Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na het maken van de nodige sfeerimpressies voor Instagram en Facebook - vandaag de dag de beste vrienden van een artiest op doorreis - ontvouwt zich een interessant gesprek met de idealistische Amerikaanse. Vanavond speelt ze de liedjes van Until Then in Utrecht; morgen voegt ze zich op het Amsterdamse Centraal Station bij een meute mensen die vluchtelingen welkom gaat heten. Omdat ze als Joodse niet vergeten is hoe in moeilijke tijden vele jaren geleden anderen ook klaarstonden.
Het wereldbeeld van Alpert is behoorlijk gevormd door het feit dat zij geadopteerd is. Op haar vierde vond ze een definitief pleeggezin. Daar sloot ze meteen een vriendschap voor het leven. "Ik herinner me dat ik aankwam bij het huis van de Alperts. In de hoek van een van de kamers stond een piano. Ik was nieuw in het huis en de piano was mijn nieuwe vriend. De eerste aanraking van de toetsen gaf een wow-gevoel. Dat geluid was zo bijzonder. Het was echt liefde op het eerste gezicht. Ik was erg klein en mijn voeten konden bij lange na niet bij de pedalen. Mijn ouders gebruikten dozen om mijn benen te verlengen. Als je het pedaal raakt en je speelt de noten, dan is het geluid verbluffend. De vormen en de volgorde onthield ik door er kleuren op te plakken. De muziek werd voor mij een manier om te schilderen."
Instrumenten
"Muziek is voor mij vrijheid. Een manier om vrij mijn gevoelens uit te drukken.
Waarschijnlijk gaf muziek me stabiliteit. Als je erg jong bent en je kunt je nog niet uiten en er gebeuren dingen die eng zijn of interessant, dan is muziek een instrument van je gevoelens. Je kunt iets uitdrukken. Vaak vind je jezelf in situaties waarin anderen niet naar je luisteren. Met muziek moeten ze wel. Dat maakt ze stil. Ze horen dan misschien niet de woorden, maar wel de dynamiek en het gevoel. En dat is tof."
"Recent ging ik in Los Angeles naar een concert van Rickie Lee Jones. Mijn adoptievader gaf me ooit een cd van haar. Toen snapte ik het nog niet echt, maar pas later zeiden mensen tegen me dat ik hen aan Rickie Lee Jones deed denken. Toen ik haar dit jaar zag spelen, zag ik pas het grotere plaatje. Zij gebruikt stilte als een instrument, net zoals ik dat doe. Ik heb een bassist, een drummer, een gitarist en mijzelf. Dat zijn er vier, maar ik heb altijd een vijfde bandlid: de stilte. Muziek maken doe ik intuïtief. Als muzikanten hebben we geen volledige controle of verantwoordelijkheid. We zijn ook instrumenten. Ik ben een instrument om de luisteraar een ervaring te bieden. De thema's in mijn muziek zijn gevoelens, groei en helende kracht. Muziek is een taal, een energie. Ieder liedje is als een hoofdstuk van een boek."
"Vaak gaan mijn liedjes over relaties. Met geliefden, ouders en andere mensen. Maar ook met veranderingen en met onszelf. Veel liedjes gaan ook over empowerment, groei, sterkte. "Until then... I am on my own". Tot dan, tot het moment dat het echt goed is, ben ik op mezelf aangewezen. Voor mensen die zo gekwetst zijn geraakt en iets vinden wat ze leuk vinden en bang zijn om daarvan te houden. Omdat ze bang zijn dat het weer pijn gaat doen. Daarna werd het meer het idee dat liefde is wat je nodig hebt. Het thema veranderde. Tot de juiste voorbijkomt, ben ik op mezelf aangewezen. 'Hurricane' is het verhaal van een omschrijving van liefde als een orkaan. Je bent op zoek naar het oog van de storm, de kern. Daarover gaat ook 'Big Man'. Zoals Sheryl Crow zingt: "Are you strong enough to be my man?" In plaats van te zeggen dat je een grote man nodig hebt, is het de spiegel richting de man. Je moet een verdomd sterke vent zijn, wil je naast mij staan. Als je dat niet bent, dan ben ik tot ik wel zo iemand vind gewoon alleen."
In het bloed
"We zijn vijftien of zestien uur per dag wakker. Elk uur kun je iets doen. Een standaardbaan van negen tot vijf is niet mijn ding. Ik heb de verantwoordelijkheid en de wil om het artistieke leven te leiden. Daarvoor heb ik niet elk uur nodig. Ik heb de capaciteiten, de tijd, het begrip en het hart om de wereld een sterke plek te maken. Dat begint bij het individu, en meer specifiek bij het hoofd en het hart. Er zijn meerdere organisaties waar ik als vrijwilliger van dienst wil zijn. Ik vind het leuk om met daklozen te werken. Om ze te helpen met rehabiliteren in plaats van ze geld te geven. Natuurlijk wil ik iemand wel geld en eten geven, maar ik leer ze liever hoe ze kunnen koken. Geef een man een hengel, geen vis."
"Ik werk ook met weeskinderen. Ik praatte nooit veel over het feit dat ik een geadopteerd kind ben. Het gebeurde niet dat ik wakker werd met de gedachte dat ik er eentje ben. Maar ik begon me wel te realiseren dat sommige kinderen nooit geadopteerd worden. Dus gebruik ik mijn verhaal als voorbeeld. Zij kunnen zien dat iemand als ik ook een bestaan kan vinden. Het maakt niet uit hoe vreselijk het is of wat er gebeurd is, je kunt nog steeds kiezen voor het leven. Dat is het belangrijkste doel. Hoe donker de dag ook is, zoek naar de zon. En misschien ben je op een gegeven moment zelfs de zon op de donkere dag van een ander."
"Ik denk dat we voorbestemd zijn, hoe dan ook. Mijn adoptiefamilie was heel erg georganiseerd. Ze waren erg praktisch en niet per se artistiek, hoewel ze de kunsten wel waardeerden. Later, toen een deel van mijn biologische familie mij terugvond, kwam ik erachter dat veel van hen ook artistiek zijn. Dus het zit in mijn bloed. Maar mijn pleegouders hebben de ontwikkeling van mijn creativiteit wel gevoed. En de uitvoering ervan, die zit in mijn bloedbaan. Zij hebben er zelfvertrouwen, integriteit, nederigheid, techniek en balans aan toegevoegd."
http://www.kindamuzik.net/interview/jenni-alpert/jenni-alpert-de-stilte-als-bandlid/26312/
Meer Jenni Alpert op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jenni-alpert
Deel dit artikel: