Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het kost veertig euro, maar dan heb je ook wat: het Nederlandse podiumdebuut van The Last Shadow Puppets. Een toeschouwer fluistert dat het duo het Bondtheme had willen schrijven en om acht uur gaan de spotlights aan, alsof 007 zelf ieder moment kan binnenkomen. In plaats daarvan betreden niet veel later zestien in het zwart gestoken orkestleden het podium. Tijdens optredens worden Alex Turner (Arctic Monkeys) en Miles Kane (The Rascals) namelijk niet alleen bijgestaan door de drie reguliere bandleden, maar ook door een orkest plus dirigent.
Wat volgt is een avond waarop dezelfde gebeurtenissen zich constant lijken te herhalen. Op het balkon gaat een meisje staan om een foto te nemen van Kane. De dirigent maant het orkest te beginnen. Turner trekt zijn leren jack recht, wrijft als een bezetene door zijn haar. Een toeschouwer plaatst een droge opmerking: "Die Turner is niet echt een lachebekje, hè?" Kane staat als een jeugdige Paul Weller achter de microfoon, al gitaar spelend.
Twee à drie nummers van het prima debuutalbum komen in wervelwind voorbij. Turner zingt nonchalant, soms te nonchalant. Kane kijkt richting het balkon, er volgt een cover. Het duo lacht, maakt een grap. Onverstaanbaar. Een andere toeschouwer: "Ze hebben echt ondertiteling nodig." De belichting is soms stijlvol, dan weer als in een foute jaren tachtigfilm. Het publiek klapt als een bezetene.
En dan lijkt alles weer bij het begin te beginnen. Hebben we dit niet eerder gezien? Het meisje op het balkon gaat weer staan. Kane kijkt terug terwijl hij gitaar speelt en poseert. Het orkest wordt naar de achtergrond gedrongen. Turner is in zichzelf gekeerd, zingt net niet zuiver. Drie nummers van het debuut komen voorbij, drie voltreffers. Het orkest kijkt geamuseerd toe op momenten dat de band geen begeleiding nodig heeft. Een toeschouwer: "Lijkt me lastig repeteren, met zo'n grote groep." Er wordt weer een cover ingezet. Turner trekt zijn leren jas uit, kijkt gedesoriënteerd, met een bleek gezicht. Kane is het tegenovergestelde, energiek, vol vuur en knipoogt naar een toeschouwer.
En zo gaat het door, een uur lang. Sixties psychedelica, surfmuziek en Britpop versmelten, zoals de stemmen van Turner en Kane, met elkaar. Soms lijkt alles te kloppen. Meteen daarna gaat het meisje weer staan, enzovoorts. De herhaling is geen straf, integendeel. De enige herhaling die eentonig wordt, zijn de positieve woorden over Turner en Kane. En toch: ook op deze avond zijn ze van toepassing.
http://www.kindamuzik.net/live/the-last-shadow-puppets/the-last-shadow-puppets/17631/
Meer The Last Shadow Puppets op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-last-shadow-puppets
Deel dit artikel: