http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dour 2006: de 7even aanraders van KindaMuzik
Stelselmatig biedt Dour een spannende en brede line-up die de grote, veilige namen uit de weg gaat en kiest voor de opwindende onderkant zonder zich te verliezen in al te obscure aangelegenheden. Met hun goede gevoel voor de richting die de popmuziek uitgaat, kiezen ze elk jaar weer het beste van nu en daarna. Eigenlijk is Dour het ultieme KindaMuzik-festival.
Tekst: Thijs Menting
Publicatiedatum: 04 juli 2006
Een paar dagen op droog brood omdat je dat moeilijk te vinden album
zonodig moest kopen terwijl je eigenlijk geen geld meer had. Een ticket voor dat geweldige festival in plaats van een nieuw stel kleren, terwijl die oude toch echt aan vervanging toe zijn. De ware muziekliefhebber kent het wel: goedkoop leven omdat je zoveel mogelijk van muziek wilt genieten. Of: moet genieten omdat je hang naar muziek steeds meer op een ernstige verslaving begint te lijken die de rest van je leven overstemt. Voor die muziekjunks is Dour opgericht. De faciliteiten zijn er basaal en randactiviteiten zijn er amper. Geen matige cabaretiers, geen debaterende politici of geforceerde arty opsmuk. Het gaat om de muziek, enkel en alleen de muziek.
De line-up van dit jaar is wederom spannend en breed genoeg om
iedere avonturier vier dagen lang te kunnen vermaken. Zo is er intieme pop van Zita Swoon, indierock van de Duitse popsensatie Wir Sind Helden, lichtvoetige techno van Ellen Allien, dampende ska van The Internationals, zonnige pop van Lalalover, en de scherpgekruide, psychedelische pop van Animal Collective.
Ook kun je luisteren naar vrolijk getinte breakbeat van Hexstatic, duistere hiphop van Alias, stromende geluidssculpturen van Fennesz, eclectisch mixwerk van Miss Kittin, onderkoelde prachtliedjes van The White Birch, nu-gabber van Hellfish, smakelijke knutselwerkjes van Matthew Herbert. Ach, en nog zo veel meer. In totaal zo’n tweehonderd namen. KindaMuzik zocht alvast zeven interessante namen voor je uit die het avontuurlijke karakter van het festival goed weergeven.
Aavikko
Het kan maar zo voorkomen dat terwijl je luistert naar Aavikko (Fins voor ‘woestijn’) plaatjes opdoemen van een truttige huiskamer met bruingekleurd bloemetjesbehang, Dukes of Hazzard op televisie, oranje banken in de zitkuil en een te grote foto van een palmstrand aan de wand. Nog beter is het als zulke plaatjes opdoemen wanneer je gedrogeerd rondspringt tijdens het concert van de drie Finnen, die zich met gepaste trots The Original Yamaha Boys from Siilinjärvi noemen. Dit is immers lullige vintagemuziek; pure ironie gemaakt om met een grote grijns op te bewegen. Met twee eenvoudige Yamaha keyboards, een drumstel, wat vocoder-gezang en samples uit spannende avonturenseries van weleer maken ze een goedgemutste potpourri van stijlen die wordt aangevoerd door eenvoudige keyboardmelodieën en jagende (ska)ritmes. Erg retro, lekker fout.
Battles
Geef de jongens van Battles uit New York een paar ritmes en ze maken
er zonder problemen een geschift nummer van dat vliegensvlug beweegt
van ritme naar ritme. Eentje dat zo snel, zo strak, zo complex is dat
je al snel de weg kwijtraakt. Dit is foutloos jongleren met
maatsoorten en ritmes. Als slimme elektronica die met gewone
instrumenten (gitaar en drum) wordt gespeeld. De link met elektronica
staat hier niet voor niets. Ze gebruiken veel versneden samples en
donderende soundscapes en slaan soms een drum ‘n’ bass-ritme aan.
Eventjes, tot ze als nomaden verder trekken naar andere oorden van
hun bizarre muzikale spectrum, dat ook elementen van prog, hardcore,
post-rock, minimal en jazz bevat. Hun status onder connaisseurs hebben
ze vooral te danken aan hun optredens die bijzondere bijeenkomsten zijn vanwege de hoge improvisatiemogelijkheden en de technische kwaliteiten van de ervaren spelers. Reden genoeg dus om met hen op Dour te verdwalen in een woud van polyritmes.
Ignite
Het onlangs uitgekomen album van het melodieuze hardcore-gezelschap Ignite uit Californië haalde zelfs de recensiepagina van De Nieuwe Revu. Op andere plaatsen wordt Our Darkest Days het beste hardcore-album van de afgelopen paar jaar genoemd. Het catchy en retestrakke album met puntige liedjes en maatschappijkritische teksten is dus wel iets bijzonders, vooral dankzij de geweldige stem van Zoli Teglas. Datzelfde geldt voor de opzwepende optredens. Chaos georkestreerd door diezelfde zanger.
Islands
In mei van dit jaar kwam het Canadese Islands met zijn debuut, maar een nieuwkomer is het geenszins. Enkele jaren geleden haalden de twee kernleden Nick Diamonds and J'aime Tambeur (die eind mei besloot uit de band te stappen) al een bescheiden succes als The Unicorns. Nu gaan ze dus verder als Islands met scheve popliedjes zoals die de laatste tijd wel meer uit Canada komen. Zonder moeite verweven ze uiteenlopende genres als calypso, hiphop en country in vlotte liedjes die ongedwongen en frivool klinken. Heerlijk eigenzinnige lente-pop dus waar je wat energie kunt uithalen.
Jackson And His Computer Band
Een van de opvallendste elektronica-albums van het vorige jaar staat
op naam van Jackson And His Computer Band. Weinigen die zo behendig
nostalgie en hypermoderniteit kunnen laten samensmelten. Smash (op Warp) bevat stotterende discosamples die zich een weg zoeken langs gedesoriënteerde hiphopbeats en handclaps. Tezamen ontwikkelen die ingrediënten een moeizaam, doch krachtig ritme gestoeld op vettige bassen dat zich niet makkelijk laat stoppen als het eenmaal op gang is. Terwijl de bassen doorstampen - bammbammbamm - springen er allerhande fijngeknipte geluiden vrolijk omheen. Het geluidenpalet is steeds in beweging, vluchtig als een zwerm insecten, zodat er genoeg valt te ontdekken. Een morodor-groove in de verte, gefileerde geluidjes die over elkaar heen buitelen en een dwingend ritme dat je op de been houdt, ondanks de complexiteit van deze stuiterballen-disco-mix.
Mono
‘Uit Japan.’ Het is bijna een aanbeveling. Terwijl het eigenlijk niet meer dan een geografische positie aangeeft. Toch werkt het steeds. Dan blijkt het minstens even bijzonder te zijn als je vermoedde. Zo ook hier. De vier uit Tokio maken prachtige post-rock volgens het boekje. Ingetogen beginnen met gepingel aan de gitaar en op de piano en dan langzaam naar een onvermijdelijke crescendo werken. Beetje uitstellen, kleine plaagstootjes, maar de lijn op de schaal van intensiteit gaat schuin naar boven en voor je het weet hang je in hogere sferen. Vooral als je ze live ziet. Dan draaien ze immers de distortion-kraan ver open, zodat je eventjes kunt wegglippen in dikke klodders zwart geluid.
Sa-Ra Creative Partners
Zware, ronkende bassen die zich vanuit de diepte met veel moeite naar boven wurmen. Al zwetend van de inspanning mengen ze zich met knetterende Moog en soul; dikke, zwarte funk en zomerjazz om ten slotte te worden verkoeld door de stoere stemmen van drie strakgeklede heren uit Amerika. Zo ongeveer klinkt de muziek van Sa-Ra, creatieve partners sinds 2000. Ze hebben nog geen compleet productiealbum gemaakt, alleen een flinke stapel remixen en een mixalbum, maar dat gebrek draagt alleen maar bij aan hun steeds maar groeiende cultstatus. Zo verkoos BBC-dj Gilles Peterson hen als interessantste act van 2004 boven andere kanshebbers als Theo Parrish en Matthew Herbert. En terecht. Deze kosmische hiphop funkt als niets anders. Koel en sexy tegelijk. Precies zoals het hoort!
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/dour-festival/dour-de-7even-aanraders-van-kindamuzik
Meer Dour Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dour-festival
Deel dit artikel: