Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De vergelijking met Tori Amos zal nog vaak gemaakt worden. Hoeft ze niet erg te vinden. De eerste albums van de roodharige domineesdochter zijn immers verbluffend en nu ze voorgoed in haar eigen universum lijkt te zijn verdwenen, kunnen we wel wat vers damesbloed achter de piano gebruiken. Laat daarom je schattige gezicht zien, Valery Gore!
Deze 22-jarige, die uit de buurt van Toronto komt, levert een sterk debuutalbum af. Klassiek geschoold als ze is, toont ze zich een meesteres over de piano zonder zich in onzinnig gepiel te verliezen. Het liedje staat voorop. Of ze nu de crooner uithangt (‘Dancing’), theatrale neigingen niet kan onderdrukken (‘Deloria’) of zangles neemt bij Cat Power (‘White Pills’); de schone melodielijnen zijn altijd aanwezig.
Wat dat betreft kan ze doorgaan als het serieuze zusje van Ben Folds. Allebei met lenige vingers en stembanden te hunner beschikking, weten ze een originele draai te geven aan pop-op-piano. Waar Folds echter de komiek uithangt, daar duikt Gore in haar eigen problematiek om vervolgens als een herboren vrouw hieruit te treden, de wereld tegemoet. Een wereld die zich hopelijk zal openstellen voor dit talent.
http://www.kindamuzik.net/recensie/valery-gore/valery-gore/13637/
Meer Valery Gore op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/valery-gore
Deel dit artikel: