korte nachtrust drijven we tegen tienen uit onze tenten. De koperen ploert verstaat namelijk zijn vak. Samen met Bidi neem ik een duik in het meertje terwijl de rest de schaduw van het overdekte terras van de backstage bar opzoekt. "Hast du dein Swanz ins Wasser gedumpeld?" roepen zij steeds naar passerende badgasten.

De hele ploeg bevindt zich tegen drieën weer op het festival terrein. Met een biertje in de hand, zittend in de schaduw, genietend van het eerste bandje van de dag. Naarmate de middag vordert wordt het niveau steeds beter. Hoewel vrijwel alle bands vervallen in stonerclichés en steevast beschikken over slechte drummers ontwaren Marcel en ik toch enkele kwaliteitsacts. Het Zweedse Sparzanza heeft mij op plaat nooit kunnen boeien, maar blijkt live best lekker. Sparzanza veroorzaakt geen aardverschuiving, maar het vijftal zet een behoorlijk swingende show neer. Landgenoten Souldevider beschikken over een zanger met een goede strot en pakt daarmee punten. Grote verrassing is het Duitse Rodeo Queen. De bravoure van de jonge honden spat werkelijk van het podium af en gitarist Ron raakt door het dolle heen. "Eindelijk eens een band die er echt voor gaat. Lekker veel lef. Heerlijk." Hun mix van Nebula-psychedelica en het "gas erop"-credo van pak 'm beet Roadsaw doet wonderen. Nergens origineel, maar uiterst gedreven en effectief.

Met een klap is de avond gevallen en begint het reeds geconsumeerde bier, geschonken in halve liter-bekers voor 2 euro per stuk, haar werk te doen. Iedereen heeft het steeds over die wijvenband, Uw reporter incluis. Misdemeanor uit Zweden bestaat namelijk uit vijf dames. "Dan zit er altijd wel één lekkere bij," weet Koen te berekenen. "En Girlschool dan?," stelt Ron. "Die kregen het voor elkaar om alle vier lelijk te zijn." "Maar die waren dan ook niet met z'n vijven!", verdedigt Koen zijn stelling. Koen krijgt ongelijk, want Misdemeanor blijkt te bestaan uit vijf behoorlijk onaantrekkelijke dames, tot grote teleurstelling van de A5stro-crew. Muzikaal is het zo mogelijk nog oninteressanter. Slechte ritmes, uitgemolken riffs en een vreselijke presentatie nekken de band. "De slechtste band tot nu toe. Wat zeg ik? Een aanfluiting!," stelt Marcel onomwonden. Nu is Zweden ook niet echt het land waar over het algemeen kwaliteitsstoner vandaan komt, maar echte liefhebbers geven die Disfunctionierten graag het voordeel van de twijfel. Vaak onterecht, zo bewijst ook het eveneens Zweedse Zen met een vreselijk vervelende set vol goedbedoelde, maar de essentie missende stonernummers waar echt helemaal niemand ook maar iets mee kon. Zelfs die zatte Duitsers niet.

Hoofdprogramma op de zaterdag is The Hidden Hand, het nieuwe project van Scott 'Wino' Weinrich. "Ed Mundell is een grote meneer, maar Wino is de Baas zelf", zo verduidelijkt stage hand Daan. Aangezien zowel de bandleden als de crew van A5tro5oniq met twee benen in de metal verankerd staan is het dan ook wachten op de Baas zelf. Met zijn ervaring in bands als The Obsessed, Saint Vitus en Spirit Caravan hoeven we van Wino niets anders te verwachten dan log swingende doommetal, met in de hoofdrol zijn waanzinnige gitaarspel en passievolle zang. Wat blijkt?: hij heeft ook een voorliefde voor het pionierswerk van Fugazi en zijn band laat zelfs Detroit-invloeden horen. Wino's nieuwste band is de Washington doom voorbij en klinkt geïnspireerd en uiterst soulvol. Dat hij met The Hidden Hand een politiek statement wil maken laat hij tussen de nummers door voor de zekerheid nog even weten: fuck Bush! Hoewel de kenners binnen het A5tro-kamp het er maar niet over eens worden of het nu geniaal is of niet, moet ik menigmaal slikken en gaat Wino's stem bij mij door merg en been. "Niet zo goed als het werk dat hij in het verleden heeft gemaakt, maar zeker heel erg goed en indrukwekkend," is Daans niet echt onderbouwde mening na het optreden. Bij stoner draait het immers om respect. Bovendien is het een heel klein wereldje en kun je het jezelf haast niet veroorloven je een negatief oordeel te vormen over een gelijkgezinde. Het ons-kent-ons gebeuren viert binnen de wereldwijde stonerrockscene hoogtij. En daarom kan het gebeuren dat Wino weet wie ik ben als ik hem na het optreden aanspreek. Natuurlijk wil hij op mijn verzoek ingaan en even met mijzelf en Ron op de foto. Wino is namelijk een zeer sympathieke kerel die geen last heeft van sterallures. Wino is altijd vriendelijk. Zelfs als hij in Duitsland is.

Dat de A5tro5oniq-ploeg na de imposante show van The Hidden Hand hun bed niet opzoekt laat zich raden. Ook vannacht is de Spot weer het decor voor allerhande gelal en meer nierverwoestende waanzin. Wederom laten Ron en roadies Koen en Martijn zich heftig gaan. Koen vergaapt zich letterlijk aan de prachtige, minimaal geklede meisjes die vanavond de kooien bevolken, hij danst op de tafels en Ron zet de '99 Luftballons'-traditie met verve voort. Bidi, chauffeur Rob en Willum zorgen in de grote zaal voor veel jolijt en verwondering bij de Duitsers door de tekst van 'Marmor, Stein und Eisen bricht' uit volle borst mee te zingen en zowaar een polonaise te ontketenen onder de discotheekgangers. Uw reporter vindt zijn lot voor de avond bij een meisje uit Keulen, Maria, dat verveeld op de rotsblokken voor de ingang van de discotheek zit. Na een fijn gesprek van enkele uren besluit hij met zijn nieuwe vlam de nacht door te brengen op het strand en samen zien we de zon opkomen.

Zondagochtend is warm en zwaar. De eerste bus is al vertrokken als chauffeur Rob, Ron, Daan, Bidi en de schrijver van dit stuk nog een laatste drankje nuttigen bij de backstage-bar. Met temperaturen van dik boven de dertig graden, een kater van de avond ervoor en nog zes uur autoweg voor de boeg kunnen we immers niet genoeg vocht tot ons nemen. Luid meeschreeuwend met Judas Priest, Iron Maiden en Manowar zoeven we over de Duitse snelwegen, waarbij metal clichés niet geschuwd worden. Passanten kijken hun ogen uit: vijf zwetende langharigen die met gebalde vuisten in de lucht treffende one-liners meegillen. Inderdaad: "We wear leather, we wear spikes. Heavy Metal!"

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/a5tro5onic/how-the-east-was-won-kindamuzik-on-tour-met-a5tro5oniq/3737/
Meer A5tro5onic op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a5tro5onic