http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Dears

Onuitwisbare indrukken.
11 november 2004, Nighttown, Rotterdam (NL)

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 15 november 2004

The Dears had ik liever een verdieping lager gezien. De Basement van Nighttown leent zich veel beter voor dampende concerten zoals die van gisteravond. De laagdrempelige Theaterzaal is met zijn tribunes meer geschikt voor singer-songwriters dan een zeskoppige rockformatie. Toch had het wel iets wonderlijks om The Dears op het krappe podium van zo dichtbij mee te maken. Het was misschien wel de laatste de keer, want de nieuwste sensatie uit Canada heeft alles in zich om eenzelfde sprong te maken als bijvoorbeeld Franz Ferdinand.

Hype of niet, maar The Dears lieten beslist een onuitwisbare indruk achter in Rotterdam. Het was niet eens zozeer de donkere zanger, Murray Lightburn genaamd, die voor een zanger wel erg weinig zong, maar vooral de opmerkelijke interactie tussen de verschillende muzikanten en het publiek die de boventoon voerde. Murray, wiens zangstem, op plaat nog meer dan live, iets wegheeft van Damon Albarn van Blur of Morrissey, is zeker geen entertainer in de gebruikelijke zin van het woord, maar zijn grimassen en oprechte overlevering aan het rocklied spraken absoluut boekdelen afgelopen avond. Zoals gezegd, zong hij erg weinig. De eerste twee of drie nummers waren, evenals de toegift, van een zwijgzame aard. Toch lukte het juist hem om een paar keer een siddering door te bomvolle zaal te laten voelen. Eén van die keren, in het laatste nummer voor de toegift, zong hij als een Michael Stipe door een megafoon en liet hij minutenlang het alarm afgaan.

Het waren vooral zulke taferelen die The Dears naar een hoger platform tilden. De band was ook niet mis, al verbrak de dolenthousiaste drummer een paar keer de magie door zijn harde trommelslagen en stonden de twee keyboardmeisjes er wel heel erg afwezig bij. Maar ja, zoveel zinvol geweld van zwierende gitaren en jaren tachtig-dramatiek is natuurlijk allemaal heel goed verkoopbaar in deze donkere dagen. Net zoals hun niet misselijke album No Cities Left niet onopgemerkt kon blijven, was ook dit optreden van The Dears een blijde gebeurtenis. Het was zeker niet de laatste keer dat we van The Dears hoorden. Ook van het Rotterdamse Cellophane dat een semi-akoestisch voorprogramma verzorgde, gaan we vaker horen.