Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Engelse festival All Tomorrow's Parties heeft ondertussen aardig wat bands uit de gitaarunderground van ruim twintig jaar geleden tot een reünie weten te bewegen. Zo kwam Slint het meesterwerk Spiderland integraal spelen, maakte Polvo een schitterende nieuwe plaat en kwam Bitch Magnet weer bij elkaar. En nu is Codeine aan de beurt. Het trio is één van de grondleggers van de slowcore en speelde sinds hun begindagen meerdere keren in Vera. Het spreekt voor zich dat het enige Nederlandse optreden van deze reünietoer daar plaatsvindt.
Op 2 juni 1994 geeft Codeine het laatste optreden in Vera. De zaal is goedgevuld en de hevig rokende bandleden geven een indrukwekkend optreden. Inmiddels rookt zanger en bassist Stephen Immerwahr niet meer en net als de twee andere bandleden heeft hij aardig wat grijze haren. Toch is van degelijkheid of berusting op het podium geen sprake. De concentratie die vereist is om de langzaamaanmuziek live te spelen, is overduidelijk aanwezig en de heren weten het dreigende grotestadsgevoel zonder omwegen over te brengen.
Het volume staat hoog afgesteld en daarnaast speelt Codeine de meeste songs iets minder langzaam dan op plaat. Zo houdt het drietal de aandacht van begin tot eind vast en buit men de hard-zachtdynamiek van de neerslachtige nummers ten volle uit. De spanning blijft onderhuids en komt niet vaak tot een ontlading, het blijft wachten op een uitbarsting die meestal niet komt. Immerwahr praatzingt, verheft zijn stem, maar fluistert al gauw weer. Op deze manier houdt Codeine je in een dwingende greep.
Gitarist John Engle lijkt daarbij telkens hetzelfde deuntje te spelen, maar met veel feedback houdt hij de boog gespannen tussen gruizige noise en zweverige tonen die tegen shoegaze en postrock aanschurken. Het is illustratief voor de invloed die Codeine op vele gitaarbands had. Drummer van het eerste uur Chris Brokaw is de aanjager, hij speelt alsof elke klap zijn laatste kan zijn. Het basspel van Immerwahr is subtiel maar onmisbaar, zoals hij dreigend aantoont in het bijzonder beeldende 'Washed up'.
De setlist is vrijwel gelijk verdeeld over de twee platen, Frigid Stars en The White Birch. Zo toont Codeine bijna twee decennia na zijn verscheiden andermaal aan dat de muziek van de band niet is gemaakt om na een paar keer draaien opzij te leggen. Net als het tempo van de nummers kruipt het langzaam in je ziel, om daarna nooit meer weg te gaan. Tijdloos noemen ze dat.
http://www.kindamuzik.net/live/codeine/codeine/22934/
Meer Codeine op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/codeine
Deel dit artikel: