Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De grote zaal van Paradiso is nog nauwelijks gevuld wanneer Bas Flesseman van het -ook al jubilerende- in americana gespecialiseerde Amsterdamse boekingskantoor Belmont Bookings even na achten het verjaardagsfeestje van Sonic Rendezvous opent. "Komt allemaal goed", meldt hij de zaal optimistisch om daarna ruim baan te maken voor de snoeiharde country/garagerock van het jonge honden-trio Two Cow Garage uit Ohio, de gedoodverfde opvolgers van cultfavorieten Slobberbone, die met hun rafelig rockende rootsklanken zowel de geest van Hank Williams als die van Kurt Cobain oproepen.
Elders in het gebouw zijn de eerste prominente gasten van de avond te ontwaren. Oud-VPRO-dj/radiomaker Jan Donkers bijvoorbeeld. Deze americana-propagandist van het eerste uur mag natuurlijk niet ontbreken bij het tienjarig bestaan van het Alkmaarse platen- en distributiebedrijfje. Immers, met labels als New West, Yep Roc, Hightone en Blue Rose - waarop werk van onder meer John Hiatt, Vic Chesnutt, Steve Wynn en Buddy Miller verschenen is - heeft Sonic Rendezvous zich in de loop van zijn bestaan een vooraanstaande positie verworven op de florerende markt voor Amerikaanse rootsmuziek in de Benelux.
Verder met de show, want in de bovenzaal is inmiddels Chelsea Hotel [foto boven] aangetreden. Het Amsterdamse vijftal bestaat uit muzikanten die eerder speelden in hoofdstedelijke bands als Oud West, Trio Bier en - de bekendste - Tröckener Kecks. De Nederlandse taal is ingeruild voor de Engelse en het groepsgeluid neigt naar countryrock en Westcoastpop. Zo roepen de meerstemmige vocalen de vergelijking op met The Byrds, terwijl ook Nederpop-legendes The Outsiders - ten tijde van 'Summer Is Here' - hun sporen hebben nagelaten in de Chelsea Hotel nummers. Wegens een incidentele valse noot overtuigt het optreden niet helemaal, maar wel weet de band te verrassen met een cover van 'Make Me Smile (Come Up And See Me)', het jaren zeventig-succes van Steve Harley & Cockney Rebel.
Koud terug van een bezoek aan Berlijn voor een showcase tijdens Popkomm presenteert T-99 [foto links] in de grote zaal de nieuwe, inmiddels derde cd Cherry Stone Park. Gestoken in trouwkostuum -met hoge hoed en al- beseft het 'rhythm & roots'-trio uit Amsterdam onder leiding van gitarist Mischa den Haring dat het oog ook wat wil. Als even later Billy Idols jaren tachtig-klassieker 'White Wedding' wordt ingezet komt de aap uit de mouw: vanuit de coulissen treden twee in bruidsjapon gehulde jongedames naar voren. Even gaan de gedachten uit naar een spectaculaire striptease-act die niet zou misstaan bij de ten gehore gebrachte bluesrock-achtige klanken, maar helaas gaat die vlieger niet op en blijkt de wens weer eens de vader van de gedachte. Als ook in de muziek gas wordt teruggenomen, is het op naar de bovenzaal voor het optreden van singer/songwriter Kevn Kinney. Ditmaal staat de oud-voorman van Drivin' N' Cryin' zonder zijn nieuwe band Sun Tangled Angel Revival op het podium. Wel wordt hij bijgestaan door gitarist Gibb Droll, die ook te horen is op het titelloze album van S.T.A.R. en die het afgelopen jaar tijdens Kinney's live-concerten heeft meegespeeld.. De twee muzikanten voelen elkaar uitstekend aan en Drolls bluesy gitaarspel kleurt mooi bij de Dylaneske akoestische folksongs van Kinney.
Niet alleen is 2005 een kroonjaar voor Belmont Bookings en Sonic Rendezvous, ook The Seatsniffers [foto rechts] uit Antwerpen vieren dit jaar een jubileum, want in 1995 traden ze voor het eerst als band voor het voetlicht. Inmiddels heeft het viertal onder leiding van zanger/gitarist Walter Broes een gedegen reputatie opgebouwd als één van Europa's beste rock 'n' roll groepen. Ook vanavond maken ze hun faam meer dan waar met een strakke en straffe mix van rootsstijlen als rockabilly, country, surf en rhythm 'n' blues. Het antwoord op de vraag waarom The Seatsniffers nog geen wereldroem genieten, ligt dan ook vermoedelijk besloten in hun Belgische afkomst, die natuurlijk niet door iedereen geassocieerd wordt met dampende rock 'n' roll. Broes mag ook graag complimentjes uitdelen, zo blijkt als hij iedereen oproept om "godverdomme" vooral de nieuwe T-99 cd te kopen. Warme woorden zijn er ook voor de oprichters van hun platenlabel, in het bijzonder voor Joanna Mak, wiens fysieke kwaliteiten Broes met name prijst, onderwijl een sneer uitdelend naar zijn vorige platenbaas: "Die zou je niet willen ontmoeten."
Dankzij hun Rotterdamse afkomst hebben The Apers een wat meer prozaïsche kijk op de functie van de platenmaatschappij, zo blijkt uit de woorden van boegbeeld Kevin Aper bij het optreden in de bovenzaal: "Die legt onze cd's bij de Free Record Shop, zodat je daar veel te veel voor betaalt." Gehuld in shirtjes van illustere voorgangers als The Ramones en The Stooges ragt het viertal door hun punkpop-repertoire, onder meer afkomstig van het jongste album Skies Are Turning Blue'. Di-rect zullen ze er in eigen land voorlopig wel niet mee wegspelen, daarvoor ontberen de nummers vaak net een aanstekelijke hook, maar de energie en gedrevenheid maken een hoop goed.
Rude Rich & The Highnotes [foto links] is een mooie afsluiter in de grote zaal van Paradiso. De Amsterdammers, die grossieren in authentieke ska en reggae en wars zijn van een moderne stijlvariant als dancehall, bevestigen hun status van toporkest, onder meer opgedaan bij het begeleiden van Jamaicaanse grootheden als Alton Ellis, Dennis Alcapone, Derrick Morgan en U-Brown.
Als in de bovenzaal de nacht wordt ingezet met een danceparty die in het teken staat van het Spaanse retrolabel Vampisoul, specialist in sonidos calientes zoals funk, soul, jazz, latin en boogaloo, is het tijd om te concluderen dat Flesseman gelijk heeft gekregen en dat een dergelijk ongedwongen en gezellig muzikaal rendezvous misschien wel iets vaker dan één keer in de tien jaar gehouden zou kunnen worden.
http://www.kindamuzik.net/live/various-artists-2446/a-sonic-rendezvous/10704/
Meer Various Artists op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/various-artists-2446
Deel dit artikel: