http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Darby Crash: scharnier tussen punk en hardcore…
Het kan zomaar gebeuren dat een muurbloempje jaren later een icoon wordt. Een van die kinderen die nergens bij lijkt te horen en gepest wordt, zelfs door die andere kinderen die onderaan de sociale ladder van het speelplein staan. Tot tranen toe. Soms neemt zo’n muurbloempje wraak. Op zoek naar een richting om te verdwalen op het pad naar zelfdestructie. Darby Crash zocht een uitweg. Punk kwam voor hem als geroepen.
Tekst: Marc Lochs
Publicatiedatum: 29 mei 2005
Every day it’s the same regime
A dozen boys are on my scene
Say sex boy will you come into my hand
They’re all on the floor, I better do what I can
Take a number, it’s supply and demand
Any time I can
(Sex Boy – Darby Crash 1977)
Sociale armoede
Niemand schopte harder tegen de leegheid en de eenzaamheid van het leven in Zuid-Californië en LA in het bijzonder dan Darby Crash, geboren en getogen in de leegte en sociale armoede van een half gezin, in een nog legere stad zonder uitdagingen en prikkels. Crash was een obstinate en bijzonder intelligente tiener, die al op vroege leeftijd worstelde met zijn seksualiteit en het onbegrip dat hij om zich heen aantrof. Geboren als Jan Paul Beahm, later veranderd in Bobby Pyn om uiteindelijk te sterven als Darby Crash. Een perfecte naam zo bleek.
De perfecte uitlaatklep
De punk die in 1976 de wereld veroverde was anno 1977 mode geworden, een paspop in een etalage. De mokerslag was uitgewerkt. De punkbeweging in LA was echter uniek en had maar weinig te maken met Britse punk. Het Amerikaanse rockidioom dicteerde hier de garagerock van The Stooges en MC5 en voegde dankzij artiesten als Alice Cooper en Bowie een zekere expressie toe aan het geheel. Punk was niks meer dan de ideale mix tussen garagerock en glamrock. Tieners in voornamelijk Hollywood zochten en vonden in lokale bands als The Germs, X, The Screamers en The Dickies een perfecte uitlaatklep. Met zaaltjes als de Whisky en de Marquee als dé plekken om zich te verzamelen.
Wij tegen de wereld
De basis van de moderne hardcore ligt hier, waar de oervorm van punk ook na de hausse in 1976/77 niet veel te betekenen had. Britse punk was hier veel minder een inspirator dan elders. Juist de aanwezigheid van clubs als de Whisky en de Marquee zijn in deze beslissend geweest. Hier werd de juiste muziek gedraaid en heerste de juiste wij-tegen-de-wereld-sfeer. Muziek die veel meer teruggreep naar artiesten als Bowie (Ziggy Stardust), The Sweet en Roxy Music. De afkeer tegen de samenleving waar ze uit voortkwamen speelde echter een net zo belangrijke rol. De saamhorigheid die de punks in Hollywood wisten te creëren was er een van baldadigheid, lol en rebellie. Een van make-up, kraakpanden en oefenruimtes in kelders. Een van heroïne, pillen en alcohol. Een van ontsnappen aan de werkelijkheid. Veel van de punks hier waren weggelopen tieners, uitzonderingen op de regel. En velen worstelden net als Crash met hun seksualiteit.
Zelfexpressie
De LA punkscene stond in zijn beginjaren bol van de (homo)seksualiteit, zonder dat ook maar een iemand er de nadruk op legde. De punkjaren kenden sowieso een bonte menging van seksen. Zelfexpressie was in die tijd de norm. De kwaliteit van de expressie was veel minder essentieel. Niet voor niks maakten veel pseudoschrijvers, dichters en kunstenaars op de een of andere wijze deel uit van deze expressie. Maar met een enkele uitzondering daargelaten werd eind jaren ’70 homoseksualiteit nauwelijks openlijk geuit. LA was geen San Francisco of Amsterdam.
The Germs
De band die Crash samen met Pat Smear (later bekend van Nirvana en Foo Fighters) oprichtte heette The Germs en stond al snel bekend om hun slechte maar opruiende optredens. Hun punk was er een van een-twee-drie met de visuele aantrekkelijkheid van glamrock. Want dat was LA-punk. Harde glamrock, niks meer, niks minder. En vooral niks bijzonders, want The Germs werd aanvankelijk opgericht zonder ook maar één fatsoenlijk instrument te bezitten. Toch broeide er iets. Een soort gootromantiek waar zelfs de Hollywood filmindustrie brood in zag, getuige films en docu’s als The Decline of Western Civilisation, Repo Man en Cruising. De verdorvenheid en puurheid van hun bestaan was aantrekkelijk. Ook voor jongeren in de omringende wijken.
Schijt aan alles
Tieners uit de zogenaamde suburbs (de voorsteden) van LA kregen de smaak te pakken maar werden genegeerd in het arrogante Hollywood. Dit deed wrevel ontstaan. Juist deze, vaak betere wijken lagen midden in wat de Amerikaanse droom moest zijn. En juist deze wijken herbergden de verdwaalde jeugd, de slachtoffers van een mislukte Amerikaanse droom. Als punk een reactie was op de luchtballon van de Amerikaanse droom, dan is hardcore het resultaat. Jongeren in de suburbs waren veel gefrustreerder, veel baldadiger dan de jongeren uit de steden. Deze boosheid is goed hoorbaar op het oude werk van bands als Black Flag en Fear. Alles moest sneller en wilder. Maar respect ontvingen ze nauwelijks. Ze voelden zich genegeerd, niet serieus genomen. Waarom The Germs - die muzikaal zeker de mindere waren - wel en zij niet? Zij reageerden door vooral tieners uit de South Bay suburbs uit te nodigen voor hun gratis concerten. Black Flag vestigde in een klap zijn naam als een band met een goeie rechtse. Een band die schijt had aan alles.
South Bay
De punkbands uit Hollywood keerden zich hier van af terwijl ook hun concerten steeds meer bezocht werden door jongeren uit de South Bay, skinheads uit Huntington Beach en skaters uit Orange County. De Hollywood punks waren geen vechtersbazen. Feesten was hun motto en Darby Crash was de spreekstalmeester. De opmars van agressievere bands als TSOL, Black Flag, Circle Jerks en Fear betekende het einde van de Hollywood punk. Ervoor in de plaats kwam een harde variant van de eenvoudige glampunk. Zonder de glam, zonder de poespas en zonder de romantiek. De agressie die ontstond nadat de Orange County- en Huntington-jongeren en skinheads zich in de scene mengden joeg alles uit elkaar. De jongeren uit de suburbs hadden een andere agenda, hadden andere doelstellingen en noemden zich zelf hardcore punks. Hardcore omdat zij zich als echte punks zagen, niet als Hollywoodpionnen of opgemaakte modepoppen en plantten zo wat jaren later zou uitgroeien tot een invloedrijke en agressieve stijlvorm binnen het rockidioom.
Niet beslissend
De homoseksualiteit van Crash heeft nooit een beslissende invloed gehad op zijn muziek of op zijn teksten. Over homoseksualiteit werd namelijk nooit gesproken, alleen gefluisterd. Slechts een van zijn nummers kan als referentie worden opgemerkt: ‘Sex Boy’. Openlijk homoseksueel zijn was gevaarlijk. Voor interviews liet Crash zich bijvoorbeeld fotograferen met vrouwelijke bandleden en vriendinnen. Crash loodste zelfs een van zijn homoseksuele vrienden als talentloze drummer de band in. Ook al was de Hollywood punkscene mild en liberaal, homoseksualiteit werd niet als belangrijk ervaren, behalve door hen die het waren. En juist zij durfden zich er niet over uit te spreken. Toen punk, hardcore werd was er van openheid helemaal geen sprake meer. De afkeer tegen de samenleving werd steeds belangrijker, net als hokjesgeest (die ook op vandaag nog heerst) en politieke uitersten. Crash en vele punkers met hem keerden zich hier van af.
Punk is dood, leve hardcore
The Germs viel uit elkaar kort na het uitbrengen van de klassieker G.I. zoals de hele Hollywood punkscene uit elkaar viel. Teleurgesteld trokken de vele punks zich terug in hun kraakpanden. Veel Hollywood punkers die aanvankelijk een leidende rol speelden in de creatieve explosie van die tijd stierven te vroeg aan een drugsoverdosis of aids. Vaak letterlijk en figuurlijk in de goot. Anderen zoals Belinda Carlisle, Matt Groening (maker van The Simpsons) en Penelope Spheeris (regisseur van onder andere Wayne’s World) wisten met hun ervaringen als jonge punkers in een levendige scene, later wel succesvol te worden. Darby Crash en The Germs niet. Hun album G.I. uit 1979 geldt als beslissend maar teleurgesteld door de ontwikkelingen, zijn seksuele worstelingen en depressies besloot Crash in 1980 tot een overdosis White China en stierf in de armen van een vriendin op 22-jarige leeftijd. Eén dag voor de dood van John Lennon.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/709/darby-crash-scharnier-tussen-punk-en-hardcore/9638/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: