Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Rockdinosaurussen heb je in twee soorten. Zij die nog muzikaal relevant zijn maar er live niet veel meer van waarmaken (riep iemand daar Neil Young?) en zij die nooit meer een echt relevante plaat zullen uitbrengen, maar de fans live in ieder geval geven wat ze willen. Als die concertkaartjes dan toch zo duur moeten zijn, dan liever The Eagles in die laatste categorie.
Niet dat Long Road out of Eden net zo onbeduidend is als de excuses die de Rolling Stones al jaren voor tournees gebruiken, maar een dubbelalbum is gewoon te veel van het goede. Hetzelfde geldt voor de aftrap van de show, met meteen vier nieuwe nummers. Het geluid staat beschaafd zacht, maar is - zeker voor Ahoybegrippen - glashelder. Helemaal met vier (!) gitaristen en nog eens drie mannen achter de toetsen.
De vier kernleden zien er met hun grijze koppen en te ruime pakken met stropdassen uit als oude accountants en worden nog eens uitvergroot op de videoschermen bovenin de zaal. Maar wie z'n ogen dicht doet, hoort nauwelijks verschil met de stemmen van de studioplaten. Zeker bij Don Henley in de eerste klassieker van de avond; na een trompetsolo gaat er een siddering door de zaal als de band het gitaarintro van Hotel California inzet.
Het is het startschot voor een blokje oude krakers met One of These Nights en Henleys solohit Boys of Summer als uitschieters. Wat tot nu toe vooral onberispelijk en het tegenovergestelde van rock-'n-roll was, wordt toch nog enigszins fel gepareerd. De pauze komt dan ook iets te vroeg, de meeste hits zijn dan al langsgekomen.
Na de rust verslapt de aandacht, zeker als er krukken op het podium verschijnen en de onvermijdelijke akoestische gitaren tevoorschijn komen. Ondanks het belegen plaatje op het podium is dit ingetogen blokje een van de betere momenten in de show. Het a capella vierstemmig gezongen No More Walks in the Woods is indrukwekkend, net als het mooiste liedje van de nieuwe plaat, Waiting in the Weeds.
Maar het volgende uur is te matig, met te veel nieuw werk en nummers in de lompe harde stijl ('Funk #49') waarin The Eagles nooit op hun best waren. In de toegift wordt het al lange concert nog meer gerekt met niet relevant solowerk, zoals Life's Been Good van Joe Walsh.
Meer dan drie uur na aanvang en twee toegiften verder is er dan eindelijk het grootste kippenvelmoment van de avond, 'Desperado', meegezongen door het publiek en met de zaal badend in zacht blauw licht. Wie riep daar dat Ahoy een sfeerloze tent is?
http://www.kindamuzik.net/live/the-eagles/the-eagles/16787/
Meer The Eagles op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-eagles
Deel dit artikel: