• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Mono: Ik vrees dat ze in Japan niet wakker liggen van ons

Vergeet GY!BE en hun talloze volgzame epigonen, want hier is Mono! Met hun vieren produceren deze Japanners een buitengewoon rauw en explosief geluid dat ijskappen doet smelten, vulkanen uit hun slaap houdt en rivieren uit haar oevers laat treden. Begin april waren ze te gast in Brussel (AB) voor het Domino-festival en sinds ruim een week ligt ook hun derde album, Walking Cloud and Deep Red Sky, Flag Fluttered and the Sun Shined, in de winkelrekken.

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 01 juli 2004

One More Step and You Die was voor Mono drie jaar terug de eerste grote stap naar succes. Het album betekende voor het kwartet een bescheiden doorbraak in Europa, maar toen moest het beste nog komen. Pas toen het kwartet ook daadwerkelijk de oversteek maakte, ging de bal aan het rollen. Wie Mono aan het werk zag, moest eraan geloven. Verzengende crescendo's, vrachtschepen vol distortion en een zelden tentoongespreide intensiteit zwengelden niet alleen hun live-reputatie aan, de band kon vrijwel meteen rekenen op een schare 'bekende' fans uit de alternatieve gitaarwereld. Niemand minder dan Steve Albini klopte plots op de deur en nam de Japanners mee naar zijn Electrical Audio in Chicago. Luttele dagen later waren de opnames voltooid en het resultaat ervan is te horen op Walking Cloud and Deep Red Sky, Flag Fluttered and the Sun Shined, een kanjer van een plaat die meteen kan wedijveren met het beste wat het vermaarde post-rockgenre de voorbije vijf jaar voortbracht. Toen Albini Mono ook nog eens uitnodigde in z'n voorprogramma (Shellac) ging voor de Aziaten een jongensdroom in vervulling. Niet te verwonderen dat ik één dag na hun concert in de AB oog in oog kom te staan met een glunderende Takaakira 'Taka' Goto, gitarist van de groep, met aan zijn zijde een al even charmante Japanse tolk, Reiko Kudo, tevens tourmanager van de groep. Oké, het is steeds weer wennen aan dat bijzonder grappige taaltje en het gebeurt niet zelden dat de ontwapenende artiest "nee" antwoordt waar het eigenlijk "ja" moet zijn en vice versa. Japanners staan echter genoegzaam bekend om hun trots en dus staat Taka erop om nagenoeg alle vragen zelf te beantwoorden, ... in het Engels! Dat lukt hem vrij aardig, ... ik daarentegen kom niet verder dan een geforceerd "konichiwa".

Hoe is het concert gisteren verlopen?
"Het was fantastisch, alleen jammer dat we amper een klein stukje van Shellac konden meepikken."

Op het concert van morgen in Londen na is deze korte, Europese tournee afgelopen. In welke mate voelde je deze tour anders aan dan die van afgelopen zomer?
"Nagenoeg alle zalen waar we nu gespeeld hebben, waren uitverkocht en dat had ik toch niet verwacht."

Hoe ben je eigenlijk in contact gekomen met Steve Albini?
"Toen we vorige zomer de demo's hadden opgenomen, waren we enkel nog op zoek naar een geschikte engineer. Albini lag voor de hand, temeer omdat ik al jaren fan was van de man. Luister bijvoorbeeld maar eens naar Things We've Lost in the Fire van Low, prachtige plaat! We hebben Albini gewoon opgebeld, informeerden naar zijn beschikbaarheid, stuurden hem een cd op en dan kwam het er enkel nog op aan om onze agenda's op elkaar af te stemmen. Het is allemaal buitengewoon eenvoudig gegaan, Albini was van meet af aan zeer enthousiast om met Mono te werken ..."

… en voor je het goed en wel besefte, zat je in Chicago.
"Klopt! Aanvankelijk hadden we gerekend op tien dagen om de plaat op te nemen, maar na vier dagen waren we al klaar. Héél snel dus, zodoende moest Albini ons na afloop nog geld teruggeven!" (schatert)

Wat heb je concreet opgestoken van Albini?
"We wilden sowieso een plaat maken die dicht tegen onze live-sound aanleunde en Albini voelde dat perfect aan, met als resultaat dat Walking Cloud … een erg emotionele en rauwe plaat is geworden. ProTools en dergelijke zijn niet aan hem besteed."

Op de nieuwe plaat doen jullie tevens voor het eerst beroep op een strijkerskwartet.
"Om de onderlinge communicatie te bevorderen stelde Steve voor om een kwartet uit Japan te laten overkomen, maar uiteindelijk opteerden we toch voor strijkers uit Chicago en waren er heel erg tevreden over."

Persoonlijk was ik nogal overdonderd door het magistrale 'Lost Snow'.
"Dank u! De song gaat over een oud verhaal van een jong meisje dat streefde naar een zorgeloze toekomst, maar deze gebarricadeerd zag door de wrede gebeurtenissen in Hiroshima en Nagasaki. De legende wou namelijk dat ze bij het vouwen van duizend kraanvogels het geluk aan haar zijde zou krijgen, maar ze stierf nog voor ze haar werk had kunnen afmaken. Een erg triest verhaal!" (zichtbaar geëmotioneerd)

Walking Cloud … is ook met voorsprong jullie meest directe plaat geworden, althans in vergelijking met het eerdere werk.
"Ten tijde van ons debuut, vier jaar geleden, waren we nog erg jong, moet je weten. One More Step and You Die handelde in de eerste plaats over 9/11 en was een heel trieste plaat. Daarna zijn we meteen op tournee vertrokken en dat heeft ons goed gedaan. Door andere landen te verkennen, konden we min of meer de doemgedachte van 9/11 uit ons hoofd zetten en werd snel duidelijk dat het lang niet allemaal kommer en kwel is in de wereld. Walking Cloud is beduidend vrolijker van ondertoon ..."

... en tevens vrij spiritueel geïnspireerd.
(denkt lang na) "Componisten als Beethoven of veel recenter Ennio Morricone hebben een hele diepe indruk op me nagelaten. Hun muziek straalt zoveel kracht uit en ik hoop die in de toekomst zeker nog te kunnen aanwenden bij Mono."

Welke impact heeft New York gehad op het evolutieproces van Mono?
"Je moeten weten dat de muziekbusiness in Japan erg op entertainment gericht is. Met een instrumentale band als Mono is het heel moeilijk om er iets te verwezenlijken. Ik wilde mijn horizonten verruimen en dus waren er twee opties, Europa of de States."

Het werd uiteindelijk New York.
"Met dank aan John Zorn, die meer dan gezonde interesse toonde voor onze muziek."

Slechts weinig Belgische artiesten waren tot dusver zo fortuinlijk om in Japan te mogen spelen, maar zij die er geweest zijn spreken anderzijds wel zéér lovende woorden.
"Het Amerikaanse en zeker het Europese publiek is veel luidruchtriger en rumoeriger dan het Japanse. Japanners zijn dan weer stil en bijzonder verlegen. Het zijn twee totaal verschillende werelden, maar ik hou van beide."

In zowat elke Mono-recensie die je er op naleest zijn zowel Mogwai als GY!BE dé geijkte referenties. Stoort dat je?
(lacht) "Ik vind beide zeer goed, maar dat geldt evenzeer voor klassieke muzikanten als Mozart, Schubert, Bach of Beethoven. Die worden ook allen ondergebracht bij de 'klassieke muziek' hoewel ze één voor één totaal verschillend zijn, begrijp je? Mogwai, Godspeed en onze vrienden van Explosions In The Sky dragen inderdaad eenzelfde soort expressie uit, maar ik hoop dat de globale muziekliefhebber het onderscheid kan maken."

Jullie hebben New York intussen weer ingeruild voor Shibua, waarvan ik enkel weet dat het een wijk in Tokio is.
"Shibua is enorm populair bij jongeren en bijgevolg is het er bij tijd en wijle heel erg druk, vooral tijdens het weekend. Soms beangstigend, hoor! (lacht) Very psychedelic. Niet de geschikte plek om tot rust te komen en evenmin om er te werken."

Er staat jullie binnenkort ook een concert in Tokio te wachten. Wordt het een blij weerzien met het thuisfront?
"Wel, Japan heeft nog weinig geheimen voor me en als ik eerlijk mag zijn, prefereer ik toch wel de optredens in Europa en de States. Maar in Tokio spelen we met The Album Leaf, dus dat kan wel leuk worden."

Nu we het over Tokio hebben, ... Lost in Translation gezien?
(in koor met tolk) "Yeah!!!"

Wel, Mono had niet misstaan op Kevin Shields' sublieme soundtrack.
(schatert) "Ik vrees dat ze in Japan niet wakker liggen van Mono, maar zoals je zegt, de score is uitstekend, al moet ik toegeven dat ik Morricone verkies boven Kevin Shields."

Bij het afscheid verzekert Reiko me dat Mono eind augustus op Pukkelpop speelt, hetgeen intussen ook officieel bevestigd werd. Taka staat erop dat we elkaar in Kiewit-Hasselt terugzien en ìk beloof tegen die tijd alvast enkele woordjes Japans te leren. Ik vrees het ergste! Op 4 juli kleurt de band ook de affiche van het Metropolis Festival (NL). Andere gerenommeerde Europese zomerfestivals waar Mono deze zomer te zien is zijn onder meer Montreux Jazz (Zwi) en Les Eurockeennes (Fra).

Walking Cloud and Deep Red Sky, Flag Fluttered and the Sun Shined is uit bij Rykodisc/Zomba
» Lees de recensie

http://www.kindamuzik.net/interview/mono/mono-ik-vrees-dat-ze-in-japan-niet-wakker-liggen-van-ons
Meer Mono op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mono