Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Eerder dit jaar plaatste dit medium al een stukje over Quiet Hollers. Wat goed is, komt niet altijd snel, was destijds de conclusie. Maar er hing wel iets in de lucht. Dat was de plaat die aan de andere kant van de oceaan al uit was. Die heeft nu - driekwart jaar na de release in thuisland Amerika - ook officieel de lage landen bereikt. Reden voor gebak en dat word je op de hoes van het titelloze werk dan ook gepresenteerd.
Werd je niet meer blij van het recentste werk van Band of Horses, dan kan deze band zomaar het nieuwe paard zijn om op te wedden. Al moet daar bij vermeld worden dat Quiet Hollers wel aanzienlijk meer ironisch knipoogt. Zie de clips, beluister de teksten en kijk de volop bebaarde en besnorde bandleden eens goed in de ogen, dan weet je genoeg. Dit is niet louter bittere ernst. Al zoeken deze heren vakkundig de schijnbare tegenstrijdigheden op tussen ietwat aan The National schatplichtige gewichtigheid en zonnige frivoliteit. Intelligent en doordacht.
Frontman Shadwick Wilde schreeuwde voorheen de longen uit zijn lijf in punkbands. Nu zoekt hij zijn heil in meer gepolijst vakwerk. Vol melancholie. En hij brengt met deze uit Kentucky afkomstige band de nodige vleugjes americana mee. Doordacht ook, want zo is het fijne en apocalyptische 'Mont Blanc' bijvoorbeeld geïnspireerd op Cormac McCarthy's boek The Road. Een liefdesliedje aan het eind van de wereld. En dat volgt direct op een ironisch nummer over Wilde's pilotenzonnebril. Hoe de songs thematisch ook zijn, ze verankeren zich met speels gemak in je oor.
http://www.kindamuzik.net/recensie/quiet-hollers/quiet-hollers/26785/
Meer Quiet Hollers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/quiet-hollers
Deel dit artikel: