• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Remmelt, Muus en Femke

Nederlandse close harmony als opmaat voor Blue Highways.
21 april 2006, Vredenburg, Utrecht

Tekst: Emil Peeters

Publicatiedatum: 25 april 2006

Wie op het jaarlijkse americanafestival Blue Highways wil spelen, dient in het bezit te zijn van een Amerikaans paspoort. In de aanloop naar het festival maakt de organisatie echter graag ruimte voor Nederlandse americana-acts. Dit jaar viel die eer te beurt aan Remmelt, Muus en Femke, een Haagse close harmony-groep die op de dag voor Blue Highways in de kleine zaal van Vredenburg een goed bezocht lunchconcert mocht geven.

Consumpties mogen niet mee de zaal in. Wie op deze warme lentemiddag dus kiest voor Remmelt, Muus en Femke, verkiest blijkbaar een portie muziek boven de middagboterham. Groot gelijk. Ieder uitgerust met een akoestische gitaar en een gouden keel blazen de drie met het openingsnummer ´One Way or Another´ meteen alle scepsis van tafel. Muziek voor vijftigers? Braaf? Weinig origineel?

En dus? Wie zich bekwaamt in het driestemmig zingen, komt bijna niet onder de vergelijking met Crosby, Stills & Nash uit. De enige reden om die vergelijking niet te maken, is dat die voorbijgaat aan het eigen karakter van de muziek van het drietal. Zowel hun stemmen als hun persoonlijkheden verschillen in dezelfde mate als waarin ze elkaar aanvullen. Thijs Muus is zeg maar de Neil Young van het gezelschap: de vrijbuiter met de knauwende stem, die tussen twee liedjes door bekent dat zijn opvoeding vooral is bepaald door Swiebertje en Pippi Langkous. Hij zingt dan ook de eerste stem in ‘Old Man’, een liedje van Neil Young, door Muus liefdevol ´onze ouwe troetelcanadees´ genoemd.

Hugo Remmelt is de drijvende kracht achter het drietal, gezegend met een luide, besliste stem. Hij is ook de baas van het platenlabel waarop hun drie cd´s zijn verschenen. Tussen beide oudere jongeren in staat de dromerige nachtvlinder Femke Japing, die naar eigen zeggen slechts drieënhalf uur geslapen had voor het concert.
Japing is een stuk jonger dan de twee anderen en ook zij is een verdienstelijk songschrijver. Van haar prijken het optimistische ‘Move On’ en het weer wat melancholischer ‘Sad Man’ op de setlist van dit slechts drie kwartier durende optreden. Dat terwijl ze, aldus Muus, materiaal hebben voor wel twaalf lunchconcerten.

Hoewel hun muziek veilig aansluit bij muziek die inmiddels al meer dan dertig jaar achter ons ligt, hoeft niemand zich te groot of te stoer te voelen voor zo veel vocale schoonheid. Daarbij mag - met hoeveel liefde, zorg en technisch vakmanschap hun laatste album The Long Way Round ook is gemaakt - worden opgemerkt dat Remmelt, Muus en Femke live nog veel overtuigender klinken dan op cd. Of, om het in de woorden van Neil Young (‘Union Man’) te zeggen: “Live music is better, bumper stickers should be issued.”

Het optreden wordt afgesloten met een gospelachtige, a capella interpretatie van ‘Dirt Floor’, een ode aan de in november overleden Chris Whitley, die het nummer schreef en met wie de band op goede voet stond. Een waardige afsluiter van een heel mooi optreden. “Verder scheen iedereen gewoon naar zijn werk te gaan”, aldus Herman Brood, opgetekend door Bart Chabot.

http://www.kindamuzik.net/live/remmelt-muus-en-femke/remmelt-muus-en-femke/12632/
Meer Remmelt, Muus en Femke op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/remmelt-muus-en-femke