Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is aan het einde van een lome lentedag als het gehuurde busje met Jessica Pratt [foto's] door de smalle straten van Utrecht een weg naar concertzaal Ekko zoekt. Langs de grachten gooien vissers hun hengels uit en genieten studenten van lauwe biertjes en de laatste zonnestralen van de dag. Een oude man in ruitjeshemd citeert in een aangeschoten bui Reve. Het zijn van die dagen die voorbijgaan als schaduwen.
De Amerikaanse folkzangeres uit het zonnige Californië is op pad met haar vriend en medemuzikant Cyrus Gengras, die haar zwijgzaam op elektrische gitaar bijstaat. Gisteren speelde het tweetal nog in Paradiso, de dag ervoor werd tijdens het drukbezochte festival Motel Mozaïque de Paradijskerk in Rotterdam aangedaan. Na het verschijnen van het tweede album, On Your Own Love Again, boekt de jonge muzikante bescheiden successen. Des te opmerkelijker is het dat de opkomst in Ekko vrij mager is.
De persfoto van Jessica Pratt waarop ze naast een tros bananen poseert, is een van de weinige keren dat ze vol in de camera kijkt. Als de ogen van de verlegen zangeres niet zijn gesloten, staart ze naar de grond. Veel contact met de aanwezigen maakt ze niet. Af en toe volgt een formeel dankjewel of zegt ze dat het volgende nummer volgt, zonder een titel te noemen of verdere uitleg te geven. Maar zodra Pratt begint te zingen, met die krakende en van ver komende stem, staat iedereen als speelgoedsoldaatjes aan de grond genageld, alsof ze een tovenares is die haar toehoorders voor even bevriest.
Eerder bracht Bart de Kroon, alias Homemade Empire, het aandachtige publiek al voorzichtig in trance. Aanvankelijk begint hij wat onzeker en gespannen aan zijn optreden Op het puntje van zijn stoel zingt hij met een trillende stem. De singer-songwriter is duidelijk geïnspireerd door het werk van eenlingen als Daniel Johnston, Jeffrey Lewis en Bonnie 'Prince' Billy.Het is fascinerend om De Kroon te zien groeien tijdens het verstillende optreden. Met eenvoud en emotie weet hij de mensen uiteindelijk in zijn kleine en breekbare songs te betrekken.
Pratts afstandelijkheid is niet bijzonder storend. Het is wel bijzonder dat ze, al dan niet bewust, zo een zekere mythe rondom haar persoonlijkheid weet te creëren. Ergens past dat dan weer bij mystieke zangeressen als Vashti Bunyan en Linda Perhacs, waarmee ze overduidelijk een band heeft. Het is natuurlijk wel jammer dat ze, geheel in stijl met de onbereikbare uitstraling, al na de schamele veertig minuten speeltijd van het podium verdwijnt. Het publiek blijft verbijsterd achter.
http://www.kindamuzik.net/live/jessica-pratt/jessica-pratt/25875/
Meer Jessica Pratt op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jessica-pratt
Deel dit artikel: